بریده‌های کتاب خار و میخک

وصیت شهید يحيى السنوار من یحیی هستم فرزند پناهنده ای که غربت را به وطن موقتی تبدیل کرد و رؤیا را به مبارزه ای ابدی من در سال ۱۹۶۲ در اردوگاه خان یونس به دنیا آمدم؛ زمانی که فلسطین خاطره ای تکه پاره و نقشه ای فراموش شده بر روی میز سیاستمداران بود.

به نظر می‌رسه سرنوشت ما اینه که با یه عشق زندگی کنیم؛ عشق به این سرزمین و مقدسات و خاک و هوا و پرتقالاش! به نظر این سرزمین حاضر نیست هیچ رقیبی رو توی عشق عاشقاش تحمل کنه! چه برسه به دخترا!

[مردان اردوگاه] خوابی را که یکی دو ساعت قطع کرده بودند، ادامه می‌دادند تا به محل کار در وطن از دست رفته‌شان برسند. آنها به ساخت و ساز، کشاورزی یا نظافت مشغول به کار می‌شدند یعنی در هر کار و حرفه‌ی دشواری که یهودیان متکبر حاضر به انجام دادن آن نبودند.

در محله شجاعیه در شهر غزه در خانه ای خانواده ابونضال، ام نضال، نضال محمد و دو دخترشان نشسته بودند محمد که حدوداً بیست و پنج ساله بود، زیتون زیاد می خورد؛ آنقدر که ممکن بود ضرر داشته باشد. مادر نضال نگاه کرد و پرسیده محمد چرا جز زیتون چیزی نمی خوری؟ از چیزای دیگه خوشت نمیاد پسرم؟ محمد جواب داد: نه مادر من همه چی دوست دارم؛ اما زیتونو بیشتر دوست دارم. مگه این از اون درخت زیتونمون نیست که عماد زیرش شهید شد؟ اشکی از چشم ام نضال جاری شد و گفت خدا رحمتش کنه آره پسرم. واسه همین دوستش دارم احساس میکنم این زیتون با روح عماد می تپه خیلی دوستش دارم؛ چون عماد رو دوست دارم.

وصیت من این است که به سلاح به کرامتی که قابل مصالحه نیست و به رؤیایی که هرگز نمی میرد پایبند بمانید دشمن میخواهد ما از مقاومت دست برداریم و مسئله ما را به مذاکراتی بی پایان تبدیل کند. اما من به شما می گویم: در مورد چیزی که حق شماست مذاکره نکنید. آنها بیشتر از سلاح شما از ایستادگی شما می ترسند. مقاومت فقط سلاحی که در دست داریم نیست بلکه عشقی است که به فلسطین در هر نفسی که میکشیم داریم. اراده ای است که می خواهیم بمانیم با وجود محاصره و تجاوز.

مقاومت بی‌معنا نیست و فقط گلوله‌ای که شلیک می‌شود نیست، بلکه زندگی است و زندگی با شرف و کرامت زندگی می‌شود. زندان و محاصره به من آموخت که نبرد طولانی است و راه سخت؛ اما همچنین به من آموخت مردمی که تسلیم را نمی‌پذیرند معجزه‌هایشان را با دستان خودشان می‌سازند.

پیشنهاد صلح با اشغالگرا یه دروغیه که هر از چندگاهی، به مردم ما عرضه می‌شه تا اونارو فریب بده و از مسیر آزادی و کرامتشون منحرف کنه. ببینید چطور مقاومت در لبنان، اشغالگرا رو زیر ضربات خودش مجبور به فرار از جنوب لبنان کرد اینا آماده فرار از غزه هم بودن. سال ۱۹۹۳ آماده فرار از کرانه باختری بودن؛ چرا؟ چون مقاومت حملات ویژه خودش رو گسترش داده بود. اون‌موقع خیلی از این آقایون فریاد زدند که می‌خوان یه کاری بکنن که ما فلسطینی‌ها اومدیم با دشمن سازش کنیم؛ یعنی یه نردبون بذاریم که راحت از درخت جنایت‌هاش پایین بیاد. فقط این نبود که از مخمصه نجاتش دادیم؛ درگیر توافقی شدیم که با اون حق طرف رو رو سه‌چهارم زمین خودمون به رسمیت شناختیم ک مجبور بودیم توی ساختار سازمانی و همکاری‌های امنیتی باهاش مشارکت کنیم. این‌طوری شد که جبهه مقاومت سرکوب و یه عده مردم شریف دستگیر شدن و اونا رو انداختن زندون و مورد ظلم و ستم و شکنجه قرار دادن. یعنی خیلی ساده شدیم حامی امنیتی اشغالگر ! ما به ازای این همه امتیاز دادن، چه امتیازی گرفتیم؟ امتناع اشغالگر از به رسمین شناختن حقوق خودمون!

در مورد چیزی که حق شماست مذاکره نکنید. آن‌ها بیشتر از سلاح شما، از ایستادگی شما می‌ترسند. مقاومت فقط سلاحی که در دست داریم نیست، بلکه عشقی است که به فلسطین در هر نفسی که می‌کشیم داریم. اراده‌ای است که می‌خواهیم بمانیم، با وجود محاصره و تجاوز.

این وصیت من است: سلاحتان را کنار نگذارید،سنگ هایتان را دور نیندازید،شهدایتان را فراموش نکنید و بر سر رویایی که حق شماست معامله نکنید....