بریده‌های کتاب ملت عشق

«خورشید حقیقی بود شمس»

قاعده نوزدهم: اگر چشم انتظار احترام و توجه و محبت دیگرانی ابتدا اینها را به خودت بدهکاری کسی که خودش را دوست نداشته باشد ممکن نیست دیگران دوستش داشته باشند. خودت را که دوست داشته باشی اگر دنیا پر از خار هم بشود، نومید نشو، چون به زودی خارها گل می شود.»

به جای مقاومت در برابر تغییراتی که خدا برایت رقم زده است، تسلیم شو. بگذار زندگی با تو جریان یابد، نه بی تو. نگران این نباش که زندگی‌ات زیر و رو شود. از کجا معلوم زیرِ زندگی‌ات بهتر از رویش نباشد.

گذشته گرداب است. بی سر و صدا آدم را به درون خودش می‌کشد حال آنکه تنها چیزی که تو لازم داری زمان حال است اصل آن است که حقیقت حال را دریابی.

عشق جوهره و هدف اصلی زندگی است‌.

قاعدهٔ پنجم: کیمیای عقل با کیمیای عشق فرق دارد.عقل محتاط است. ترسان و لرزان گام برمی‌دارد. با خودش می‌گوید: «مراقب باش آسیب نبینی.» اما مگر عشق این‌طور است؟ تنها چیزی که عشق می‌گوید این است: «خودت را رها کن، بگذار برود!» عقل به آسانی خراب نمی‌شود. اما عشق خودش را ویران می‌کند. گنج‌ها و خزانه‌ها هم در میان ویرانه‌ها یافت می‌شود، پس هر چه هست در دلِ خراب است.

اگر همه دنیا را سیل فرا بگیرد، مرغابی را چه غم؟

اگر زخمی داشته باشی،که به نظر من داری،بی‌حس کردنِ زخم چیزی است مداوای زخم چیز دیگر.

«قاعده هجدهم: تمام کائنات با همه‌ی لایه ها و با همه‌ی بغرنجی اش درون انسان پنهان است. شیطان مخلوقی ترسناک نیست که بیرون از ما در پی فریب دادن مان باشد . بلکه صدایی است درون خودمان . در خودت به دنبال شیطان بگرد ،نه در بیرون و دیگران.و فراموش نکن هرکه نفسش را بشناسد ، پروردگارش را شناخته است»

قاعده دوازدهم:عشق سفر است.مسافر این سفر،چه بخواهد چه نخواهد از سر تا پا عوض می شود. کسی نیست که رهرو این راه شود و تغییر نکند.

شمس تبریزی گفت ؛ << انسان باید عقلش را کودکی گرسنه و محتاج بداند و با قاشق علم سیرش کند. اما همان‌ طور که بعضی غذاها برای کودک سنگین است ، بعضی آگاهی ها هم برای عقل سنگین است >>

مگر ممکن است جهنمی بدتر از عذاب مردی باشد که گناهانی بسیار بزرگ مرتکب شده و وجدانش مثل موشی گرسنه مغزش را می جود؟

«انسان در وهله اول باید از شر چیزی خلاص شود که در این دنیا بیشترین اهمیت را برایش دارد. این شرط اول قدم گذاشتن در این راه است»

بعضی آدم‌ها این‌طورند؛ ترس‌ها و پیش‌داوری‌های خود را به دیگران نسبت می‌دهند و عیب‌ها و ضعف‌های خود را در آن‌ها می‌بینند.

چیزی که توی این دنیا خیلی حوصله‌ام را سر می‌برد، آدمی‌هایی‌اند که فکر می‌کنند خیلی حالیشان است.

ملت عشق روایتی عارفانه از همه‌ی زندگی است و نه فقط عشق. روایتی که در رفت و برگشت‌های پی‌درپی در زمان حال و گذشته به خواننده ثابت می‌کند که درک زندگی ورای زمان و مکان و حتی سن و سال است. اگر کتاب ملت عشق را خوانده باشید، می‌دان

تمام موها که رفته بود، نه سنّم مانده بود، نه اسمم، نه جنسیتم. نه گذشته، نه آینده، تنها برای حال مهر شده بودم تا ابد.