بریده‌های کتاب فاطمه فاطمه است

هر مذهبی، مکتبی، هر نهضتی یا انقلابی، از دو عنصر ترکیب می‌یابد: عقل و عشق. یکی روشنایی است و دیگری حرکت، یکی شعور و شناخت می‌بخشد و به مردم بینایی و آگاهی می‌دهد و دیگر نیرو و جوشش و جنبش می‌آفریند. به گفتهٔ الکسیس کارل: «عقل، چراغ یک اتومبیل است که راه می‌نماید، عشق موتوری است که آن را به حرکت می‌آورد.»، هر یک به دیگری هیچ است و به ویژه موتوری بی‌‌چراغ، عشق کور، خطرناک، فاجعه و مرگ!

دلی که از شرکت در رنج و غمِ دوست غذا می‌گیرد، عشقی می‌پروراند که از آن‌چه با خوشبختی و لذتی که از دوست می‌برد پدید می‌آید، بسیار عمیق‌تر و پراخلاص‌تر است.

«العلم نور یقذفه الله فی قلب من یشاء» ...این تعبیر خاص که در سخن پیامبر است؛ یک مفهوم اسرار آمیز غیبی ندارد...علمی که نور است؛ «علم مسئول» است.

گریه ای که تعهد و آگاهی و شناخت محبوب یا فهمیدن و حس کردن ایمان را به همراه نداشته باشد، کاری است که فقط برای شست وشوی چشم از گردوغبار خیابان به کار می آید. فراموش نکنیم که یکی از نخستین کسانی که بر سر گذشت حسین بزرگ گریستند، عمر سعد بود و نخستین کسی که بر این گونه { گریه بر حسین } ملامت کرد ، شخص زینب بزرگ !

در جامعه‌ای، اگر ایمان و اخلاص و عشق و فداکاری کم است، مسئول مردم‌اند؛ و اگر شناختِ درست، بینایی و بیداری و آگاهیِ منطقی و آشناییِ عمیق و راستین با مکتب و معنی و هدف و حقایقِ مکتب کم است، مقصر دانش‌مندان‌اند، به‌ویژه در مذهب.

«چگونه زن بودن» همه‌جا در تاریخ ملتهای مسلمان و توده‌های محروم در امت اسلامی، فاطمه منبع الهام آزادی و حق‌خواهی و عدالت‌طلبی و مبارزه با ستم و قساوت و تبعیض بوده است. از شخصیت فاطمه سخن گفتن بسیار دشوار است. فاطمه یک «زن» بود آنچنان که اسلام می‌خواهد که زن باشد. تصویر سیمای او را پیامبر، خود رسم کرده بود و او را در کوره‌های سختی و فقر و مبارزه و آموزش‌های عمیق و شگفت انسانی خویش پرورده و ناب ساخته بود. وی در همهٔ ابعاد گوناگون «زن بودن» نمونه شده بود. مظهر یک «دختر» در برابر پدرش. مظهر یک «همسر» در برابر شویش. مظهر یک «مادر» در برابر فرزندانش. مظهر یک «زن مبارز و مسئول»در برابر زمانش و سرنوشت جامعه‌اش. وی خود یک «امام» است. یعنی یک نمونهٔ مثالی، یک «اسوه» برای هر زن که می خواهد «شدن خویش» را خود انتخاب کند. او با طفولیت شگفتش، با مبارزه‌ مدامش در دو جبههٔ داخلی و خارجی، در خانهٔ پدرش، خانهٔ همسرش، در جامعه‌اش، در اندیشه و رفتار و زندگی‌اش، «چگونه بودن» را به زن پاسخ می دهد.

در جامعه و فرهنگ اسلامی ، سه چهره از زن داریم : یکی چهره ی سنتی و مقدس مآب ، و یکی چهره زن متجدد و اروپایی مآب ، که تازه شروع به رشد و تکثیر کرده است ، و یکی هم چهره ی فاطمه و زنان "فاطمه وار" که هیچ شباهت و وجه مشترکی با چهره ای به نام زن سنتی ندارد. سیمایی که از زن سنتی در ذهن افراد وفادار به مذهب در جامعه ی ما تصویر شده است ، با سیمای فاطمه همان قدر دور و بیگانه است که چهره ی فاطمه با چهره ی زن مدرن .

چه بدبخت هستند متفکرین و روشن‌فکرانی که برای قدرت سرمایه‌داری جهان 《تبرعاً الی‌الله》 کار می‌کنند و بی‌مزد و منت فداکاری می‌کنند و خیال می‌کنند که واقعاً به انسان، آزادی و علم کمک می‌کنند.

« فاطمه، فاطمه است » ـ فاطمه کار کن، که فردا من هیچ کاری برای تو نمی‌توانم کرد. از لحن سخت و شیوهٔ رفتار پیغمبر با فاطمه پیداست که فاطمه دیگر است و دختران دیگر وی، دیگر. پیغمبر، فاطمه‌اش را از این که در روز بازپسین و در برابر عدالت حاکم بر هستی و در برابر حاکم جهان بتواند یاری کند و از بیراهه نجاتش دهد، مأیوس می‌کند. فاطمه باید خودش فاطمه شود. دختر محمد بودن آن‌جا به کارش نمی آید. این‌جا می‌تواند به کارش آید و آن هم برای «فاطمه شدن» و اگر نشد، باخته است.

این شیعه نیست که دو اصل "عدل" و " امامت" را بر اسلام افزوده است . انسان منهای عدل و امامت ، 《دین اسلام, منهای اسلام است.》

علی بر " محمد" اضافه نشده است، علی را گرفته ایم تا محمد را گم نکنیم .

برخلاف آنچه امروز دشمن و دوست می‌پندارند، 《 شیعه سنی ترین مذاهب اسلام است.》 اساسا اختلاف اصلی بر سر این است که علی و شیعیان راستین و آگاهش، از آغاز کوشیدند تا در برابر بدعت ها، سنی بمانند ، سنت را نگه دارند .

گریه‌ای که تعهد و آگاهی و شناخت محبوب یا فهمیدن و حس کردن ایمان را به همراه نداشته باشد، کاری است که فقط برای شست و شوی چشم از گرد و غبار خیابان به کار می‌آید . فراموش نکنیم که یکی از نخستین کسانی که بر سر گذشت حسین بزرگ گریستند، عمر سعد بود و نخستین کسی که بر این‌گونه 《 گریه بر حسین 》 ملامت کرد، شخص زینب بزرگ!

ارزش مریم به عیسی ست که او را زاده و پرورده؛ ارزش آسیه به موسی ست که او را پرورده و یاری کرده؛ ارزش خدیجه به محمد است که او را یاری کرده و به فاطمه که اورا پروده؛ ارزش فاطمه به چیست؟ به خدیجه؟محمد؟علی؟حسین؟زینب؟به خودش..🌱

-اگر باطل را نمی توان ساقط کرد،میتوان رسوا ساخت اگر حَق را نمی توان استقرار بخشید میتوان اثبات کرد و زنده نگه داشت