بریده‌های کتاب باغ آلبالو

و اما روح من همیشه و در هر لحظه ای از شب و روز از امید آینده،سرشار است...

اگر جزو گله شدی می توانی پارس نکنی اما دمت را باید حتما تکان بدهی!

چرا باید پنهان کنم؟ چرا اعتراف نکنم؟ دوستش دارم… اگر چه مثل وزنه‌ای است که به گردنم آویزان است و مرا به قعر آب می‌کشاند، اما دوستش دارم، بدون این وزنه نمی‌توانم زندگی کنم.

من آدم روشنفکری هستم، کتاب‌های جالبی می‌خوانم، با‌ این‌همه نمی‌توانم مسیر افکارم را دنبال کنم و بفهمم کی هستم؛ به‌درستی چه می‌خواهم: دوست دارم زندگی کنم، یا شاید هم گلوله‌ای توی مغزم شلیک کنم؟ به‌هرحال همیشه تپانچه‌ای با خودم دارم.

من آدم روشنفکری هستم، کتاب‌های جالبی می‌خوانم، با این‌همه نمی‌توانم مسیر افکارم را دنبال کنم و بفهمم کی هستم؛ به درستی چه می‌خواهم: دوست دارم زندگی کنم یا شاید هم گلوله‌ای توی مغزم شلیک کنم؟ به هرحال همیشه تپانچه‌ای با خودم دارم!

ما حداقل ۲۰۰ سال عقب افتاده‌ایم. ما هنوز چیزی به دست نیاورده‌ایم. موقعیت معینی در برابر گذشته نداریم. کاری غیر از نظریه‌بافی و شکایت از درد غربت و عرق‌خوری نمی‌کنیم. واضح است که اگر بخواهیم در حال زندگی را شروع کنیم، باید قبل از هر چیز گذشته را جبران کنیم و آن را ببوسیم و کنار بگذاریم. و جبران گذشته فقط با رنج امکان دارد.

اگر برای بعضی از دردها درمان‌های متعدد و زیاد تجویز کنند، این علامت آن است که درد بی‌درمان است.

من دوستش دارم، این واضح است. من واقعاً دوستش دارم. درست مثل یک سنگ آسیاب که دور گردنم حلقه شده. با این سنگ تا ته غرق می‌شوم، اما این سنگ را دوست دارم و بی آن نمی‌توانم زندگی کنم.

اصلاً مقصودتان چیست که آدم آخرش می‌میرد؟ شاید انسان صد حس داشته باشد که در موقع مرگ، فقط پنج حس آشنا و معروفش از بین برود و نود و پنج حس دیگرش زنده بماند.