بریده‌های کتاب زن: فاطمه فاطمه است

«چگونه زن بودن» همه‌جا در تاریخ ملتهای مسلمان و توده‌های محروم در امت اسلامی، فاطمه منبع الهام آزادی و حق‌خواهی و عدالت‌طلبی و مبارزه با ستم و قساوت و تبعیض بوده است. از شخصیت فاطمه سخن گفتن بسیار دشوار است. فاطمه یک «زن» بود آنچنان که اسلام می‌خواهد که زن باشد. تصویر سیمای او را پیامبر، خود رسم کرده بود و او را در کوره‌های سختی و فقر و مبارزه و آموزش‌های عمیق و شگفت انسانی خویش پرورده و ناب ساخته بود. وی در همهٔ ابعاد گوناگون «زن بودن» نمونه شده بود. مظهر یک «دختر» در برابر پدرش. مظهر یک «همسر» در برابر شویش. مظهر یک «مادر» در برابر فرزندانش. مظهر یک «زن مبارز و مسئول»در برابر زمانش و سرنوشت جامعه‌اش. وی خود یک «امام» است. یعنی یک نمونهٔ مثالی، یک «اسوه» برای هر زن که می خواهد «شدن خویش» را خود انتخاب کند. او با طفولیت شگفتش، با مبارزه‌ مدامش در دو جبههٔ داخلی و خارجی، در خانهٔ پدرش، خانهٔ همسرش، در جامعه‌اش، در اندیشه و رفتار و زندگی‌اش، «چگونه بودن» را به زن پاسخ می دهد.

در جامعه و فرهنگ اسلامی ، سه چهره از زن داریم : یکی چهره ی سنتی و مقدس مآب ، و یکی چهره زن متجدد و اروپایی مآب ، که تازه شروع به رشد و تکثیر کرده است ، و یکی هم چهره ی فاطمه و زنان "فاطمه وار" که هیچ شباهت و وجه مشترکی با چهره ای به نام زن سنتی ندارد. سیمایی که از زن سنتی در ذهن افراد وفادار به مذهب در جامعه ی ما تصویر شده است ، با سیمای فاطمه همان قدر دور و بیگانه است که چهره ی فاطمه با چهره ی زن مدرن .

چه بدبخت هستند متفکرین و روشن‌فکرانی که برای قدرت سرمایه‌داری جهان 《تبرعاً الی‌الله》 کار می‌کنند و بی‌مزد و منت فداکاری می‌کنند و خیال می‌کنند که واقعاً به انسان، آزادی و علم کمک می‌کنند.

« فاطمه، فاطمه است » ـ فاطمه کار کن، که فردا من هیچ کاری برای تو نمی‌توانم کرد. از لحن سخت و شیوهٔ رفتار پیغمبر با فاطمه پیداست که فاطمه دیگر است و دختران دیگر وی، دیگر. پیغمبر، فاطمه‌اش را از این که در روز بازپسین و در برابر عدالت حاکم بر هستی و در برابر حاکم جهان بتواند یاری کند و از بیراهه نجاتش دهد، مأیوس می‌کند. فاطمه باید خودش فاطمه شود. دختر محمد بودن آن‌جا به کارش نمی آید. این‌جا می‌تواند به کارش آید و آن هم برای «فاطمه شدن» و اگر نشد، باخته است.

این شیعه نیست که دو اصل "عدل" و " امامت" را بر اسلام افزوده است . انسان منهای عدل و امامت ، 《دین اسلام, منهای اسلام است.》

علی بر " محمد" اضافه نشده است، علی را گرفته ایم تا محمد را گم نکنیم .

برخلاف آنچه امروز دشمن و دوست می‌پندارند، 《 شیعه سنی ترین مذاهب اسلام است.》 اساسا اختلاف اصلی بر سر این است که علی و شیعیان راستین و آگاهش، از آغاز کوشیدند تا در برابر بدعت ها، سنی بمانند ، سنت را نگه دارند .

گریه‌ای که تعهد و آگاهی و شناخت محبوب یا فهمیدن و حس کردن ایمان را به همراه نداشته باشد، کاری است که فقط برای شست و شوی چشم از گرد و غبار خیابان به کار می‌آید . فراموش نکنیم که یکی از نخستین کسانی که بر سر گذشت حسین بزرگ گریستند، عمر سعد بود و نخستین کسی که بر این‌گونه 《 گریه بر حسین 》 ملامت کرد، شخص زینب بزرگ!

در آنجا[بهشت و جهنم]دو تا دستگاه حساب و کتاب و عقاب-دستگاه خدا و دستگاه علی-وجود نداشته است؛ علی و خدا اختلاف حساب نداشته اند:))

خواستم بگویم فاطمه دختر خدیجه‌ی بزرگ است؛ دیدم که فاطمه نیست. خواستم بگویم که فاطمه دختر محمد است؛ دیدم که فاطمه نیست. خواستم بگویم که فاطمه همسر علی است؛ دیدم که فاطمه نیست. خواستم بگویم که فاطمه مادر حسنین است؛ دیدم که فاطمه نیست. خواستم بگویم که فاطمه مادر زینب است؛ باز دیدم که فاطمه نیست. نه، این‌ها همه هست و این‌همه فاطمه نیست. "فاطمه، فاطمه است..."

وقتی زور جامه تقوا میپوشد ، بزرگترین فاجعه در تاریخ پدید می آید .

«انا اعطیناک الکوثر، فصل لربک وانحر، انّ شانئک هو الابتر» به تو «کوثر» عطا کردیم ای محمد (ص). پس برای پروردگارت نماز بگزار و شتر قربانی کن. همانا دشمن کینه‌توز تو، هم او ابتر است. او با ده پسر، ابتر، عقیم و بی‌دنباله است! به تو کوثر را دادیم، فاطمه را. این چنین است که «انقلاب» در عمق وجدان زمان پدید می‌آید!

«سه چهرهٔ زن» در جامعه و فرهنگ اسلامی، سه چهره از زن داریم: یکی چهرهٔ زن سنتی است و مقدس‌مآب؛ و یکی چهرهٔ زن متجدد و اروپایی‌مآب که تازه شروع به رشد و تکثیر کرده است و یکی هم چهرهٔ فاطمه، و زنان «فاطمه‌وار»! که هیچ شباهت و وجه مشترکی با چهره‌ای به نام زن سنتی ندارد. سیمایی که از زن سنتی در ذهن افراد وفادار به مذهب در جامعه ما تصویر شده است با سیمای فاطمه همان‌قدر دور و بیگانه است که چهرهٔ فاطمه با چهرهٔ زن مدرن.