بریده‌های کتاب باغ آلبالو

من دوستش دارم، این واضح است. من واقعاً دوستش دارم. درست مثل یک سنگ آسیاب که دور گردنم حلقه شده. با این سنگ تا ته غرق می‌شوم، اما این سنگ را دوست دارم و بی آن نمی‌توانم زندگی کنم.

اصلاً مقصودتان چیست که آدم آخرش می‌میرد؟ شاید انسان صد حس داشته باشد که در موقع مرگ، فقط پنج حس آشنا و معروفش از بین برود و نود و پنج حس دیگرش زنده بماند.

چرا باید پنهان کنم؟ چرا اعتراف نکنم؟ دوستش دارم… اگر چه مثل وزنه‌ای است که به گردنم آویزان است و مرا به قعر آب می‌کشاند، اما دوستش دارم، بدون این وزنه نمی‌توانم زندگی کنم.

لوپاخین: پدرم دهاتی بود. مرد ابلهی بود. هیچ چیز حالیش نمی شد. فقط کتکم می زد. وقتی از مستی حالش بهم می خورد با چوب به جانم می افتاد. اساسا خودم هم مثل او ابله و کله پوک هستم. به خودم چیزی یاد ندادم. دست خطم وحشتناک است. طوری چیز می نویسم که خجالت می کشم مردم خطم را ببینند. درست مثل خوک هستم مادام رانوسکی: دوست عزیز من باید زن بگیری.

لازم نیست بروید نمایش تماشا کنید، کمی بیشتر خودتان را تماشا کنید. چقدر زندگی‌هایتان تیره‌وتار است. چقدر حرف‌های بی‌معنی و مزخرف می‌زنید.