با بازه های زمانی مشکلی نداشتم چون خط سیر داستانو بهم نمی زد ولی با شخصیت پردازی دچار مشکل بودم اصلا خوب بهش توجه نشده خیلی نقاط گنگی داره حاج محمد غیر منطقی   و دروغ های شاخدارش و دلیل سنگ اندازیش برام مبهم بود خوب بهش پرداخته نشده بود و خب اونجایی که پسر داستان درد و دل میکنه با همرزمش   جا داشت زیاد پرو بال داده بشه و خب در کل فصل آخر احساسی بود ولی کاش مثل فیلم های اصغر فرهادی تمومش نمیکرد.
 یه جاهایی از کتاب منو یاد کتابای خانم اسعد بلند دوست مینداخت .
      

        بین کتاب های خانم اسعد بلند دوست این رمانو بیشتر از همشون دوست داشتم و از اینکه داره تموم میشه دلم گرفت .  اضطراب و استیصال و ترس و امید و ناامیدی زهرا رو  لمس کردم . تا لحظه آخر با هول و ولا کتابو خوندم  .
سلیقه شخصیه ولی از اینکه تو کتاباشون یه جورایی سر و کله شخصیت های دیگه رماناشون پیدا میشه خوشم میاد.
      

        نثر روان و طنز به جا و لهجه زیبای بجنوردی و شیطنت های شخصیت اصلی و درس هایی که با ظرافت تمام توی داستان گنجانده شده بود عالی بود باهاش خندیدم  ناراحتیاشو ناراحت شدم و درآخر  برای مادرانی که سالها منتظر خبری از بچه هاشون بودن غصه خوردم
      

        اوایل کتاب از امیر بدم میومد ولی نگاه امیر به حسن نگاهی بود ریشه در فرهنگ و سنت هاشون ولی رفته رفته سعی کردم به امیر حق بدم بابت نگاهی که به حسن داشت  ناخودآگاه تو هم با جریان رودخونه همراه میشی هر چند دلت نخواد . در ادامه با امیر همسفر شدم تا سن فرانسیسکو از اونجا به کابل و دیدن سهراب .
امیر بالاخره  با وجود سهراب تونست پوسته ای که سنت دورش کشیده بود بشکنه و نگاهی ورای سنت و هزاره بودن و پشتون بودن به آدما پیدا کنه . 
      

        فوق العاده بود کشش داستانی خیلی خوب بود.
 روایت گری آقا جمال عالی بود من با خوندش انگار اونجا زندگی کردم توصیفاتشو دوست داشتم😍
      

        به توصیه استاد زبانم شروع به خوندنش کردم زیاد نتونستم باهاش ارتباط بگیرم😐 کشش داستانی خوبی نداشت.
یه جورایی زیادی معمولی بود  به زور سعی داشت ادبیات و کهن الگو ها و عقده ادیپ فروید رو به صورت ناشیانه جمع کنه .