بریده‌های کتاب درگوشی های عاشقانه؛ ترجمه روان مناجات خمس عشر امام سجاد

خدای من! پیشت گلایه آورده‌ام از «خودم» همانی که یک‌ریز از من بدی می خواهد و برای خطا کردن پایِ کار است مشتاق سرپیچی است و انگار برای قهر تو داوطلب است مدام به جاده های نابودی می‌کشاندم تا از من پیش تو ناچیزترین «نابود» را بسازد. هم مرض‌های زیاد دارم هم آرزوهای دور و دراز! بلایی سرش بیاید، دادش بلند می‌شود خوبی ببیند، ناخن خشکی می‌کند. عاشق بازی گوشی‌های بیخود است و لبریز از سهل انگاری و فراموشی. برای گناه به عجله می‌اندازدم و برای توبه به دلم وعده امروز و فردا می‌دهد!

خدای من! اگر توبه یعنی پشیمانی از گناه به عزتت قسم که من هم پشیمانم

خدایا! درست است که در سفر به سوی تو توشه‌ام کم است اما با توکل بر تو دلم روشن است.

خودت را پیش خودت واسطه کرده‌ام و از تو به خودت پناه آورده‌ام.

خدای من! هر چقدر نعمت‌های تو بزرگ است قدرشناسی من کوچک است.

خدایا ما را به کشتی‌های نجاتت سوار کن از لذت راز و نیاز با خودت برخوردار کن و بر سر آبگیرهای دوستی‌ات بنشان. شیرینی دوست‌داشتنت و نزدیک بودن به خودت را به ما بچشان. سخت‌کوشی‌مان را در مسیر رسیدن به تو و دغدغه‌مان را برای فرمان‌بَری از تو به‌کار بگیر. نیت‌هایمان را در برخورد با خودت پاکیزه کن. ما که از توایم و برای تو و پیش تو واسطه‌ای جز تو نداریم!