بریده‌های کتاب شرح الف خمیده

کتاب خدا در میان شماست. امور آن ظاهر است و احکام آن درخشان، نشانه‌های هدایت آن تابان، نواهی آن نمایان و فرمان‌های آن آشکار است.

هرکس از شراره دوزخ دوری کند، به بهشت درآمده، به پیروزی و نجات دست یافته است که زندگی دنیا جز متاع فریبنده چیز دیگری نیست.

خود بارها از ابوالقاسم شنیده بود که زهرا را نور دو چشمانش می‌خواند و می‌گفت که دخترم فاطمه به درستی سیّده زنان جهانیان از پیشینیان و آیندگان است. او پاره تن من و نور دیده من است. او حیات قلب من و روح میان دو جانب بدن من است. او حوریه‌ای در قالب انسانی است. هرگاه او در محراب عبادتش در برابر پروردگارش می‌ایستد، نورش برای فرشتگان آسمان‌ها آنچنان می‌درخشد که نور ستاره‌ها برای اهل زمین. من خوب می‌دانستم که خدا مرا برگزیده که در خدمت فاطمه باشم. لطف خدا و کمال من! خدیجه! مادری برای دختری از جنس حوری بهشتی بود. از این فکر، لبخندی ناخواسته روی چهره‌ام آمد.

به نگاه متعجب ام ایمن لبخند زدم. می دانستم که شاید او حرف های مرا درک نکرده باشد. اما خود بارها از ابوالقاسم شنیده بودم که زهرا را نور دو چشمانش می خواند و می گفت که دخترم فاطمه به درستی سیده ی زنان جهانیان از پیشینیان و آیندگان است. او پاره ی تن من و نور دیده ی من است. او حیات قلب من و روح میان دو جانب بدن من است. او حوریه ای در قالب انسانی است... خدیجه! مادری برای دختری از جنس حوری بهشتی بود.

محمد گفته بود: طفل تو در زمین همان گونه که خودت خواستی، هم نام جده‌ات فاطمه است اما در آسمان منصوره! کودک تو نور است، نور. تو نور خواهی زایید، خدیجه. بدان خدیجه! خدا در عرش فاطر است و این طفل در روی زمین فاطمه.

در دلم دریایی از محبت نسبت به علی حس می‌کردم. فرمان، فرمان خدا و امر، امر او بود که مرا به همسری کسی درآورد که به ایمان و رشادت‌ در پیروی از رسول‌الله و دین اسلام معروف بود.

من نه از درد سینه و پهلو! نه در بین در و دیوار ماندن از این دنیا بیزار شده‌ام؛ اشک و غربت علی، مرا از دنیای آن‌ها بیزار کرده است. وصی رسول خدا را خانه‌نشین کرده‌اند.

«عام الحزن شد. سالی پر از محنت. خانه مان را غم نرفتنی فراگرفت و مکه دیگر برای پدرم غریب آمد. مکه بدون ابوطالب و خدیجه سخت بود. دیگر کوهی چون ابوطالب نبود که در برابر قریش سینه سپر کند و دیگر همدمی چون خدیجه نبود که دل پدرم را قرار بدهد. روزها به سختی می گذشت.»

روزی که مرا سیده القریش می‌‌خواندند و بزرگان مکه به خواستگاری‌ام می‌آمدند. وقتی از میان نام های مشهور عرب، نام محمد امین را برگزیدم، مواخذه و طرد شدم. چه اهمیتی داشت طرد دیگران وقتی روح و جانم شیفته محمد بود؟

قلب‌هایی که نور خدا در آن رخنه کرده باشد هم راضیه‌اند و هم مرضیه. محکم و استوار قدم برمی‌دارند.

درد هر لحظه بر جسمم بیشتر وارد می شد اما روحم هیچ دردی از زاییدن احساس نمی کرد. شک نداشت که زمان آبستن اتفاقی مهم است. ندایی مثل الهام می گفت که «از لحظه لحظۀ این درد لذت ببر خدیجه! کمال تو این است که این دختر را به دنیا بیاوری.» . . .

تو الرحمن بخوان یار جوانم. تو آسوده باش. خودم با همین دست‌هایم غسلت می‌دهم و آب بر صورت مثل یاس سفیدت می‌ریزم. نمی‌گذارم هنگامی که صورتت روی خاک آرام گرفت، نگاه غیر به تو بیفتد. خودم خاک بر تن نحیفت می‌ریزم.