بریده‌های کتاب فصل شیدایی لیلاها

و حسین که دوباره افسوس بدرقه راهشان کرد و عاقبت بخیری، و یک درخواست: «تا می‌توانید دور بروید؛ خیلی دور. آنجا که صدای مظلومیتم را نشنوید و فریاد نصرت‌طلبی‌ام، که هر که بشنود و به یاری نخیزد خدا در قیامتش به روی در آتش نشاند.»

لعنت بر درخت بنی امیه که غیر خار هیچ ندارد

...جنون، کمترین قصاص برای آن که عقل به قضاوت بنشاند جایی که دل حکم می‌راند...

عاشورا فصل فصل هاست و وصل ها، و کار ما حیرانی و اشک تا نوای: اِنَّ جدّی الحسین قتلوه عطشانا...

این خاندان را به چشمانشان باید شناخت..در هر چشمی که هزار فرات موج می زد صاحبش را به یقین با علی نسبتی است ...

زهیر و حبیب را رها می کنم و کنار عباس که مقابل خیمه اش نشسته،خیره ی افق می نشینم،به سکوت.که در آرامش حضورش ،عطش و آفتاب و خستگی رنگ می بازد.

دل های کوفیان با توست و شمشیرهاشان با بنی امیه،چشمشان در انتظار تو سپید است و دستشان به سکه های امویان دراز.... کوفیان همیشه متاع کم مقداری بوده اند...

زهیر!مردمان بندگان دنیایند و دین بازیچه‌ی زبان و قافیه‌ی کلامشان است.در دین و با آنند،تا آن زمان که معیشت و معاششان را ضمان باشد،دیندارند تا آن‌وقت که این زمین،روزی و روزگارشان ثمر دهد؛و چون هنگام امتحان و هنگامه‌ی بلا رسد،اندکند مومنان....

در هر چشمی که هزار فرات موج می‌زد، صاحبش را به یقین با علی نسبتی است و من پی تکرار آن نگاه..

چقدر عقل حقیر است در بازی دل...

نمی دانم عباس میراث دار چیست از پدر؛که چون در سایه مهابتش می رویم،هر چه ترس از عالم می گریزد.نگاه عباس هم.. و نگاه حسین..این خاندان را به چشمانشان باید شناخت..در هر چشمی که هزار فرات موج می زد،صاحبش را به یقین با علی نسبتی است و من پی تکرار آن نگاه..

...چه قدر عقل حقیر است در بازیِ دل... ...چه مرکب کندی است این خِرَد...

کنار عباس که مقابل خیمه‌اش نشسته، خیره افق می‌نشینم، به سکوت، که در آرامش حضورش،عطش و آفتاب و خستگی رنگ می‌بازد.