بریده‌های کتاب ما دروغگو بودیم

ما گرم بودیم و می‌لرزیدیم. جوان بودیم و قدیمی، و زنده. داشتم فکر میکردم واقعی است. ما پیش از این عاشق همدیگر بودیم. پیش از این بودیم.

مادربزرگ از دنیا رفته است. داشتن عکسی از او هیچ چیزی را تغییر نمی دهد.:)

مثل یک مرد گریه کرد نه یک پسر. نه مثل این که سرخورده شده یا راهش را گم کرده است، بلکه مثل این که زندگی تلخ بود. مثل این که زخم هایش التیام پیدا نمی کنند.:)

سکوت یه جور روکش محافظه در مقابل درد .

مطمئن نیستم دختری که در آینه است من ام

این روز ها عجوزه ای خشن است با ناخن های بی رحمش گوشت خام مغزم را لمس میکند،با عصب های بی حفاظم ور می رود تا ببیند که آیا میخواهد در جمجه ام ساکن شود یانه.اگر داخل شود یک روز یا شاید دو روز در تختخوابم می افتم!

"دیگر نمی‌توانست سعی کند باشد. نمی‌توانست لبخند بزند، نمی‌توانست دروغ بگوید، نمی‌توانست بخشی از آن خانواده زیبا باشد"

دارم احساساتم را بیان میکنم، جانی! آدم برای همین زنده س، نفس کشیدنش برای همینه، نیست؟

آنها هیچ‌وقت جایی نمی‌روند. هیچ‌جا.هیچ‌کس را نمی‌بینند.حالا وقتی که من مریض بودم، همه‌جا رفتند، همه را دیدند؟

از این ذهن آشفته ، از این حال مزخرف متنفرم

《میفهمی کیدی ؟ سکوت یه جور روکش محافظه در مقابل درد‌.》

کمی مهربان تر از چیزی باش که باید باشی! ♡

جهان خوب بود چون او در آن بود

هیچ دلیلی نداشت که بیدار شود؛ تا این حد تنها و منزوی بود.

برای خودمان خواستار خیلی چیزها بودم : زندگی ای عاری از فشار و تبعیض. زندگی ای آزاد برای عشق ورزیدن و عشق دیدن.

به جمجمه من خوش آمدید. کامیونی بر روی استخوان های گردن و سرم چرخ می زند. مهره ها می شکنند، مغزم منفجر می شود و شیره اش به بیرون می چکد

جهان خوب بود، چون او در آن بود.