بریده‌ کتاب‌های خورشید نیمه شب

برای اولین‌بار غمگین‌ترین چیز به ذهنم رسید: اینکه هیچ بازگشتی نیست. اینکه الان تبدیل به گذشته می‌شود،الان گذشته می‌شود بدون آنکه تمامی داشته باشد و این وسیله نقلیه‌ای که آن را زندگی می‌نامیم دنده عقب ندارد.

این وسیلهٔ نقلیه‌ای که آن را زندگی می‌نامیم، دندهٔ عقب ندارد...

گفتم: "پدربزرگم طرح کلیسا میزد. قبلاً معمار بود. اما به خدا اعتقاد نداشت. می‌گفت وقتی مُردیم، مردیم. منم بیشتر اون وریم." - "مسیح رو هم قبول نداشت؟" - "اگه به خدا اعتقاد نداشت، سخت می‌تونست به پسرش اعتقاد داشته باشه، کنوت." - "می فهمم." - "می فهمی. پس چی میشه؟" - "پس تو آتیش جهنم می‌سوزه." - "اوهومممم. اتفاقاً چند وقته که داره می‌سوزه. چون وقتی مرد من نه ساله بودم. به نظرت یه کم ظالمانه نیست؟ بَس آدم خوبی بود. به نیازمندا کمک می‌کرد، بیشتر از خیلی از مسیحی‌هایی که به عمرم دیدم. ای کاش می‌تونستم یه کم مثل اون باشم...."

ترسم از اینکه دخترک چشم آبی بمیرد بیشتر از ترس خودم از مرگ بود . چون ما به هرچیزی که در آن آرامش ببینیم چنگ می‌زنیم:

این هم دقیقا همان‌طوری بود‌.چیزی را نمی‌توانستی ببینی، زندگی‌ات را می‌کردی و یک‌روز عینا حس می‌کردی در میدان گرانشی گرفتار شده‌ای و بعد گم‌شده‌ای؛ تو به درون سیاه چاله‌ی نومیدی و یاس بی‌پایان کشیده شده‌ای.

((عجیبه.)) ((چی؟)) ((هیشکی رو نداشته باشی. هیشکی بهت فکر نکنه. هیشکی مراقبت نباشه. یا مراقب هیشکی نباشی.))