بریده‌های کتاب بی خیال: زندگینامه و خاطرات شهید علی حیدری

علی به شدت مراقب اعمالش بود. حتی مکروه انجام نمی‌داد. شدیداً مراقبت می‌کرد. از نامحرم به شدت پرهیز داشت. او حتی از شبهات دوری می‌کرد.

می‌گفت: وقتی مریض می‌شویم حسنش این است که در پیشگاه خدا چیزی برای عرضه داریم. (مریضی را کفاره گناهان می‌دانست)

علی از کوچه باریک روبروی منزل ما رفت‌و‌آمد می‌کرد. مقداری راهش دور می‌شد. بعد از مدتی متوجه شدم علی بی‌دلیل راهش را دور می‌کند! ازش پرسیدم چرا راهت را دور می‌کنی؟ گفت: از کوچمون که رد می‌شوم برخی خانم ها جلو در می‌ایستند یا می‌نشینند، از اینجا رد می‌شوم تا چشمم با آن‌ها نیفتد. همیشه توصیه می‌کرد که شدیداً از نامحرم پرهیز کن تا به درجاتی برسی.

هیچ نشانه ای از دلبستگی به دنیا نداشت. اگر یک کیسه اسکناس به او می دادیی،تغییری در چهره اش نمی دیدی.

من خیلی کم عطر خریده ام، زیرا هر وقت بوی عطر می خواستم از ته دل می گفتم (حسین جان) آن وقت فضا پر از عطر می شد.

تفاوت علی با دیگر بچه های مسجد این بود که نسبت به گذشت لحظات عمر بی تفاوت نبود. علی نسبت به هیچ چیز بی خیال نبود اما خودش را علی بی خیال معرفی میکرد.

به خانواده خیلی اهمیت می‌داد.وقتی می‌گفت مادرم گفته فلان ساعت بیا، سر ساعت می‌رفت. با اکراه هم نمی‌رفت. با علاقه می‌رفت. وقتی از مادرش یاد می‌کرد عشق در آن موج می‌زد. به رضایت آن‌ها خیلی اهمیت می‌داد.

علی با تنهایی اُخت شده بود. می‌گفت وقتی تو جمع هستی خدا می‌گوید این سرش شلوغ است، ولی وقتی تنها باشی خدا می‌آید سراغت.

شهدا گاهی دست آدم‌ها را می‌گیرند و می‌برند جایی که باید بروند! بی آنکه تو اختیاری از خود داشته باشی!

وقتی هم نماز می‌خواند با تمام وجود نماز می‌خواند.

به دوستانش می‌گفت: حتی المقدور حتی به خواهرت هم نگاه نکن تا عادت به نگاه نکنی.