بریده‌ کتاب‌های خانه ادریسیها

سال‌هاست که چیزی در ته وجود تو مرده. دست کم لقا زندگی را با «نفرت» در چنگ دارد اما تو چی؟ حتی نفرت هم نداری.

آدم‌هایی دنیا را نجات می‌دهند که به درد دنیا نمی‌خورند.

بانوی پیر نفس عمیقی کشید:« سالهاست که چیزی در ته وجود تو مرده. دست‌کم لقا زندگی را با -نفرت- در چنگ دارد، اما تو چی؟ حتی نفرت هم نداری؛ چقدر ملال آور است. »

زندگی کوتاه را عشق است! جاودانگی چه لطفی دارد.

«او تا به حال در حق کسی بد نکرده، آزارش به مورچه نرسیده.» «فایده‌اش به کی رسیده؟»

شخصیت هر آدمی را شرایطی ساخته، بیزاری ما متوجه آن شرایط است نه مردم.

تغییر، در درون باید اتفاق بیافتد، بدون این تحول، انقلاب، تعویض پوسته است.

به آرامش و نظم دنیا بی‌اعتقاد شده بود. باور کرده بود دل به هر کسی ببندد، او را دیر یا زود، از دست می‌دهد.

عادت جای هر چیزی را می‌گیرد، حتی حقیقت.

انسان‌ها را با تمام ضعف‌هایشان دوست داریم، چون همه قربانی‌ایم.

خنده تمام نمی‌شد، به ملافه ها چنگ می‌زد و از تخت پایین می‌افتاد. بر گونه های لطیف او پشت هم سیلی می‌زدند تا خنده بند می‌آمد. جای انگشتها می‌ماند. تا روزی که از خانه فرار کرد. شش ماه از او هیچ خبری نداشتند. پدر تا مسکو، یالتا، غازان و حتی قفقاز رفت؛ تا در غروبی برفی، زن، خودش به خانه برگشت.

در گریختن رستگاری نیست؛ بمان و چیزی از خودت بساز که نشکند!

تنها منظره آشنا در سراسر دنیا ماه است.