بریده‌های کتاب فرمانده گندم خوار

لب های حسین (ع) بسته شده بودند . اما کتاب چشم هایش باز بود و هنوز کلمه از آن می بارید.

گفتم:«اصلا همه اش تقصیر خود گردن شکسته ام است.من اگر چغلی حسین را پیش یزید نمی کردم،شاید کار به اینجا نمی کشید!شاید حالا حالا ها در مکه یا مدینه می ماند.»

ابوالفضل (ع) را دیده ام . وقتی پیاده است عین کوه است و وقتی سوار اسب می شود تبدیل می شود به طوفان.

قرة بن قیس که داشت نفس نفس می زد گفت:«حر...!حر...!حر بن یزید...!» با وحشت نگاهش کردم و گفتم:«حر؟!حر چه شده؟!او را کشتند؟» سرباز های دیگر با صدای ابن قیس ،دور من و او جمع شدند.شمر هم که داشت دور می شد،برگشت که ببیند چه شده است. ابن قیس همین جور داشت نفس نفس می زد.گفتم:«جانت بالا بیاید!» رفتم و کاسه ای آب براش آوردم.گفتم:«بخور.بنال ببینم چه شده؟» ابن قیس آب را خورد و گفت: «امیر...،حر بن یزید به لشکر حسین پیوست!»

به ابر ها نگاه می کردم و من داشتم روی ابر ها پرواز می کردم... . سرحسین...، نیزه ها.‌..، خون...، ابرها..‌.، گندم ری...، راستی گندم ری چه مزه ای داشت؟

من یارانی با وفاتر و بهتر از یاران خودم سراغ ندارم .

راست گفته اند که مار از پونه بدش می آید،دم خانه اش سبز میشود! این قدر از شمر بدم می آمد که حد و حساب نداشت.توی کوفه بهش میگفتند شیخ؛اما از یک بچه هم بچه تر بود.روی پیشانی اش جای مهر بود،؛ما در دهانش به جای زبان،مار بود.

اما می دانم حرف های مهمی می زند . حسین (ع) کسی نیست که دهانش باز شود و حرف های بیهوده از آن بیرون بیاید . دیدار با او مهم است .

یکدفعه خیالم پر کشید و رفت به صحرای کربلا... . سر حسین جلوتر از صف لشکریان من ،روی نیزه بود . سرباز های من داشتند آواز می خواندند و من در هوس گندم ری، خوش حال و بی خیال ، به سمت کاخ ابن زیاد می رفتم . سر حسین داشت به ابر ها نگاه می کرد و من داشتم رو ابر ها پرواز می کردم ... . سر حسین ...، میزه ها ...، خون ...، ابر ها ...، گندم ری ...، راستی گندم ری چه مزه ای داشت ؟