اینطور نبود که عاشق این کتاب باشم ولی یکی از ضروریات بود و الان که تموم کردم حس میکنم پایه و بنیان افکارم تغییر کرده...
ولی برای تصور بعضی بخش هاش باید دست و پا میزدم تا افکار نویسنده رو درک کنم
و نمی‌دونم چرا ولی بعد از تموم کردنش یه افسردگی خفیف گرفتم یه حس پوچی یا حس اینکه چقدر مرگ می‌تونه پایان خوبی باشه(هر چند می‌دونم پایان نیست)
      

        چه حسی داره بدونی که داری می میری و دیگران فقط با نگاه ها و بحث هایشان چه بیهوده چه از سر بی اهمیتیِ مرگِ تو برایشان، تو را آزار بدن؟
وقتی بدونی به آخر خط رسیدی و همه ی زندگیت تباه شده....
      

        دیدگاه جالبی درباره انیمه داشت و شاید تا حدی سیاسی
و این منظور رو می رسوند که انیمه پیش زمینه ای می تواند باشد برای چیز های دیگر
و به خودی خود بد نیست ولی با حتی دیدن یک قسمت متوجه شرق گرایی افراطی به کار رفته می‌تونیم بشیم و فردی که نگاه می‌کنه،خواه ناخواه جذب دنیای شرق شده و شرق گرا به حساب میاد و شرق گرایی چیز بدی نیست🤷🏻
      

        کلا دیدگاهم به ژاپن رو زیر و رو کرد
      

        یه سرزمین جادویی با مشکلات واقعی...
      

        فضا سازی های فرانسیس هاردینگ خیلی خیلی جالب هستن و عملا باهاشون میتونی برای بخشی از زمان در یه دنیای فانتزی به سر ببری و همه چیز رو از نزدیک لمس میکنی.... همچین تجربه ای داشتم با این کتاب 
هرچند اونقدر جادویی نبود و مثل سرزمین هزار دالان در دنیای دیگه نبود ولی به قدری حس واقعی بودن توی اون دنیا داشتم که وقتی دو سه سال از خوندنش میگذره هنوز اون تجربه برام واضح و روشنه
و تعریف خیلی جالبی از دروغ و پخش شایعه داشت