بریده‌های کتاب دزیره

از دردهای رنج دیدگان و محرومین، دو شعله زبانه کشیده است؛ شعله عدالت و شعله کینه. شعله کینه، آهسته آهسته درمیان امواج خون فرو می‌نشیند اما شعله دیگر، شعله مقدس عدالت، هرگز کاملا خاموش نمی‌شود.

-اگر کسی روی زخم کهنه ای که مدت هاست خوب شده،مرهم بگذارد،چه می‌شود؟ -کسی که زخم خورده،به مرهم گذار می خندد!

برنادوت گفت: - شما گفتید که برای من خیلی کوچک و کوتاه هستید. اینطور نیست؟ - بله ولی حالا کوتاه‌تر شده‌ام، زیرا آن وقت کفش پاشنه بلند داشتم، هرچند شاید اهمیتی ندارد. - چه چیز اهمیت ندارد؟ - کوتاه بودن من. - خیر بالعکس بهتر است. - چرا؟ - زیرا شما را همانطور و هر آنچه هستید دوست دارم.

شب هایی وجود دارد که هرگز به پایان نمی‌رسند.

دو شعله از رنج مظلومان زبانه می‌کشد: شعله‌ی عدالت و شعله‌ی نفرت. شعله‌ی نفرت با دریایی از خون خاموش می‌شود ولی آن شعله‌ی دیگر، شعله‌ی مقدس عدالت،هیچ‌وقت کاملاً خاموش نمی‌شود.

- فراموش کرده باشم؟ هیچکس نمیتواند اولین عشق خود را فراموش کند! ناپلئون. خیلی کمتر به فکر او هستم. ولی آیا میتوانم طپش قلبم، خوشی بی‌پایانم و رنج و اندوهم را که بخاطر عشق ناپلئون متحمل شده‌ام فراموش نمایم.