بریده‌های کتاب نقشه هایی برای گم شدن

دانشمند ناشناخته را به شناخته تبدیل می‌کند و مثل ماهیگیران آن را با قلاب بالا می‌کشد اما هنرمند تو را به دل آن دریای تاریک می‌برد.

بعضی چیز ها را تا زمانی داریم که گم بمانند و بعضی چیزها ، تا زمانی که دورند ، گم‌ نمی شوند .

دنیا در کرانه‌ها و اعماقش آبی‌ست...

رمز زیباتر بودن تراژدی از کمدی و این‌که چرا از حزن برخی آهنگ‌ها و قصه‌ها حظ وافر می‌بریم در همین است. چیزی همیشه در دوردست است.

اگر عسل به خاکستر تبدیل شود، تو هم می‌توانی از دست قصه‌ها خلاص شوی.

در چنین جاهایی است که متوجه می‌شوی «خود» فقط با ارجاع به باقی جهان وجود دارد؛ بدون کوه‌ها، خورشید، آسمان و انسان‌ها و موجودات دیگر، هیچ «تو»یی در میان نیست و «آن چیز ثابت، جهان است، تو خودت منوط و مشروطی، جزئی از محیط خویش».

اما نوشتن به قدر کفایت تجربه‌ای در خلوت است، نوشتن اقراری‌ست که برایش هیچ پاسخ آنی یا درخوری وجود ندارد، ، عبارت آغازین گفت و گویی ‌ست که به سکوت می‌انجامد یا مدت‌ها بعد بی حضور نویسنده رخ می‌دهد.

من فقط آستانه ناشناخته‌ها را که حواس آدم را تیز می‌کند لمس کرده‌ام. عاشق این هستم که از مسیرم بیرون بزنم، ورای چیزی که می‌شناسم و راه برگشتم را با طی کردن چند کیلومتر اضافه پیدا کنم، از مسیری دیگر با قطب‌نمایی که با نقشه سر ناسازگاری دارد، با نشانه‌های اشتباه و ضد و نقیضی که غریبه‌ها می‌دهند. گم شدن با این شیوه انگار آغازیست برای یافتن مسیر خود یا یافتن مسیر دیگر، هرچند مسیرهای دیگری هم برای گم ماندن هست.

تمرین آگاهی می‌گوید خیلی پایبند گمانت نباش، بیش‌از‌حد مطمئن نباش. و در این نوع ساده‌ترِ بودن، شبیه مرد لاک‌پشتی بودن ایرادی ندارد، گاهی بد نیست ندانیم قرار است چه کنیم، بد نیست گاهی به مانعی بر‌بخوریم. بد نیست متوجه شویم که زندگی رازآلود است، کمی عدم قطعیت و بلاتکلیفی در خود دارد، بد نیست بدانیم که ما احتیاج به کمک داریم، بدانیم کمک خواستن از دیگران کاری کاملاً سخاوتمندانه است، چون به دیگران اجازه می‌دهد کمک‌مان کنند و به ما اجازه می‌دهد کمک بگیریم. گاهی ما طلب می‌کنیم، گاهی پیشنهاد کمک می‌دهیم و این‌طور است که این جهانِ نامراد جای بسیار متفاوتی می‌شود. این جهانی‌ست که در آن کمک می‌کنند و کمک می‌گیرند و در چنین جایی‌ست که این جهانِ پر جذبه و بی‌چون و چرایی که من می‌بینم کمی از ضرورت و استیصالش را از دست می‌دهد. در جهانی سخاوتمند، در جهانی که کمک در دسترس است، نیازی نیست آدم درباره‌ی جهان آن‌طوری که خودش می‌بیند یک‌دندگی به خرج دهد.

گمشده دو معنای ناهمخوان دارد. گم کردن یعنی ناپدید شدن چیزی آشنا اما گم شدن یعنی پدیدار شدن چیزی ناآشنا اشیا و آدمها از جلوی چشم یا از ذهن ناپدید می شوند و از تصرفت در می آیند؛ تو دستبند دوست یا کلیدت را گم می کنی اما کماکان می دانی خودت کجایی

شاید حساب کردن روی امور نامنتظره دقیقاً همان عمل متناقضی باشد که زندگی بیش از هر چیز از ما می‌طلبد.

دنیا در کرانه ها و اعماقش آبی‌ست. این آبی همان نور گم شده است. نور، در انتهای طیف آبی‌اش تمام مسیر از خورشید تا زمین را طی نمی‌کند. در میان مولکول‌های هوا می‌پاشد در آب به هر سو پخش می‌شود. آب بی‌رنگ است ، آب کم‌عمق رنگ چیزی را می‌گیرد که زیرش باشد اما آب عمیق پر است از این نور پراکنده؛ هر چه آب خالص‌تر آبی پررنگ‌تر آسمان هم به همین دلیل آبی‌ست اما آبی افق، آبی خطه‌ای که انگار با آسمان در می‌آمیزد، آبی تیره‌تر، رؤیایی‌تر و ماتم‌زده است ، آبی دورترین جایی که به چشم می‌بینی، آبی دوردست. نوری که به ما نمی‌رسد، نوری که کل مسیر را نمی‌پیماید و نوری که گم می‌شود زیبایی جهان را به ما عرضه می‌کند همان جهانی که بیشترش به رنگ آبی‌ست.

دختر وقتی کوزه را دید گفت دیگر می تواند با خیال راحت سرش را زمین بگذارد تا پس از مرگ قلبش را بیرون بیاورند و در آن کوزه‌ی آبی بگذارند «و همه چیز به همان طریق باقی خواهد ماند. تمام دور و اطرافم آبی خواهد شد و در میانه‌ی این دنیای آبی قلب من معصوم و رها خواهد بود و به نرمی خواهد تپید...»