بریده‌های کتاب کوری

اگر نمی‌توان زندگی کاملا انسانی داشت، باید از همه توان استفاده کرد تا زندگی کاملا حیوانی نشود

وقتی جانور بمیرد، زهرش هم نابود میشود.

اگر نمی‌توانیم کاملا مثل آدم زندگی کنیم، دست کم هر چه در توان داریم به کار بگیریم تا کاملا حیوان نشویم.

چیزی که در هر عصر و زمانه‌ای هرگز تغییر نمی‌کند این است که همیشه کسانی هستند که از بدبختی بقیه سوءاستفاده می‌کنند.

وقتی مزاج درست کار کند،فکر آدم هم درست کار میکند،و مثلا می‌شود بحث کرد که آیا رابطه مستقیمی بین چشم و احساس وجود دارد یا نه،اما در پریشانحالی و درماندگی و رنج و اضطراب است که جنبه حیوانی سرشتمان میچربد.

ما آنقدر از مرگ می‌ترسیم که همیشه سعی داریم عذری برای مرده‌ها بتراشیم و از گناه آن‌ها بگذریم، انگار می‌خواهیم پیشاپیش برای مرگ خودمان هم غدری بیاوردند و از ما بگذرند.

توی دنیایی که همه‌ی معانی‌اش را از دست داده، گریه کردن و اشک ریختن چه معنی دارد.

از اقبال بلند تاریخ بشر نشان داده است که اگر نیکی از پلیدی زاده شود چندان غیر معمول نیست، در واقع از عکس قضیه کمتر حکایت کرده‌اند، خوب این هم از کژ تابی‌های دنیای ماست.

یکی از مادر بزرگهایش میگفت بپوش و بنوش و ببخش و بده، برای دگر روزی چیزی بنه آبی که نخود و لوبیا را در آن خیس کنی به درد پختنشان هم میخورد آبی که پس از پختن می ماند، دیگر آب خالی نیست، یک جور سوپ است. تنها در طبیعت نیست که گهگاه همه چیز از دست نمی رود و چیزی هم به دست می آید

آن‌هایی که قرار باشد بمیرند، می‌میرند، مرگ وقتی دست‌چین می‌کند کسی را خبر نمی‌کند.

خیلی خوب است که هنوز میتوانیم گریه کنیم، اشک ریختن بیشتر وقت ها راه نجات ماست، گاهی اگر گریه نکنیم به قیمت جانمان تمام میشود.

بدترین نوع کور آن بود که نمی‌خواست ببیند.

همانطور که می‌گویند کائنات بی‌نهایت است، کتابهای این دنیا هم همگی بی نهایت‌اند.

چشمهای کورش ناگهان حالت بدگمانی به خود گرفت، در چنین موقعیتهایی پیوسته نحوه گفتار همین است، اما در واقع بی بنیاد است چون چشمها باید مو از ماست بکشیم چشمها حالتی ندارند، ولو اینکه از کاسه بیرون بزنند اینها دو شیء مدور بی حرکتند، تنها پلکها، مژه ها و ابروهاست که در فصاحت و بلاغت بصری نقش دارد، گو اینکه این خصوصیات را معمولاً به چشم نسبت می دهند

ما آن‌قدر از مرگ می‌ترسیم که همیشه سعی می‌کنیم از تقصیرات اموات بگذریم، انگار که پیشاپیش می‌خواهیم اگر نوبتمان شد از تقصیرات ما بگذرند.

کوری زندگی توی دنیایی است که در آن امید وجود ندارد.

خورشید برای همه کور ها همزمان طلوع نمیکند.