بریده‌های کتاب نقشه هایی برای گم شدن

اشیاء همه‌چیز هستند و هیچ چیز نمی‌گویند.

اما پرسش اینجاست که چطور می‌شود گم شد؟ اگر هیچگاه گم نشده‌ای هیچگاه زندگی نکرده‌ای. اگر ندانی چطور گم شوی تباه خواهی شد. زندگی کاشفانه جایی در میان سرزمین‌های ناشناخته قرار دارد. تا زمانی که گم نشده باشیم، تا زمانی که جهان را گم نکرده باشیم، نمی‌توانیم خود را بیابیم و بدانیم کجا ایستاده‌ایم و مناسباتمان تا کجا بی‌کران است. چه سودی برای انسان دارد اگر کل دنیا را به چنگ بیاورد و روحش را گم کند؟ جهان را واگذارید و در آن گم شوید تا روحتان را بیابید.

هنر در طبیعت توجه کردن به آب و هواست، توجه به مسیری که آمده‌ای، به نشانه‌های مسیر، به اینکه اگر سرت را بچرخانی مسیر برگشت چقدر با مسیر رفت متفاوت است، به جانمایی خورشید و ماه و ستاره‌ها برای جهت‌یابی، به سمت و سوی آب جاری و به هزاران چیزی که حیات وحش را به متنی تبدیل می‌کنند که باید سواد خواندنش را داشته باشی. هنر دیگر حفظ آرامش در دل ناشناخته‌هاست. هنر آرام بودن در عین گم بودن، طوری که ماندن در دل ناشناخته‌ها باعث وحشت یا عذابت نشود. قابلیت ماندن در شبهه، راز آلودگی و شک و تردید.

دغدغه او حرکت و یکجا نماندن است. دعوت به سفر، مسافر ماندن و نرسیدن است.

بازنمایی همیشه نسبی‌ست، در غیر این صورت دیگر بازنمایی نیست، بلکه نوعی رونوشت مکرر است.

در شهر، تنهایی یعنی نبود دیگران یا دور بودن‌شان از پشت دیوار یا درِ خانه‌ات اما در مکان‌های دورافتاده تنهایی نه از جنس غیاب، که از جنس حضور چیزی دیگر است، نوعی سکوت نجواگر که در آن گویی تنهایی همان‌قدر ذاتیِ گونه‌ی توست که هرگونه‌ی دیگر.

فراموش کردن هنر نیست ، هنر در رها کردن است. و وقتی همه چیز از دست رفته باشد، می‌توانی به غنای فقدان برسی

در شهر، تنهایی یعنی نبود دیگران یا دور بودنشان از پشت دیوار یا در خانه‌ات اما در مکان‌های دورافتاده تنهایی نه از جنس غیاب، که از جنس حضور چیزی دیگر است، نوعی سکوت نجواگر که در آن گویی تنهایی همان قدر ذاتی گونه‌ی توست که هر گونه‌ی دیگر.

رابطه دو انسان در واقع قصه‌ای‌ست که با هم می‌سازید و در آن خانه می‌کنید، زیر سقف خانه‌ای از جنس قصه.

خواندن و ترجمه این جستارها برای من تمرینی بود تا عقلانیت دائم و مطلق را وا بگذارم و به پرسه زنی خو بگیرم و از مخاطراتش نترسم.

آبی دوردست رنگ یک حس است، رنگ تنهایی و رنگ حسرت، رنگ آن جایی که از این جا پیداست، رنگ جایی که خودت آنجا نیستی و رنگ جایی که هیچ وقت نمی توانی بروی، چون این آبی کیلومترها دورتر بر لبه ی افق ننشسته، بلکه در فاصله ی بین توو آن کوه هاست.

هرچیزی تَرک دارد؛ و از همان جاست که نور به درون می‌تابد. _از لئونارد کوهن_

بیشتر فرایند دگردیسی چیزی جز زوال نیست و شامل همین بزنگاهی ست که در آن بیرون آمدن از گذشته باید یک‌جا و دفعی باشد.

عشقِ خوش فرجام داستانی واحد است، اما عشق نافرجام دو یا چند روایت معارض و مغایر و عشق بی سرانجام مثل آینه‌ای‌ست که زیر پایت هزار تکه شده، اما باز هر تکه قصه متفاوتی می‌گوید از اینکه آن عشق استثنایی بود، مصیبت بود، اگر اینطور می‌شد، اگر آن‌طور نمی‌شد. این تکه قصه‌ها دوباره با هم چفت نمی‌شوند و این پایان قصه هاست.