بریده‌ کتاب‌های نقشه هایی برای گم شدن

در شهر، تنهایی یعنی نبود دیگران یا دور بودن‌شان از پشت دیوار یا درِ خانه‌ات اما در مکان‌های دورافتاده تنهایی نه از جنس غیاب، که از جنس حضور چیزی دیگر است، نوعی سکوت نجواگر که در آن گویی تنهایی همان‌قدر ذاتیِ گونه‌ی توست که هرگونه‌ی دیگر.

بیشتر فرایند دگردیسی چیزی جز زوال نیست و شامل همین بزنگاهی ست که در آن بیرون آمدن از گذشته باید یک‌جا و دفعی باشد.

اگر هیچ‌گاه گم نشده‌ای، هیچ‌گاه زندگی نکردی.

خودم را می‌بینم که دارم از لبه‌ی جهان می‌افتم و در شگفتم که چطور نه جهان بیرون، که جهان درونم را تاب آوردم.

عشق خوش‌فرجام داستانی واحد است، اما عشق نافرجام دو یا چند روایت معارض و مغایر و عشق بی‌سرانجام مثل آینه‌ای‌ست که زیر پایت هزار تکه شده، اما باز هر تکه قصه‌ی متفاوتی می‌گوید از این‌که آن عشق استثنایی بود، مصیبت بود اگر این‌طور می‌شد، اگر آن‌طور نمی‌شد. این تکه‌قصه‌ها دوباره با هم چفت نمی‌شوند و این پایان قصه‌هاست.

رمز زیباتر بودن تراژدی از کمدی و این‌که چرا از حزن برخی آهنگ‌ها و قصه‌ها حظ وافر می‌بریم در همین است. چیزی همیشه در دوردست است.

اگر عسل به خاکستر تبدیل شود، تو هم می‌توانی از دست قصه‌ها خلاص شوی.