بریده‌های کتاب سفر شهادت

به همان اندازه که در این روزها احساس مصیبت و اندوه عمیق و نیز احساس قدردانی فراوان می‌کنیم، به همان اندازه باید در زندگی و اوضاعمان بازنگری کنیم و خط تازه‌ای برای رفتار و سلوکمان برگزینیم؛ باید تجسم حسینی بودن روی زمین باشیم. در این زمان چقدر ما نیازمند حسینی بودن هستیم.حسینی بودن یعنی اینکه انسان به اوج فداکاری و بخشش و وفاداری و خدمت برسد، بیشترین خدمت و عطا و بخشش از او به دیگران برسد مرتبه عفو و گذشت برسد. تصور می‌کنید که وقتی عصبانی می‌شوید خیلی سخت است که از غرور و خودخواهی خود دست بردارید؟ درست است که این کار سخت است ولی آیا آنچه حسین انجام داد برایش سخت نبود؟

گاهی نبرد با ویژگی‌فرهنگی و فکری نمودار می‌شود. یکی از متفکران این ستم را استحمار می‌نامد، استحمار یعنی اینکه مردم را نادان نگه دارند مردم چیزی نفهمند و نادان بمانند در اینجا نیز ستمکار عقل و اندیشه و آگاهی و احساس ستم دیده را نادیده می‌گیرد.در اینجا نیز نبرد پابرجاست.

حسین معتقد است که انسان در برابر ظلم نمی‌تواند صبر پیشه کند.حسین می‌فرماید:«به خدا سوگند که مرگ را جز سعادت و زندگی با ستم پیشگان را جز ملامت نمی‌دانم.»

مرگ با عزت زینت انسان است!

اگر در میدان جنگ تنها ابن زیاد و یزید و عمربن‌سعد بودند ، آیا امام حسین (ع) به آن شکل دردناک به شهادت می‌رسید؟ یقینا نه! پس چگونه توانستند چنین جنایتی کنند؟ به فرمان فرمانده و اجرای مجریان و تایید تاییدکنندگان و سکوت خاموشان‌ . یعنی میتوانیم بگوییم آن امت ، همگی ، با قول و فعل و سکوت و خشنودی و فرمانبری خود ، بر کشتن امام حسین (ع) اجماع کردند . همگی در رقم زدن واقعه ی کربلا توافق داشتند جز اندکی از آنان.

خطرناک ترین کار او(دشمن اسلام_یزید) این است که از دین خدا و نهادها و شعایر و احکام آن یاری میگیرد و به رفتارها و انحرافات خود رنگ شرعی میزند و اطاعت خود را بر مردم واجب و مخالفت مردم را با هوی و هوس خود گمراهی می شمارد و شمشیر دین را میکشد تا مؤمنان آزاده را پس از آنکه به حکم قاضیان و راویان و واعظان مرتد و خارجی اعلام شدند به قتل برساند....

نیازمند آنیم که همه نیروهای فردی و اجتماعی خود را بسیج کنیم؛ نیازمند آنیم که همه ما از افراد و گروه ها و احزاب و دولتها و سازمانها و ارتشها و جبهه های مقاومت برای حرکت به سوی یک مقصد اساسی در زندگی مان بسیج شویم. در غیر این صورت ما تماشاچیانی هستیم که هیچ کاری نمیکنیم و مسئولیتهای خود را رها کرده ایم و نگاهمان یک روز به ارتش است یک روز به رهبران و یک روز به مقاومت فلسطین. همه اینها مقدس هستند، ولی در این میان نقش ما چیست؟ وظیفه ما چیست ای مردم؟

ما اگر توانستیم از راحتی خود چشم بپوشیم و به کار و تلاش بپردازیم و اگر توانستیم از عادت های خود دست برداریم، می توانیم تعالی پیدا کنیم؛ اگر توانستیم کینه های خود را کنار بگذاریم، می توانیم به مرتبه ای بالاتر برسیم و با یکدیگر دوستی کنیم و برادر باشیم و دست یاری به هم بدهیم.

چرا من برای امام حسین گریه میکنم؟ من برای امام حسین گریه میکنم تا او را به یاد داشته باشم و بدانم که او در برابر دنیایی از قدرت ایستاد، دنیایی که همگی دست به دست هم داده و ازهر سو را احاطه کرده بودند و او به تنهایی به میدان میرفت.

ما در مکتب امام حسین، در مکتب عاشورا، در مکتب کربلا، گرد هم می‌آییم و به پندها و درس‌ها و آنچه عواطف ما را بر می‌انگیزد، گوش می‌دهیم و راه را دوباره برای ما روشن کند.

"مرگ بر گردن آدمی‌زاد، همانند گردنبندی بر گردن دختران جوان مقدر شده است." ... "چقدر من شیفته و مشتاق دیدار گذشتگانم هستم، چون اشتیاق یعقوب به یوسف."

انسان در عصر امام حسین(ع) در نهایت درجه انحراف عمومی به سر می برد، انحرافی که با انحراف حکومت آغاز و سپس به همه بخش های جامعه و در نهایت به جان مردم کشیده شد و بر وجدان ها پیروز گردید یا آن ها را مسخر خویش کرد و به ملکیت خود درآورد یا برآن چیره شد و تمایلاتشان را تغییر داد.

((معده های خالی و انبان های گرسنه از من پر خواهد شد))غرض از کشتن من جز پر کردن شکم ها و جیب ها نیست. بدون بازدارنده و مانعی از دین و انسانیت برای شکم ها و جیب هایشان می کشند و می درند؛ و حسین برآن بود این مسئله را در سفرش ثابت کند

اگر می‌خواهیم به خط حسین و هدف حسین برسیم و شکوه و عزت خود را بازیابیم و زندگی خود را احیا کنیم، باید در راه حسین علیه‌السلام حرکت کنیم. اما اگر می‌خواهی آسایش و ثروت و خوشبختی و خودخواهی و اخلاق خود را نگه داری، در همان موقعیتی که هستی می‌مانی و به اندازه سر سوزنی تغییر نمی‌کنی. تو از بیست سال پیش تاکنون همین بوده‌ای و از امروز تا بیست سال دیگر نیز همین خواهی بود تا اینکه بمیری و همه بمیریم. اگر می‌خواهی همان‌گونه که بوده‌ای باشی، هدفت را مشخص کرده‌ای و هدف کوچکی برای خود مشخص کرده‌ای و همچون سنگ یک جا مانده‌ای و تغییر نکرده‌ای. ولی هر اندازه تلاش کنی تا بالاتر روی و تعالی یابی و پیشرفت کنی، می‌توانی بخشی از خودبینی خود را کنار بگذاری.

هدف یزید از شعر ابن ذی بعره که به آن استشهاد کرد آشکار می شود. او در حالیکه با خیزران خود بر لب و دندان پسر پیامبر(ص) می زد گفت: لعبت هاشم بالملک فلا خبر جاء و لا وحی نزل چه کسی این حرف را می زند؟ یزید. او خودش را امیرمؤمنان می نامد و بر منبر رسول خدا می نشیند و به نام اسلام بر مردم حکومت می کند[اما] از درون اسلام را به مبارزه می خواند و آنچه با فداکاری ها و مجاهدت ها و مصیبت ها به دست آمده است را ابزاری برای فرمانروایی می داند نه پیامی برای آزادی انسان ها

واقعیت این است که تأثیر مصیبت پس از وقوع آن بیشتر از احساس مصیبت، پیش از وقوعش است. افزون بر این معمولاً پیامدهای ستیز و فداکاری پس از پایان نبرد آشکار می شود...

ما بر حسین بسیار می‌گرییم، اما هرگز در گریه متوقف نمی‌شویم. گریه ما برای نو کردن اندوه‌ها و کینه‌ها و میل به انتقام و خشم بر باطل است. این‌ها انگیزه ما برای گریه است.

کسی که در برابر ستمگر ساکت می ماند و به او اجازه جولان می دهد، در حقیقت به نوعی ظلم را تایید و با آن سازش می کند و مظلوم را خوار می سازد.