از نظر من داستایوفسکی یا ادبیات روس یک نابغه است، همه چیز به موقعه، توصیف مناسب، خط داستان عالی، ایده با تمام غم هایش بسیار جذاب و زیبا.
و اما برداشت من از داستان، خیلی وقت ها دیر متوجه رفتارمون می‌شویم، گاهی فکر می‌کنیم راه درست است و وقتی متوجه‌ی اشتباه بودن مسیر می‌شویم سعی در حل آن مشکل را داریم، اما بخت همیشه هم با انسان یار نیست و زمان بی‌رحمانه دیر می‌شود. مرگ نازنین خیلی غیرقابل پیش بینی بود و انقد عجیب که مخاطب با وجود آگاه بودن از مرگش  باز هم دچار شوک می‌شود، و این یعنی جادوی قلم. 
      

        من عاشق ادبیات روس هستم، بنظر من به چالش کشیدن مرگ و زندگی آن هم به سبک ادبیات روس خیلی زیبا و حتی فوق العاده است.
صریح و در عین حال زیبا. 

این کتاب بنظر من نقطه‌ی قابل توجه ای که داشت جنگ بود، با وجود کمالگرایی همیشه در جنگ بودن برای به دست آوردن بهترین ها و   شکست های پی در پی و سنگین، که این امر می‌تواند انسان را به کام مرگ برساند و در عین حال لذت زندگی زیبا و آسوده را از انسان بگیرد. و انسان تازه وقتی که در بستر بیماری است متوجه‌ی داشته های می‌شود که هرگز آن ها را ندیده و از آن‌ها لذت نبرده است.
      

        داستان زندگی خونواده ای در آمریکای جنوبی برای من که حتی آمریکای امروزی را به چشم ندیدم و در تمام طول زندگیم برخوردم با سیاهپوست ها فقط از طریق رسانه ک کاملا غیرمستقیم است، جالب بود.
خانواده ی سفید پوست با تمام امکانات توانستند نسل خانواده را به نابودی بکشانند و برعکس خدمتکاران سیاهپوست با وجود سیاهی لشکر بودن در داستان از زندگی محدود خود لذت می‌بردند و در کنار هم احساس خوشبختی می‌کردند در تمام طول داستان دلم برای هر شخص سوخت و همه را به گونه ای ‌بی گناه و در عین حال گناه کار میدیدم از جمله جیسون از دید من او نباید با کدی آنقدر بد رفتار می‌کرد و حتی مادر یا دختر کدی اما چه می‌شد گفت او بیشترین سهم را در نابودی خانواده مشاهده کرده بود و بیشترین ناکامی را چشیده بود و نباید از او هم خرده گرفت.

مشکلم با داستان رجوع به خاطرات بود که واقعا دو فصل اول را دشوار کرد و بیشتر شبیه به فیلمنامه خوانی می‌ماند تا داستان و فصل اول که از زبان بنجی( برادر معلول ) بازگو می‌شد واقعا برایم بی نهایت دشوار بود.
بعد از مشاهده فیلم خشم و هیاهو ( صدا و هیاهو) اثر فرانکو  به این نتیجه رسیدم که از دو فصل اول یکسری از بخش ها را متوجه نشدم که البته این کار به لطف سانسور کتاب برای چاپ کتاب گنگ بودن داستان را دو چندان کرده بود.
      

        قلم نویسنده خیلی روان و جالب بود، در حالی که با وجود سادگی زیبا و نقطه ی جالب توجه برداشتش در قالب زندگی به زبان داستان بود، اینکه آدم ها گاهی برای داشتن ماهی بزرگ تلاش ها می‌کنند و همیشه امیدوارند تا به آن برسند ولی وقتی به ماهی می‌رسند دست روزگار ماهی تکه تکه می‌کند و لاشه اش را تحویل صیاد میدهد. دنیا گاهی با وجود بدشانسی های پی‌در پی ممکن است به ما بفهماند، همانگونه که هستیم همه چیز باید برایمان لذت بخش باشد و نباید طمع کنیم، چرا که گاهی طمع ما یا ما را به کام مرگ می‌کشاند یا پوچ می‌شود، گاهی باید پذیرفت شانس های کوچک زندگی هم می‌تواند ما را خوشبخت کند و این ملزم به همکاری دنیاست.
نقطه ی حوصله سر بر کتاب برای من توصیف بی نهایت و کش دادن داستان بود و زیاده گویی آن گاهی خارج از حوصله بود برایم.
      

        داستانی جنجالی با وجود انقلابی که سبب محدودیت های فراوان و تبخیر شدن ها شد 
در داستان می‌توان سیر تکامل شستشوی مغزی را دید که از بچگی همراه با افراد ارتقا پیدا می‌کند و فرد برای ثابت کردن خود در حزب به ناچار شستشو مغزی را بخشی از واقعیت و افکار آزادی‌خواهانه را پندار مجرمانه می‌داند.
در این داستان تفکیک حزب از مردمی عادی سبب ایجاد برتری اعضا است. هرچند افراد عادی تا حدودی آزادانه تر زندگی می‌کنند و افراد پایه ی حزب همچنان درگیر محرومیت و کنترل های فراوان هستند و اگر سرپیچی کنند وارد دنیای شکنجه ی فکری میشوند. اما داستان برای اعضای حزب داخلی کاملا متفاوت است آنها حزب را کنترل می‌کنند و آزادی مطلق را در کنار قدرت دارند. در صورتی که به اعتقاد ابراین آنها فقط تشنه ی قدرت هستند. 
نمیتوانم برداشت زیادی از کتاب داشته باشم اما بنظر نیاز مجدد به مطالعه ی آن وجود دارد تا حرف‌های وینستون را درک کنم.
      

          گاهی سوتفاهم می‌تواند یک زندگی را نابود کند. از نظر من ماتاهاری یک زن بی گناه اما زیاده خواه بود، کسی که نتوانست نقشه ی سیاست را درک کند و خیلی خوشبینانه افکار دیگران را پذیرفت تا برای خواسته های مادی خود بجنگند. غافل از اینکه در سیاست آن هم سیاست جنگ یک فرد بی گناه را می‌توانند افسری قاتل جای دهند و افسری قاتل را به عنوان یک الهه بپذیرند و قبول کنند. 
زندگی پر از فرصت های اشتباهی است ک اگر درگیر وسوسه های آن شویم ممکن است جان و شرافتمان را از دست دهیم.
      

        
خیلی برام هیجان انگیز بود بخصوص بخش های آخرش: 
ندانستن حقایق بیماری میتواند زندگی را هر روز به یک معجزه برای ورونیکا تبدیل کند. 

صحبت شخصی:
انسان همواره در جست و جوی معنای زندگی است اما آیا موفق میشود؟ و این سوال دائما زندگی را تحت شعاع قرار می‌دهد هدف من از زندگی چیست؟ شاید دقیقا هدف خاصی نباشد اما یقینا خود زندگی و عشق به زندگی به تنهایی هدف خاصی برای زیستن است.
 گاهی افرادی با وجود پیدا نکردن هدف خاص دست به اقداماتی می‌زنند ک سبب خدشه دار شدن روح و گاها جسم می‌شود.
 پایان به زندگی می‌تواند دیوانگی محض باشد که فرد را به اوج نابودی بسپارد اما آیا ادامه زندگی و سپردن خود به جریان زندگی می‌تواند زیبا باشد؟ یقیناً معتقدم بله! البته اگر کمال‌گرایی و خود آرمانی‌مان را رها کنیم.
زندگی دقیقا به لحظه های باز می‌گردد که هرچند تکراری برای ما شادی آور باشد و تصور کسل بودن روزمرگی را کنار بگذاریم. 
حذف یا حداقل نادیده گرفتن تلخی و روزمرگی زندگی ما می‌تواند مهم ترین بخش زندگیمان باشد.
دنیا با آدم های متفاوت سیر دائمی خودش را پیش گرفته، همانگونه که هیچ دو برگی در طبیعت کاملا به هم شباهت ندارند، ولی تصور ذهنیت های بزرگ گاهی منجر به دیوانه خطاب شدن از سوی دیگران را دارد. چرا که جامعه چهارچوب‌های را برای خود تنظیم کرده و تصور فرای چهارچوب، جامعه را آزار می‌دهد و فرد را دیوانه تلقی می‌کند.
 اما کم نبوده اند دیوانگانی که دنیایی را تغییر داده‌اند مثل داروین، انیشتین  زیرا جامعه همیشه پذیرای افکار افسارگسیخته‌ی ما نیست و این نباید ما را محدود کند تا دست از رویاهایمان بکشیم و یا دچار لغزشی در زندگی سالم( نه عادی چرا ک عادی از نگاه آدمی، چارچوب جامعه است) شویم.