بریده‌های کتاب در کتابخانه پیدایش می کنی

من که تصمیم گرفتم تو دنیایی که آدم نمی‌دونه یه دقیقه بعد چه اتفاقی براش می افته، تو لحظه زندگی کنم و غصه چیز دیگه ای رو نخورم.

این باعث شد من به فکر فرو بروم:بر اساس شغلی که دارم،مردم در موردم چه فکری می کنند؟آیا شخصیت یا ویژگی های من را می توان از روی شغلم حدس زد؟

از اتفاقات بزرگ گرفته تا کوچک، ما توانایی برنامه‌ریزی برای هیچ‌کدامشان را نداریم. هرچقدر هم که سخت تلاش کنیم، باز هم نمی‌توانیم با قاطعیت خودمان را برای چیزی آماده کنیم.

«دوست داشتن» فعل بسیار خوبی است. چیزی که می‌تواند مردم را نجات بدهد.

در تمام این مدت فکر میکردم که هیچ استعدادی برای نقاشی کشیدن ندارم. معتقد بودم که هرگز نمی توانم از زندگی شغلی عادی برخوردار باشم. حالا داشتم به فکر فرو می رفتم. افکار خودم تا چه اندازه فرصت‌هایم را محدود کرده بودند؟

"یک روزی" قرار است تبدیل به "فردا" شود.

شاید مشکل من طی آن همه مدت این بود که در محیط درستی نبودم

تو دنیایی که آدم نمی دونه بعدش چه اتفاقی می افته من فقط کاری رو میکنم که حالا از دستم برمیاد

بهم گفتی راه رفتن مثل خرچنگ‌ها خیلی خاصه، چون مناظر رو یک‌وری می‌بینیم و دنیا بزرگ‌تر از حالت طبیعی دیده می‌شه. یک‌وری راه رفتن دید وسیع‌تری به آدم می‌ده. بهم گفتی اگه فقط جلو را نگاه کنی، محدوده دیدت خیلی باریک می‌شه. برای همین وقتی مستاصل می‌شم یا نمی‌دونم چی‌کار کنم، تلاشم اینه که محدوده دیدم رو وسیع‌تر کنم. شونه‌هام رو شل می‌کنم و مثل خرچنگ‌ها یک‌وری راه می‌رم.

تشخیص نحوه رفتار کردن با آدم ها برایم دشوار است.

هیچ ضمانتی برای قطعیت هیچ‌چیزی وجود نداره. ولی روی دیگه اینکه هیچ ضمانتی نیست، اینه که هیچ قطعیتی هم توی بی‌مصرف بودن چیزی نیست.

دنبال چی می گشتم؟من دنبال...دنبال دلیلی برای کار می گشتم،چیزی که‌در آن خوب هستم... یا چیزی همین حول و حوش.

می‌دانم هرجا کار کنم، دلهره روابط انسانی چیزی نیست که بتوانم به راحتی از چنگش فرار کنم.

پس راز کار همین است؟ اگر خودت را غرق در کارهایی کنی که دوست داری، ممکن ست زندگی شاد و سالمی را مثل او بگذرانی، حتی اگر پیر، بازنشسته و طلاق گرفته باشی و تنها زندگی کنی.

تو دنیایی که آدم نمی دونه بعدش چه اتفاقی می افته، من فقط کاری رو می کنم که حالا از دستم برمی آد.

با نگاه به گربه ها اضافه میکند:《 زمان بندی خیلی مهمه. اجازه نده زمان مناسب از دستت دربره.》

دوست داشتن فعل بسیار خوبی است.چیزی که می‌تواند مردم را نجات بدهد.

تو دنیایی که آدم نمیدونه بعدش چه اتفاقی می‌افته،من فقط کاری رو می‌کنم که حالا از دستم برمی‌آد.

احتمالاً کمتر از یک نفر در صد نفر می تونه با انجام کاری که دوست داره به درآمد برسه. - در مورد صد نفر یه آدم از صد تا آدم میشه یک درصد درسته؟ ولی در مورد اون یه نفر آدمی که کار دلخواهش رو میکنه، اون فقط خودتی که معنیش میشه یه نفر از یه نفر که این هم میشه صددرصد. پس به شانس صد درصدی وجود داره