بریده‌های کتاب خورشید نیمه شب

گفتم:«من هنوز مومن نشدم. اما دیگه شک‌هام رو انکار نمی‌کنم». «همه شک دارن. مومن ها بیشتر از بقیه». «جداً؟شما هم؟» «البته که من هم شک دارم.»... «به خاطر همینه که بهش میگن ایمان، نه دانش.»

من این کشور رو دوست دارم. نه به این دلیل که حاصلخیز یا مساعده. به این دلیل دوستش ندارم که زیبا یا ستودنیه، یه کشوریه مثل کشورهای دیگه. به این دلیل هم دوستش ندارم که من رو دوست داره. دوستش دارم چون کشورمه. پس هرکاری بتونم برای دفاع ازش می‌کنم.

... الان جایی هستم که همیشه می‌خواستم باشم. به راه افتاده و بلکه به مقصد رسیده. آماده‌ام. جرئت باخت را دارم. دوباره.

برای اولین‌بار غمگین‌ترین چیز به ذهنم رسید: اینکه هیچ بازگشتی نیست. اینکه الان تبدیل به گذشته می‌شود،الان گذشته می‌شود بدون آنکه تمامی داشته باشد و این وسیله نقلیه‌ای که آن را زندگی می‌نامیم دنده عقب ندارد.

این وسیلهٔ نقلیه‌ای که آن را زندگی می‌نامیم، دندهٔ عقب ندارد...

...بالاخره شاید انسان‌ها چیز مشترکی درونشان داشته باشند؛ میل به آویختن به یک چیز محکم.

گفتم: "پدربزرگم طرح کلیسا میزد. قبلاً معمار بود. اما به خدا اعتقاد نداشت. می‌گفت وقتی مُردیم، مردیم. منم بیشتر اون وریم." - "مسیح رو هم قبول نداشت؟" - "اگه به خدا اعتقاد نداشت، سخت می‌تونست به پسرش اعتقاد داشته باشه، کنوت." - "می فهمم." - "می فهمی. پس چی میشه؟" - "پس تو آتیش جهنم می‌سوزه." - "اوهومممم. اتفاقاً چند وقته که داره می‌سوزه. چون وقتی مرد من نه ساله بودم. به نظرت یه کم ظالمانه نیست؟ بَس آدم خوبی بود. به نیازمندا کمک می‌کرد، بیشتر از خیلی از مسیحی‌هایی که به عمرم دیدم. ای کاش می‌تونستم یه کم مثل اون باشم...."

ترسم از اینکه دخترک چشم آبی بمیرد بیشتر از ترس خودم از مرگ بود . چون ما به هرچیزی که در آن آرامش ببینیم چنگ می‌زنیم:

این هم دقیقا همان‌طوری بود‌.چیزی را نمی‌توانستی ببینی، زندگی‌ات را می‌کردی و یک‌روز عینا حس می‌کردی در میدان گرانشی گرفتار شده‌ای و بعد گم‌شده‌ای؛ تو به درون سیاه چاله‌ی نومیدی و یاس بی‌پایان کشیده شده‌ای.

((عجیبه.)) ((چی؟)) ((هیشکی رو نداشته باشی. هیشکی بهت فکر نکنه. هیشکی مراقبت نباشه. یا مراقب هیشکی نباشی.))