بریده‌های کتاب هزارتوی پن

هم ارنستو ویدال هم مرد رنگ پریده انسانهایی بودند که از قلب و روح تغذیه میکردند، چرا که مال خودشان را از دست داده بودند

فقط در کتاب ها می توانستی درباره ی چیزی که بزرگتر ها دوست نداشتند ازشان بپرسی ، چیزی پیدا کنی - درباره ی مرگ ، زندگی ، خیر و شر ، یا آنچه حقیقتا در زندگی اهمیت داشت

او یکی از زنانی بود که به جای پیدا کردن قدرت در قلب خودشان، آن را در مردها جست و جو می کرد.

بعضی وقتها آنچه را که حس می کنیم باید ببینیم تا بتوانیم از آن مطمئن شویم.

چرا نامهها را سرجایشان رها نکرد؟ همه عزیزانی که سربازانان به سراغشان میرفتند... هیچ چیزی بیشتر از این به مردان درون جنگل صدمه نمیزد. همه آن کلمات عشق تبدیل به سالحهایی علیه کسانی میشدند که قرار بود بهشان آرامش ببخشد. مرسدس سعی کرد با اشکها بجنگد. نا امیدی مانند آب سمی در قلبش جوشید. عشق چه تله موثری است، و ظالمانهترین حقیقت جنگ این است که عشق ورزیدن را تبدیل به ریسکی کشنده میکند.

چرا که در هنگامه ی درد است که معنای زندگی و رحمتی را میابیم که هنگام تولد گم کرده ایم .

شرارت به ندرت فورا به خود شکل می‌گیرد. اغلب اوقات اول چیزی نیست جز کلامی به نجوا ، نگاهی گذرا .خیانت.

زمزمه کردند: چه بسیار گمشدگان و از دست رفتگان. درختان در مقابل نجوا کردند: اما هرآنچه گم شده باشد، قابل بازیافتن است.

گاهی اشیایی که عزیز می داریم ، حتی بیشتر از آن ها که دوسشان داریم « ماهیتمان » را بازگو می کنند

-کارمن : فردا میخوام غافلگیرت کنم +اوفلیا : با چی ، یه کتابهههه؟ مادرش به آرامی خندید : « یک کتاب ؟ نه ، کتاب نیست ، خیلی بهتر از یه کتابه *اوفلیا نخواست که به مادرش یاد آوری کند ، برای او هیچ چیزی بهتر از کتاب وجود نداشت*

عشق به روش های گوناگونی مرگ آور می‌شود.

داشتن راز هایی که نمی توانی با دیگران در میان بگذاری، یا باور حقیقتی که دیگران نمی خواستند ببینند سخت بود.

سرنوشت مان در انتخاب هایمان نهفته است .

کتاب را که گشود، سفیدی صفحه هایش در تضاد و جنگ با سایه هایی بود که جنگل را انباشته بودند و کلماتش پناهگاهی امن و راحت پیشکش او می‌کردند. واژه ها به سان ردپاهایی بر برف بودند، پهنه ای سفید و گسترده که هنوز دست رنج به آن نرسیده بود.

این فانیان نمی فهمیدند که زندگی کتابی نیست که بخواهی تا آخرش بخوانی و سپس ببندی اش ، کتاب زندگی صفحه ی آخری ندارد ، داستان تو صفحه ی اول داستان بعدی است

بنا بر تجربه فریرا، لکنت گواه پوستی بسیار نازک بود که نمی‌توانست ظلمت دنیا را عقب نگه دارد. آدم‌های دل‌رحم و حساس لکنت پیدا می‌کردند، همان آدم‌هایی که دست خودشان نبود و همه چیز را می‌دیدند و حس می‌کردند.

آدم ها مهربانی را به همان روشنی ستمگری می‌دیدند.