بریده‌های کتاب تونل

آدم وقتی بزرگ می‌شود می‌فهمد مرگ نه تنها قابل تحمل بلکه آرامش‌بخش است.‌

از این امید ضعیف که کسی مرا درک کند به شور و هیجان می آیم(حتی اگر فقط یک نفر باشد)

زندگی یک روند بنا کردن خاطرات آینده است؛ در این لحظه‌ی خاص که من روبروی دریا نشسته‌ام، دارم خاطراتی را می‌آفرینم که روزی برای من اندوه و نومیدی به بار خواهند آورد.

زندگی کابوسی دراز مدت است، اما کابوسی که ما میتوانیم از آن رهایی یابیم_و به این گونه از آن کابوس بیدار شویم.

✴️ «در خلال عمرم دوستانی داشتم که غالباً به علاقه من در انتخاب مسیرهای پر پیچ و خم، و نه سر راست، می‌خندیدند. ولی من از خودم می‌پرسم چرا حقیقت باید ساده باشد. تجربه‌ام کاملآ خلاف این را به من یاد داده است؛ حقیقت تقریباً هیچ وقت ساده نیست و اگر چیزی بیش از حد واضح و آشکار به نظر رسید و از منطق ساده‌ای پیروی کند، معمولا انگیزه‌های پیچیده‌ای پشت سر آن است.»

از این امید ضعیف که کسی مرا درک کند به شور و هیجان می‌آیم؛ حتی اگر فقط یک نفر باشد.

فقط یک نفر بود که می‌توانست مرا درک کند. ولی او همان زنی است که من او را کشتم.

زندگی یک روند بنا کردن خاطرات آینده است؛ در این لحظه ی خاص که من رو به روی دریا نشسته ام، دارم خاطراتی را می آفرینم که روزی برای من اندوه و نومیدی به بار خواهند آورد.

ظلم ظلم است، و آدمکشی آدمکشی است، و فرق نمی‌کند که ظلم و آدمکشی زیر پرچمی مدعی عدالت و برابری انجام گیرد یا با دعوی عریان و بی‌پرده‌ی قدرت طلبی: هر دویشان برای قدرت‌اند و برای زیر سلطه گرفتن مردم بی‌پناه و گاه فریب‌خورده.‌

من از خودم می‌پرسم چرا حقیقت باید ساده باشد. تجربه من کاملا خلاف این را به من یاد داده است، حقیقت تقریبا هیچ وقت ساده نیست، و اگر چیزی بیش از حد واضح و آشکار به نظر می‌رسد، اگر عملی به ظاهر از منطق ساده‌ای پیروی می‌کند، معمولا انگیزه‌های پیچیده‌ای پشت سر آن هست.

آن‌قدر بدبختی و مصیبت، چهره‌های بی‌تفاوت و بی‌رحم، کار‌های غیر انسانی را به یاد می‌آورم که برای من‌ حافظه در حکم روشنایی خیره‌ کننده‌ای است که موزه‌ی نکبت‌بار شرمساری را روشن می‌کند.

او نیز در خویش تنها بود.

در سیاره ای که میلیون ها سال با شتاب‌به سوی فراموشی می رود ما در میان غم زاده شد ه ایم..

بعضی وقت‌ها احساس می‌کنم که هیچ چیز معنی ندارد. در سیاره‌ای که میلیون‌ها سال است با شتاب به سوی فراموشی می‌رود، ما در میان غم زاده شده‌ایم؛ بزرگ می‌شویم، تلاش و تقلا می‌کنیم، بیمار می‌شویم، رنج می‌بریم، سبب رنج دیگران می‌شویم، گریه و مویه می‌کنیم، می‌میریم، دیگران هم می‌میرند، و موجودات دیگری به دنیا می‌آیند تا این کمدی بی‌معنی را از سر گیرند.

راستی به این فکر کرده‌ایم که هرآنچه از خوبی، زیبایی، و نیکویی است باید برچسب انسانی بگیرد و هرچه بدی و شقاوت است ددمنشی و حیوان صفتی نامیده شود؟ درحالی که ظالمانه‌ترین و بی‌رحمانه‌ترین رفتار‌ها نیز از آن انسان است. همین انسان مهربان، ایثارکننده و از خودگذشته!

ما مثل هم هستیم، تو و من ، و تو نیز کورانه دنبال کسی می گردی، نوعی همدل و هم نفس در سکوت🖤❤

. در سیاره ای که میلیونها سال است با شتاب به سوی فراموشی می رود، ما در میان غم زاده شده ایم؛ بزرگ میشویم، تلاش و تقلا می کنیم، بیمار میشویم رنج میبریم سبب رنج دیگران میشویم گریه و مویه میکنیم میمیریم دیگران هم می میرند و موجودات دیگری به دنیا می آیند تا این کمدی بی معنی را از سر گیرند. واقعاً این طور بود؟ همان طور که نشسته بودم درباره مسأله بی مفهوم بودن همه چیز تعمق میکردم آیا زندگی ما چیزی جز یک سلسله روزه های بی معنی در بیابانی از ستارگان بی اعتنا نبود؟