فرم و خلا نوشته‌ی روث اوزکی، کشیش ذن بودایی، در مورد پسر نوجوانی به اسم بنی ٱه هست که صدای اشیای اطرافش رو میشنوه.
مادرش، آنابل، زنیه که بعد از مرگ همسرش دچار افسردگی شده و با مصرف گرایی و انباشت وسیله سعی میکنه زندگی به شدت آشفته‌اش رو کنترل بکنه. 
پدرش، کنجی که طی یک تصادف جون خودش رو از دست داده هم یک بودایی و نوازنده کلارینت بوده که دچار اعتیاد به ماریجوانا میشه.
همه‌ی داستان بعد از مرگ کنجی شروع میشه.
کتاب از زبان چندین نفر روایت میشه که بعضی وقت ها انسجام داستان رو از دست میده 
فصل هایی که آیکون، نویسنده‌ی مکبت ذن، اون رو شرح میده رو نسبت به کل کتاب خیلی بیشتر دوست داشتم.
برای من کتاب گاها کسالت بار بود؛ از اینکه نویسنده به هر مسئله‌ی اجتماعی یه سری زده بود، خسته میشدم.
مصرف گرایی، نقد لیبرالیسم، بیکاری، اعتیاد، شنیدن صدای اشیا، اضافه وزن، بی خانمانی و...
به نظرم شاید این حجم از نقد اجتماعی داخل یک کتاب داستان میتونه کلافه کننده باشه.
نمیتونم بگم از خوندنش لذت نبردم ولی اگر بگم کتابی بود که تو ذهنم میمونه، احتمالا حقیقت رو نگفتم!
      

        "اگر امیدی وجود داشته باشد، به طبقه کارگر است"
در مورد ۱۹۸۴ به مراتب نقدها و نظرات زیادی نوشته شده پس اضافه گویی نمیکنم؛
اسم جورج اورول که شناخته‌شده‌ترین اثرش "قلعه حیوانات"  هست برای اینکه این کتاب معروف و شناخته شده باشه کاملا کافیه.
کتاب تو سال ۱۹۴۹ نوشته شده که مشخصا از هوش و آینده نگری نویسنده نشأت میگیره.
کاملا فضای سیاسی و تاریکی داره که در کنار شاخه‌ی ظریفی از عشق میشه خوندش رو تاب آورد.
فضای رمان دائما در حال انتقاد از حکومت هایی بر پایه‌ی توتالیتاریسم و فضای خفقان آور حکومت های فاشیستیه.
قطعا که خوندنی و جذابه ولی به کتاب نمره‌ی کامل نمیدم چون به عنوان یک مانیفست سیاسی جالب و تاثیر گذاره ولی به عنوان یک داستان در قسمت هایی میتونه جذابیتش رو از دست بده.
      

        "پدر با آخرین باران تابستانی برگشت" 
سخت پوست داستانی که شروع فوق‌العاده، بطن متوسط و پایان غافلگیر کننده‌ای داره.
کتاب در مورد یک خانواده‌ی چهارنفره‌ی شمالیه که از زبان پسر کوچک خانواده گفته میشه.
شروع غافلگیر کننده‌ی بیرون زدن جسد از خاک باعث شد که من این کتاب رو بخرم ولی میتونم بگم که در ادامه تقریبا با یه داستان با ریتم مستقیم و حتی بعضا کمی حوصله سربر رو به روی هستیم؛ در مورد پدر و پسری که دائما در حال کلنجار رفتن با همدیگه هستن و نهایتا آسیبی که مادر و پسر دیگه‌ی خانواده میبینن.
من از خوندنش پشیمون نیستم و احساس میکنم که برای استراحت دادن به ذهن، کافی و حتی خوبه ولی به طور کلی پیشنهادش نمیکنم.
پایان داستان با اینکه بی مقدمه اتفاق افتاد اما غافلگیر کننده و جالب بود.


      

        "خرد بسیار اندوه فراوان در پی دارد"
گوشه‌ای از قلبم توی سرزمین خیال گیر کرده
از اون کتاب هایی بود که تورو وارد داستان میکنه و تو دیگه فقط یه سوم شخص غریبه نیستی، بلکه تو قسمتی از این داستان میشی و نمیتونی ترکش کنی.
من دوسال این کتاب رو تو کتابخونم داشتم و بخاطر حجم زیادش هر دفعه خوندنش رو عقب مینداختم 
ولی الان فکر میکنم که یه اثر دلنشین و مسحور کننده خوندم. به نظر من ارزش خوندن داره برای کسایی که صبر خوندن داستان های بلند و تو در تو رو دارن.
شاید حتی بعد از خوندن یک سوم اول کتاب متوجه نشی که این آدم ها و این داستان ها چطور بهم ارتباط پیدا میکنن ولی سر آخر اونقدر دلنشین قطعه های پازل کنار هم میشینن که حیرت زده میشی.