بریده‌های کتاب ملت عشق

عشق نیاز به هیچ تعریف و توصیفی ندارد،عشق به خودیِ خود یک دنیاست. یا درست در مرکزش هستی یا خارج از آن، در حسرتش...!

چیزی که توی این دنیا خیلی حوصله‌ام را سر می‌برد، آدمی‌هایی‌اند که فکر می‌کنند خیلی حالیشان است.

ملت عشق روایتی عارفانه از همه‌ی زندگی است و نه فقط عشق. روایتی که در رفت و برگشت‌های پی‌درپی در زمان حال و گذشته به خواننده ثابت می‌کند که درک زندگی ورای زمان و مکان و حتی سن و سال است. اگر کتاب ملت عشق را خوانده باشید، می‌دان

«به رغم آنچه برخی مردم می‌گویند، عشق حسی شیرین نیست که به آنی بیاید و به آنی هم برود.»

وقتی کسی را این‌قدر دوست داشته باشی، دلت می‌خواهد خانواده‌ات، دوستانت، نزدیکانت نیز در این محبت سهیم شوند و او را دوست داشته باشند. می‌خواهی احساست را درک کنند. و اگر درکت نکنند، حیرت می‌کنی، آزرده می‌شوی.

اگر چشم انتظار احترام و توجه و محبت دیگرانی ، ابتدا این ها را به خودت بدهکاری . کسی که خودش را دوست نداشته باشد ممکن نیست دیگران را دوست بدارد. خودت را که دوست داشته باشی، اگر دنیا پر از خار هم بشود ، نونید نشو چون به زودی خارها گل می شود.

عشق. یا درست در میانش هستی،در اتشش یا بیرونش هستی،در حسرتش ملت عشق.

«قاعده چهلم عمری که بی عشق بگذرد، بیهوده گذشته. نپرس که آیا باید در پی عشق الهی باشم یا عشق مجازی، عشق زمینی یا عشق آسمانی، یا عشق جسمانی؟ از تفاوتها تفاوت می زاید. حال آن که به هیچ متمم و صفتی نیاز ندارد. عشق خود به تنهایی دنیایی است. عشق یا درست در میانش هستی، در آتشش، یا بیرونش هستی، در حسرتش.»

هرگز چنین درد و رنج شدیدی را در نگاه هیچ انسانی ندیده بودم.

قاعده پانزدهم؛ خدا هر لحظه در حال کامل کردن ماست چه از درون و چه از بیرون . هر کدام ما اثر هنری ناتمامی است. هر حادثه‌ای که تجربه می‌کنیم ، هر مخاطره‌ای که پشت سر می‌گذاریم برای رفع نواقصمان رح‌ریزی شده است زیرا اثری که انسان نام دارد در پی کمال است.

آه من العشق. قبل از عشق، بعد از عشق...

عارف صوفی راز قران را در آیه‌های "سوره فاتحه" می‌داند. راز خود سوره فاتحه در بسم الله الرحمن الرحیم است. جوهر اصلی بسم الله در حرف "ب" پنهان شده است و "نقطه حرف ب" مظهر کل عالم هستی است و همین است که مثنوی با حرف ب آغاز شده است... بشنو از نی چون حکایت میکند از جدایی ها شکایت میکند

اگر از عشق بگویی خشن می‌شوند، از عصبانیت دهانشان کف می‌کند و از تو متنفر می‌شوند.

اگر یکی را که دوستش داری از دست بدهی، بخشی از #وجودت همراه با او از دست می‌رود. مانند خانه ای متروکه اسیر تنهایی ای تلخ می‌شوی؛ #ناقص می‌مانی. #خلأ محبوبِ از دست رفته را همچون #رازی در درونت حفظ می‌کنی. چنان زخمی است که با گذشت زمان، هر قدر هم طولانی، باز تسکین نمی‌یابد. چنان زخمی است که حتی زمانی که خوب شود، باز خون چکان است. گمان می‌کنی دیگر هیچ گاه نخواهی #خندید، سبک نخواهی شد. زندگی ات به کورمال کورمال رفتن در تاریکی شبیه می‌شود؛ بی آن که پیش رویت را ببینی، بی آن که جهت را بدانی، فقط زمان #حال را نجات می‌دهی… شمع دلت خاموش شده، در شب ظلمات مانده ای. اما فقط در چنین وضعیتی، یعنی زمانی که هر دو چشم با هم در تاریکی بمانند، #چشم سومی در وجود انسان باز می‌شود. چشمی که بسته نمی‌شود… و فقط آن هنگام است که می‌فهمی این درد #ابدی نیست. پس از خزان موسمی دیگر، پس از گذر از این بیابان وادی ای دیگر در راه است؛ پس از این #فراق نیز #وصالی ابدی. . با چشم معنوی که نگاه کنی، شخصی را که تازه از دست داده ای، همه جا می‌بینی. در قطره ای که به دریا می‌افتد، در جزر و مد که با بدر حرکت می‌کند و در نسیمی که می‌وزد به او بر می‌خوری. در رملِ کشیده بر شن، در دانه بلوری که زیر آفتاب می‌درخشد، در تبسم کودک تازه متولد شده، در نبض مچ دستت او را می‌بینی. وقتی در همه جا و همه چیز می‌بینمش، چه طور می‌توانم بگویم شمس رفته؟

بیشتر آدم‌هایی که می‌شناسم، دست کم یک نفر را در زندگی دارند که دلشان می‌خواهد از شرش خلاص شوند.

«برای همه ما زندگی رشته ای از زندگی و مرگ است»