بریده‌های کتاب هزارتوی پن

آدم ها مهربانی را به همان روشنی ستمگری می‌دیدند.

مردم اغلب وقتی بزرگ می‌شوند، انگار کور می‌شوند.

مرگ آهی کشید. او به شنیدن عجزولابه‌های انسان‌ها برای گرفتن فرصتی چندساله و چندماهه و گاهی چندساعته عادت داشت. همیشه کاری ناتمام یا نافرجام یا آغازنکرده داشتند. این فانیان نمی‌فهمیدند که زندگی کتابی نیست که بخواهی تا آخرین صفحه‌اش را بخوانی و سپس ببندی‌اش. کتاب زندگی صفحهٔ آخری ندارد، زیرا صفحهٔ آخر داستان تو، همیشه صفحهٔ اول داستان بعدی است.

هم ارنستو ویدال هم مرد رنگ پریده انسانهایی بودند که از قلب و روح تغذیه میکردند، چرا که مال خودشان را از دست داده بودند

اوفلیا نخواست به مادرش یادآوری کند که برای او، هیچ‌چیزی بهتر از کتاب وجود نداشت. مادرش این را درک نمیکرد. کتاب ها می‌توانستند خیلی چیزها درباره این دنیا و نقاط دوردستش برای او بگویند. کتاب ها می‌توانستند به سان در و پنجره عمل کنند و با بال های کاغذی آنها، می‌توانست به دوردست ها پرواز کند.

فان نجوا کرد : سرانجام! فان گلی یاقوتی را از باغ سلطنتی کند و بر مزار سینتولو گذاشت . سپس یکی از پریانش را فرستاد تا دختر را پیدا کند.

با چشیدن درد است که معنای زندگی و جایگاهی را که با به دنیا آمدن از کف داده‌ایم، درک می‌کنیم.

عشق تله‌ای وحشتناک موثر بود و ظالمانه‌ترین حقیقت درباره جنگ این بود که عشق ورزیدن را به خطری مرگبار تبدیل می‌کرد.

فقط در کتاب ها می توانستی درباره ی چیزی که بزرگتر ها دوست نداشتند ازشان بپرسی ، چیزی پیدا کنی - درباره ی مرگ ، زندگی ، خیر و شر ، یا آنچه حقیقتا در زندگی اهمیت داشت

بدترین جانوران روی دوپا راه می‌روند!

او یکی از زنانی بود که به جای پیدا کردن قدرت در قلب خودشان، آن را در مردها جست و جو می کرد.

عشق به روش های گوناگونی مرگ آور می‌شود.

یاوه است والاحضرت. شما از بطن هیچ انسانی زاده نشده‌اید. شما از دل ماه زاده شده‌اید.

بعضی اسرار بهتر است هرگز از پرده بیرون نیفتند.

بعضی وقتها آنچه را که حس می کنیم باید ببینیم تا بتوانیم از آن مطمئن شویم.

او یک زن بود و ممکن نبود به نوزادی آسیب بزند ، حتی فرزند آن مرد.

چرا نامهها را سرجایشان رها نکرد؟ همه عزیزانی که سربازانان به سراغشان میرفتند... هیچ چیزی بیشتر از این به مردان درون جنگل صدمه نمیزد. همه آن کلمات عشق تبدیل به سالحهایی علیه کسانی میشدند که قرار بود بهشان آرامش ببخشد. مرسدس سعی کرد با اشکها بجنگد. نا امیدی مانند آب سمی در قلبش جوشید. عشق چه تله موثری است، و ظالمانهترین حقیقت جنگ این است که عشق ورزیدن را تبدیل به ریسکی کشنده میکند.

چرا که در هنگامه ی درد است که معنای زندگی و رحمتی را میابیم که هنگام تولد گم کرده ایم .