مخلص کلام جوان، علمدار است.
      

        احساسی که در نطفه‌ خفه شد.
این یک جمله همه‌ دریافت من از این کتاب بود.
خواندنش کم لذت بخش نیست، اگر مثل منی هستید که به قلم تاحدودی دشوار علاقه‌مند هستید. 
احساس می‌کنم‌ برای انتخاب تک تک کلمات کتاب وسواس به خرج داده شده است و این را دوست دارم خیلی زیاد.
گرچه پایانش برایم کمی دور از انتظار بود.
      

        عادت ندارم کتاب‌هایی که خیلی  اسمش تکرار میشه بخونم، اما چشمهایش ناخواسته انگار از بین کتاب‌های نخونده شده‌ام انتخاب شد. حتی قرار گرفتن داخل کتابخونه من هم ناخواسته بود. 
این نسخه چشمهایش که چاپ سال ۱۳۵۷ با جلد ساده بنفش و سفید از میون کتاب‌های انبار شده پدربزرگم و خاک گرفته داخل زیرزمین بود، که من نجاتش دادم و آوردم پیش خودم، و حالا شد یکی از کتاب‌های محبوبم.
      

        نقش زن این بود؛به میدان آمد و همه را به میدان آورد.

جامعه امروزی ایران داره به سمت و سویی کشیده میشه که غربی‌ها چند صد سال پیش تا امروز اون راه رو طی کردن، و امروز دنبال چاره برای پر کردن خلا‌های به وجود آمده و ارزش از دست رفته جایگاه زن در جامعه هستن... 
کاش قدر موهبت‌هایی که به واسطه اسلام و انقلاب برای یک زن و ارزش وجودی او در جامعه تشکیل و عادی شده رو بیشتر بدونیم!
      

        سه جلد این کتاب رو تولدم یعنی بهمن هزارو‌ چهارصد و یک کادو گرفتم و نخونده بودمشون تا روز قبل از اون حمله بزرگ و غرورآفرین طوفان‌الاقصی، برای من نشونه بود و فکر میکنم خوندن همه‌ی کتاب‌ها یک زمانی داره برای هر آدمی و ما نیستیم که انتخاب میکنیم اون کتاب رو بخونیم کتاب‌ها هستن که انتخاب میکنن توسط ما خونده بشن!