بریده‌های کتاب بابا لنگ دراز

به خودم میگویم زندگی عرصه ی بازی است و من باید مثل بازیگری با ظرافت و مهارت نقشم را ایفا کنم

بابا جون باید خدمت تان بگویم وقتی ما زن ها حقوق خودمون را بدست بیاوریم شما مرد ها باید بجنبید تا حقوق تان را از دست ندهید! صفحه ۱۰۶، ۱۰۷ بابا لنگ دراز)

شاید قبلا می توانستم بی خیال و سبکسر و بی پروا باشم، زیرا چیز گرانبهایی در زندگی نداشتم که از دست بدهم ولی حالا...دلواپسی بزرگی تا آخر عمر با من همراه خواهد بود.

خدا را شکر که خدایم را از کسی به ارث نبرده ام و ازادم که هرطور دوست‌دارم اورا بشناسم.خدای من مهربان و دلسوز و بخشنده و عاقل و فهیم و شوخ طبع و… است!

محبت از وجود مردم خوشبخت است که لبریز می‌شود

میتوانم شمارا "آقای بیزار از دخترها" بنامم،ولی این کم و بیش اهانت به خودم است.اگر بگویم آقای *ثروتمند* عزیز! به شما اهانت کرده ام.انگار که ثروت تنها مشخصه ی مهم شماست. ضمن اینکه ثروتمند بودن یک صفت سطحی است. شا ید تا آخر عمرتان ثروتمند باقی نمایند.چه بسیارند مردان زیرکی که در وال استریت ورشکسته می شوند.

بابا لنگ دراز عزیزم خیلی وقت است که این نامه را شروع کرده ام، ولی تا حالا وقت پیدا نکرده ام آن را تمام کنم. به این جمله که مال استیونسن است گوش کنید: در دنیا به قدری چیز های متنوع وجود دارد که همه ی ما مثل پادشاهان ثروتمند هستیم. این حرف را قبول دارم. هر اتفاقی هم که پیش بیاید، دنیا پر از شادی است، فقط کافیست آدم این موضوع را باور داشته باشد. من فکر می کنم برای شاد بودن، آدم باید کم توقع باشد.

بابالنگ دراز عزیز. شما کجا هستید. شما را به خدا به یاد من باشید. من خیلی تنها هستم و دلم می‎خواهد یک نفر به یاد من باشد. آه بابا کاش شما را می‎شناختم آن وقت هرگاه یکی از ما غمگین بود یکدیگر را دلداری می‎دادیم. گمان نمی‎ کنم بتوانم بیش از این در لاک ویلو بمانم. خیال دارم از اینجا بروم. من بیماری تنهایی دارم و تشنه خانواده هستم...:))

بابا جون، من رمز واقعی خوشبختی را کشف کردم و آن این است که باید برای حال زندگی کرد و اصلا نباید افسوس گذشته را خورد یا چشم به آینده داشت. بلکه باید از همین لحظه بهترین استفاده را برد.

من رمز واقعی خوشبختی را پیدا کردم! آن این است:زندگی کن، افسوس گذشته را خوردن و در انتظار اینده نشستن غلط است!

بیشتر مردم زندگی نمیکنند، بلکه فقط میدوند. آنها سعی میکنند به هدفی دور دراز دست یابند، اما در وسط راه چنان از نفس می‌افتند و خسته میشوند که اصلا مناظر زیبای محیط آرام اطراف خود را نمیبینند. وقتی به خد می‌آیند که پیر و فرسوده شده‌اند و دیگر فرقی نمیکند به هدفشان برسند یا نه.

نهال شخصیتم زیر لایه ای از یخ و سرما کرخت شده!

در این نامه به نظر می‌رسد که من مرض کم آبی دارم ، ولی اینطور نیست ، من فقط یک خانواده میخواهم .

«... خدای آنها خدایی تنگ‌نظر، بی‌انصاف، ظالم، بدجنس و کینه‌توز است. خدا را شکر که خدایم را از کسی به ارث نبرده‌ام و آزادم هرطور که دوست دارم، او را بشناسم. خدای من مهربان و دلسوز و بخشنده و عاقل و فهیم و شوخ‌طبع است...» جودی ابوت یکشنبه، سیزدهم ژوئیه

من با چشمی دورنمای زندگی را تماشا می‌کنم که سایر دختران بزرگ شده در محیط مساعد نمی‌بینند. بسیاری از دختران هستند(مثلا ژولیا) که نمی‌دانند خوشحال و سعادتمند هستند. آنها چنان به خوشی ها عادت کرده اند که احساساتشان فلج شده است؛ اما من هرلحظه خوشبختی خودم را احساس می‌کنم و یقین دارم که خوشبختم و هر واقعه نا مساعدی هم که پیش آید، به این عقیده باقی خواهم ماند و به ناراحتی ها(حتی دندان‌درد) مانند تجربه ی جالبی می‌نگرم و این که از تجربه ی تازه ای غافل نمانده ام خوشحالم. «آسمان بالای سر من به هر رنگی باشد، من برای هرگونه سرنوشتی حاضرم»

به خودم می‌گویم زندگی عرصه ی بازی است و من باید مثل بازیگری با مهارت نقشم را ایفا کنم. موفق شدم یا نشدم،فقط شانه بالا می‌اندازم و می‌خندم.

برای این ها که خوشگل‌اند اصلا چه فرقی میکند که کودن باشند یا نباشند؟