بریده‌های کتاب پدرو پارامو

چرا دنیا از همه طرف به ما فشار می آورد و خردمان می کند و زمین را از خونمان آبیاری میکند؟ مگر چه کرده ایم؟ چرا روحهای ما پوسیده است؟ مادرت می گفت که دست کم رحمت پروردگار نصیب ما میشود و تو رد میکنی، سوسانا.

_... شاید دق‌مرگ شد. خیلی آه می‌کشید. _ خیلی بده. با هر آهی که آدم می‌کشه، یک‌ذره از جونش کم میشه...

عمرمون به این می‌گذره که پشت هم دنیامون رو خراب کنیم و از نو بسازیم.

چرا زن ها همیشه به همه چیز شک دارند؟آیا از غیب خبر می گیرند یا از یک جای دیگر؟؟

این دنیا از همه طرف ما رو تحت فشار می‌ذاره. خاکمون رو این‌جا و اون‌جا مشت مشت به باد می‌ده و وجودمون رو تکه‌تکه می‌کنه، انگار می‌خواد با خونمون زمین رو بشوره. مگه ما چه گناهی کرده‌ایم؟

اگه نمیتونه آروم بگیره، پس حتماً وجدانش از یه چیزی ناراحته.

تنها چیزی که به آدم‌ قوت تکون خوردن می‌ده امید به اینه که وقتی مرد، می‌ره یه جای بهتر.

همین جوریش هم تحمل زندگی کم عذاب نداره.تنها چیزی که به آدم قوت تکون‌خوردن می‌ده امید به اینه که وقتی مُرد، می‌ره یه جای بهتر. اما وقتی یه در رو روت می‌بندن و تنها دری هم که باز می‌مونه درِ جهنمه، دیگه به چی می‌تونی دلت رو خوش کنی؟ آدم با خودش می‌گه کاش اصلاً به دنیا نمی‌اومدم...

هیچ‌کس نیامد ببیندش. این‌طور بهتر شد. مرگ برکت نیست که تقسیمش کنند. هیچ‌‌کس دنبال غصه نمی‌گردد.

هیچ‌کدوم از ماها که هنوز زنده‌ایم آمرزیده نیستیم. هر کدوم از ما که چشم به آسمون می‌دوزه، ناپاکی شرم رو احساس می‌کنه. حیف که‌ شرم چاره‌ی گناه نیست.

خستگی بهترین تشک دنیاست.

هیچ‌کس نیامد ببیندش. این‌طور بهتر شد. مرگ برکت نیست که تقسیمش کنند. هیچ‌کس دنبال غصه نمی‌گردد.