محتوای کتاب را ،همان‌طور که از عنوان آن مشخص است؛ میتوانیم به سه بخش تقسیم کنیم: ۱- کی‌پاپ (کره) ۲- انیمه (ژاپن)  ۳-تیک‌تاک (چین) 

بخش اول : کی‌پاپ (کره)
اگر بخواهیم ضعیف‌ترین بخش کتاب را انتخاب کنیم این قسمت بهترین گزینه‌‌ برای ماست. برای افرادی که پیش از این کتاب هم درگیر فضای انتقادی، مقاله‌ها و نظریه‌های مرتبط با کی‌پاپ بوده‌اند، این کتاب هیچ حرف تازه‌ای ندارد. نویسنده در این بخش تکرار مکررات کرده‌است و حتی نتوانسته بین این محتواهای تکراری انسجامی قابل قبول را تزریق کند. شاید بعد از خواندن این بخش که متأسفانه بخش اول کتاب هم هست شما از خواندن ادامه‌ی آن منصرف شوید.

بخش دوم: انیمه(ژاپن)
خوشبختانه با توجه به اینکه خود نویسنده اعتراف می‌کند که طرفدار انیمه‌های ژاپنی است، می‌توانید از خواندن این بخش هم لذت ببرید هم به طور قابل توجهی با انیمه و حتی سیاست ژاپن آشنا شوید. به نظر من نویسنده اگر کتاب را فقط در رابطه با این موضوع می‌نوشت موفقیت بیشتری کسب می‌کرد.(ناگفته نماند امتیازی که به این کتاب دادم فقط به خاطر همین بخش بود وگرنه همین دو ستاره‌ را هم از سمت من کسب نمی‌کرد!)

بخش سوم: تیک‌تاک(چین) و همچین نتیجه‌گیری
نویسنده در این بخش هیچ نگاه مثبتی ندارد و کاملاً به جنگ چین و تیک‌تاکش رفته است‌. 
نتیجه‌گیری نویسنده هم عاری از هرگونه ایده‌ و نگاه جدیدی است.

در کل متن و محتوای کتاب اصلاً در حد تبدیل به کتابی ۲۰۰ صفحه‌‌ای نیست و بهتر بود نویسنده نظراتش را در یک مقاله‌ی جامع ارائه می‌داد.
        

          در این کتاب به مفهوم و تاریخچه شرق گرایی و وجوه شرق گرایی که شامل سیاست، تمدن و هویت است می‌پردازد .
کتاب به سه بخش تقسیم می‌شود که به کشورهای کره، ژاپن و چین و تولیدات فرهنگی شان از جمله کی‌پاپ، انیمه و تیک‌تاک که تاثیرات زیادی در سطح جهانی داشته اند مربوط می شود.
کره نیز مانند چین سعی در بازسازی تمدن کنفوسیوسی دارد و رویای بازسازی گوگوریو را دنبال می کند البته آموزه های جدید کنفوسیوسی با ارزش های اقتصادی غربی جمع شده است و این ترکیب باعث ایجاد کی‌پاپ و موج کره ای شده است البته کی‌پاپ و کی‌دراما بخشی از موج فرهنگی هالیو یا موج کره ای هستند.
یکی از ویژگی های موج کره ای، نشان دادن جامعه آرمانی از این کشور است که به خوبی توانسته دیدگاه ها را نسبت به این کشور به سمت مثبت تغییر دهد آن هم درمورد کره جنوبی که اختلاف شدید طبقاتی و آمار بالای خودکشی دارد  این دقیقاً تفاوتی است که بین سینمای ایران و تولیدات کره وجود دارد در سینمای ایران نه تنها نکات مثبت جامعه ایران را نشان نمی‌دهد بلکه به جای واقع نمایی به سیاه‌نمایی جامعه ای ایران می‌پردازد.

  پس از سرخوردگی ژاپن در جنگ جهانی، سینما و انیمیشن ژاپن رشد چشم گیری کرد، هرچند که این اعتقاد وجود دارد که انیمه ها فضای صلح و دوری از سیاست را ترویج می‌کنند اما آن ها نیز استفاده سیاسی دارند همان طور که در جریان شلوغی های ۱۴۰۱ دیالوگ های انیمه هایی مثل حمله به تایتان و ناروتو بازنشر می‌شد. باوجود این که در فرهنگ ما عناصر فعال کننده به سمت اعتراض و عدالت خواهی به میزان کافی هست و احتیاجی به عناصر خارج از فرهنگ مان برای بازگرداندن عدالت خواهی نداریم می‌توان انیمه و مانگا را نتیجه تلفیق سنت و مدرنیته دانست 
در آخر می‌رسیم به چین و پلتفرم هایش که زندگی روزمره مردم جهان را به خود عادت داده است. پلتفرمی که در کتاب به تفضیل درباره آن صحبت شده است تیک تاک است که با وجود فیلتر دو طرفه آن در ایران کمتر از دیگر پلتفرم ها مورد استفاده است اما در معادلات سیاسی جهان بسیار تاثیر گذار است.
 یکی از مسائلی که در خصوص فرهنگ شرقی وجود دارد این است که از بعضی جهات شباهت فرهنگی وجود دارد که مقاومت ایرانیان را در پذیرش این فرهنگ می‌شکند هرچند که این فرهنگ به شدت مانند غرب اومانیستی شده و در حوزه اقتصادی نیز نئولیبرالیسم در آن حاکم است . باید توجه داشته باشیم ایران با شرق تعامل دارد ولی قصد شرقی شدن و بهره گیری از فرهنگ شرقی را ندارد
لازم است برای مقابله با موج شرق گرایی صنایع فرهنگی متناسب با فرهنگ ایرانی اسلامی در حوزه های انیمیشن و موسیقی و... گسترش دادو همین طور آرمان‌شهر ایرانی را که برگرفته از دیدگاه دینی ست به مخاطب نشان داد.

        

          دوازدهمین کتاب سال 1404

کی پاپ، انیمه و تیک تاک در ایران

داوود طالقانی را از ارائه اش در برنامه جهت می شناسم که درباره حاج قاسم بود.و بعد از آن چند یادداشت از آن در فرهیختگان از ایشان دیدم. کتاب شرق گرایی، آمده است که پدیده کی پاپ و انیمه و تیک تاک را به عنوان رسانه سه کشور چین و ژاپن و کره جنوبی، بررسی کند. اول از همه بگویم که به نظرم این سه عنوان نباید کنار هم بیاید...چون از جنس هم نیستند، یعنی انیمه و کی پاپ دو سبک هنری هستند و تیک تاک یک پلتفرم است که جنس آن از این دو متفاوت است. پس بررسی این سه کنار یکدیگر به نظرم کار پسندیده ای نیست. نکته دوم این است که در زیر تیتر کتاب هم آمده: کی پاپ و انیمه و تیک تاک در ایران... اما کتاب دارد درباره تاثیر این سه مقوله در جهان و به عنوان نمونه از ایران نام می برد، حالا انیمه و کی پاپ را در ایران بحث می کند، اما به نظرم تیک تاک در ایران موضوعیتی ندارد و بیشتر در آمریکا و اروپا مطرح ، نشان به این نشان که خود کتاب هیچ بحثی راجع به تاثیر تیک تاک در ایران نیاورده است. 

کتاب با یک مقدمه آغاز می شود درباره شرق شناسی و شرق چرا موضوعیت دارد، با اینکه این بخش اطلاعات خوبی دارد اما ارتباطی به دیگر بخش های کتاب ندارد، مثلا طرح ایده ادوارد سعید درباره ی مطالعات پسااستعماری غرب چه ربطی به موضوع کی پاپ دارد؟!!! کتاب با موضوع کی پاپ شروع می شود و اطلاعات خوبی راجع به کی پاپ و گروه بی تی اس و امثال آن و طرفداران آنها که به اصطلاح آرمی یا ارتش کی پاپ می نامند، می دهد. اما در تحلیل آن زبان ناقصی دارد و تنها یک صورت بندی از وضعیت کی پاپ و نفوذ آن در ایران می دهد. در قسمت دوم نیز همین گونه است، اطلاعات خوبی راجع به انیمه های ژاپنی و طرفداران دو آتیشه آنها که اوتاکو نامیده می شوند، می دهد. و اینکه این فرم چه ارتباطی به سنت ژاپنی دارد و چرا از سامورایی به انیمه رسیده ایم و اینکه چه تاثیراتی می تواند داشته باشد مثل آیدول های جنسی نوجوان که در ژاپن رایج است. و در انتها فصل سوم آن که بدترین فصل کتاب است، به شما می گوید که چین ساختاری نئولیبرالی دارد، همین...
به نظرم کتاب می توانست به جای دویست صفحه صد صفحه یا شاید هم هشتاد صفحه باشد. فصل آخر آن حذف شود و از تکرار های زیادی کتاب که در هر فصل تکرار می شود، جلوگیری شود و نهایتا دو یادداشت بلند باشد درباره کی پاپ و انیمه و تاثیر آن بر نوجوان و جوان ایرانی ...تا اینکه بخواهد کی پاپ و انیمه و تیک تاک!! را بررسی کند و بعد بخواهد برای آن درمان هم بدهد ما هنوز در شناخت پدیده و پدیدارشناسی آن دچار خطا و اشکال هستیم، چه برسد به راه درمان آن
اما از مزیت های کتاب می توان به عنوان بدیع فصلها مثل: پیش به سوی گوگوریو جدید و... نام برد.اطلاعات کامل درباره کی پاپ و انیمه.....و از معایب کتاب می توان به پرداختن به سه موضوع که یکی از آنها از جنس دیگری است و تکرار زیاد و ساختار کشکولی کتاب که هم از محمد جواد بادین فکر نقل قول می کند و هم از علی اکبر رائفی پور و نداشتن یک هارمونی خاص و یک فصل بندی درست در کتاب، مثلا همه فصل ها خودش هم درآمد دارد و هم نتیجه ، نرسیدن به یک زبان واحد، داوود طالقانی به زبان خاصی در این کتاب نرسیده است، زبان کتاب دائما بین یک پایان نامه ارشد و یک یادداشت روزنامه ای در تعامل است و این مخاطب را اذیت می کند.
در کل اگر خواستید راجع به کی پاپ و انیمه اطلاعاتی به دست بیاورید، پیش درآمد خوبی است با تمام ایرادات ساختاری اش، البته از شماره 250 مجله دانستنیها، تیرماه 1399 که درباره کی پاپ یک شماره رفتند نیز غافل نشوید
        

          از مطالعه این کتاب واقعا لذت بردم 
برای شروع ، کتاب خیلی خوبیه 
با نثری روان ، به بسیاری از موضوعات پرداخته