بریده‌های کتاب زان تشنگان: بیست و چهار روایت از روضه هایی که زندگی می کنیم

سیمینو مرده بود. به عقل بچگی، من کشته بودمش. آش جواب خورده بودم و آرزو کرده بودم سیمینو بمیرد و او مُرده بود.

♡ یادم آمد که می‌گفت اذن دخول اینجا گریه است ♡

جهیزیه عروس آماده بود و داشتند برنج شب عروسی را پاک میکردند که رادیو خبری را اعلام کرد و فهمیدند باید برود. برنج ها را برگرداندند توی کیسه، روی جهاز را پوشاندند و داماد را از زیر قرآن رد کردند که برود جبهه.

ما هر فکری برای خودمان بکنیم آخرش اجتماع است که معنی واژه ها را می سازد و جایشان را در سلسله مراتب ادب و بی ادبی تعیین میکند. اجتماع است که به ما میگوید برای مودب بودن چه کارهایی باید بکنیم و چه حرف هایی باید بزنیم. در بعضی موقعیت ها، مثل وقتی روضه می رویم، متر و معیار آدابی که اجتماع میپسندد با اعتقاداتمان هم جمع میشود و کار را سخت تر میکند. دشوارترین بخش روضه برای آدم حواس پرتی مثل من، همین بار ادب است.

این جهان پر است از راز های فاش شده و قول های فراموش شده .اراده های سست شده و استخوان های سخت شده . متاسفانه هیچ شرکت بیمه گری خسارت رویاهای خرد شده‌ی ما و نتایج فاجعه بار فهم متغیرمان از جهان را بر عهده نخواهد گرفت .

مردها پیر که می‌شوند، احساساتی‌تر می‌شوند. آدم ضعفِ خودش را که به چشم ببیند، منکسِر می‌شود.

صدایش هر قدر برای داستان خوب بود، برای روضه تعریفی نداشت. اما وقتی میخواند ««بر دلم ترسم بماند آرزوی کربلا»» خوشخوان ترین روضه خوان جهان میشد.

نقل شاهنامه را طوری برایمان میگفت که انگار خودش کنار رستم شمشیر زده و پا‌به‌پایش جنگیده است.

عموجان گفت :« الحسین شمعة لاتنطفیء» و چشم از خیابان گرفت و رو به من گفت :«حسین شعله ای است که خاموش نمیشود .»