بریده‌های کتاب وجدان زنو

هنوز هم بر این عقیده ام نیازی نیست که از خارج به زندگی نظر شود تا عجیب و غریب بودنش فوراً آشکار گردد. کافی است که به یاد همه آن انتظاراتی بیفتیم که از زندگی داریم تا به کُنه آن پی ببریم و عجیب بودن آن را دریابیم و به این نتیجه برسیم که شاید انسان را اشتباهاً وارد دنیایی کرده اند که ابداً به او تعلق ندارد و برای آن ساخته نشده است.

کشمکش همیشه مادرِ آزردگی ها و طلبکاری هاست...

«شاید خوشبختی همان چیزی باشد که همیشه از آن فرار می‌کنیم، زیرا اگر آن را بپذیریم، باید اعتراف کنیم که دیگر چیزی برای انتظار کشیدن نداریم.»

انسان‌ها نه خوش‌جنس هستند و نه بدجنس؛ و خیلی چیزهای دیگر هم نیستند. خوبی نوری است که فقط گاه‌گاهی عمق تاریک روح بشری را با شعله‌های گریزان روشن می‌سازد: شعله‌ای برمی‌خیزد و بلافاصله خاموش می‌شود. (چنین احساسی را در خودم تجربه کرده بودم، دیر یا زود دوباره چنین احساسی در من ایجاد و نابود خواهد شد.) ولی در لحظه‌ای کوتاه که راه آدمی را روشن می‌سازد، شخص می‌تواند جهتی را که در تاریکی باید بپیماید انتخاب کند و به همین علت است که همیشه امکان خوب بودن و خوبی کردن برای انسان وجود دارد. مسئله‌ی اساسی هم همین است. وقتی این شعله دوباره وجودم را روشن سازد، بدون تعجب یا شیفتگی با آن برخورد خواهم کرد و جهت درست را انتخاب خواهم کرد.

اشک پرده ای جلوی چشمان ما میکشد و دید ما را تار میکند، به همین مناسبت به درستی نمیتوانیم خطاهای خودمان را ببینیم و با وجدان راحت تمام گناهان را به گردن سرنوشت می اندازیم...