بریده‌های کتاب من فلوجه را به یاد می آورم

((دیکتاتوری چیست؟)) ((کشوری است که در آن همه نجوا می کنند.)) در کشورِ نجواها،فقط باید زمزمه کنی.

«هویت سفری طولانی و فردی است. هر مسافر چمدانی با خود دارد. چمدانی که نمی‌بینی‌اش. ناپیداست ولی هست. این چمدان طی زندگی‌ات از دیدارها، اشیاء، خاطرات و تجربیات خوب و بد پر خواهد شد. برای این‌که زیاده از حد سنگین نشود و بتوانی به راه خودت ادامه بدهی، باید بعضی چیزهای بی‌مصرف را دور بریزی و مهم‌ترین‌ها را نگه داری. باید از بین آن‌ها سوا کنی، چون شانه‌های مسافر زیر بار واژه‌ها، دیدارها، ناملایمات، عشق و نفرت، پیروزی‌ها و شکست‌ها هم می‌شوند. پسرم، هویت سیاحتی طولانی است. باید تا حد امکان سبک و صادقانه‌تر به این سفر بروی. بدان که ما ما نیستیم، ما می‌شویم.»

در نوجوانی گرچه جسمی بالغ داریم ،کودکِ درونمان همچنان جرئت ندارد بگوید نه.

((پسرم،من و تو مسافریم.هویت سفری طولانی و فردی است.هر مسافر چمدانی با خود دارد.چمدانی که نمی بینی اش. ناپیداست ولی هست.این چمدان طی زندگی ات از دیدارها،اشیا،خاطرات و تجربیات خوب و بد پر خواهد شد.برای اینکه زیاد از حد سنگین نشود و بتوانی به راه خود ادامه بدهی،باید بعضی چیزهای بی مصرف را دور بریزی و مهم ترین ها را نگه داری.باید از بین آنها سوا کنی،چون شانه های مسافر زیر بار واژها،ناملایمات،عشق و نفرت،پیروزی ها و شکست ها خم می شوند.پسرم،هویت سیاحتی طولانی است.باید تا حد امکان سبک تر و صادقانه تر به این سفر بروی. بدان که ما ما نیستیم،ما میشویم.))

عکس ها هرگز تمام حقیقت را نمی گویند.آن ها زمان را متوقف می کنند، لبخندی را جاودانه می کنند،پایه های خاطره‌ای را محکم میکنند،اما پرده از دروغ‌ها و رازها برنمی دارند.ما فکر می کنیم که نزدیکانمان را می‌شناسیم‌، اما تیرگی های آن‌ها،نقاب های مخفی،زمزمه‌ها و غفلت‌هایشان را نمی بینیم

بخشی از این یادگیری این است که سقوط کنی. یادگیری چیست؟ این است که تقریبا هر کاری بکنی،عقاید قدیمی را برای عقاید جدید دور بریزی ،حماقت را در درونت ببینی و در دم به آن خاتمه بدهی.پس اگر تصمیم بگیری که دست از کارهای احمقانه ات برداری ،به نظر من یعنی مرد شده‌ای. حماقت مسری است.ولی ویروس نیست،واکسن ندارد

آری، این امید احمقانه، که وقتی همه‌چیز از دست رفته است آدم به آن چنگ می‌زند، به چه دردی می‌خورد جز اینکه باورش کند و بعد به آن شک کند؟