بریده‌ای از کتاب سفر شهادت اثر موسی صدر

نبرد ما با اسرائیل، ادامهٔ نبرد امام حسین است. آنان دربارهٔ حسین می‌گفتند: «خرج عن حده فقتل بسيف جده» (او از حد و حدود خود تجاوز کرد و با شمشیر جدش کشته شد). این حكمی بود که در محکمه برای امام حسین صادر کردند. می‌گفتند: چرا عصیان می‌کنی؟ چرا نمی‌گذاری مردم شادمان باشند؟ چرا نمی‌گذاری مردم نماز بگزارند و روزه بگیرند؟ حج به جای آورند و زکات بپردازند؟ ای حسین، چرا این کار را می‌کنی؟ از این همه نبرد و درگیری چه می‌جویی؟ من آمده‌ام تا به شما هشدار دهم که اسرائیل هم همان حرف را می‌زند: بیایید با هم زندگی کنیم، بیایید با هم زندگی مسالمت‌آمیز داشته باشیم!. آیا این حرف‌ها از دولتی که بر اساس اشغالگری و تعدی و طمع و زیاده‌خواهی برپاست، پذیرفتنی است؟ اسرائیل می‌گوید: ما بالاتر از دیگر انسان‌ها هستیم. همهٔ آدمیان باید تحت سلطهٔ ما باشند.پس، این نبرد امام حسین در عصر ماست. ما چیزی را از سلسلهٔ نبرد حق و باطل جدا نمی‌کنیم، چنان‌که به حسین در نبردش با یزيد می‌گوییم: «السلام عليك يا وارث آدم صفوة الله.»