من همسن لورا هستم اصلا دقیقا خود لورام انگار توی نمایش نامه زندگی میکنم تاثیری که این نمایش نامه روی من گذاشت هیچ کتاب دیگه ای نذاشت .
آماندا رو قضاوت نمیکنم و به نظرم نمونه ی واقعی مادری است که در زندگی خودش ناکام بوده و تمام آرزوهای تباه شدش رو در وجود فرزندانش جستجو میکنه .
لورا ،دختری که در دنیای خودش به دنبال خوشبختی میگرده و عاشق باغ وحش شیشه ای خودش است،از آدم ها فراری است و در انزوا و تنهایی خودش خوشحال تر است.
برادری که درگیر زندان مسئولیت های خونه شده و میخاد به دنبال آرزوهای خودش بره و پدری که خیلی وقته خودشو از این زندان رها کرده .
بعد از خوندن کتاب فیلم اینجا بدون من رو دیدم که بر اساس همین نمایشنامه ساخته شده البته با تغییراتی ،ولی واقعا فیلم فوق العاده ای بود با دیالوگ های بسیار زیبا که آدم رو به فکر فرو میبره.
ما محکومیم به ادامه دادن به رنج کشیدن به چشیدن طعم خوشبختی های کوچک ما بین بدبختی ها و این واقعیت همیشه ی زندگی ما است .
باغ وحش شیشه ای آیینه زندگی همه ی ماست دویدن برای رسیدن به هیچ و ساختن رویاهایی که گاهی فقط سراب هستن.


        

          چیزی که به شدت آثار استاد رو برای من جذاب می‌کنه 
اینه که تو نمی‌تونی سرسری و با نیم نگاه جزئی از مباحث عبور کنی.
این که به معنای کلمه باید دل بدی تا اصل مطلب رو_ اون دُر با ارزش و درخشان عمیقی که تو جمله هست رو _ درک کنی خیلی برام لذت بخشه. 
شده چندبار یک جمله رو خونده باشم و هربار مثل تشنه‌ها دنبال فهم عمیق‌تری ازش بگردم تا سیراب شم.
به خصوص این کتاب که مطالبش گره خورده بود با امیرالمؤمنین جانم.
دلم می‌خواد یادداشتم رو با مناجات استاد تموم کنم؛
خدایا ما نمی‌دانیم به خودمان چقدر خسارت زدیم، پس تو به جهل ما رحم کن. تو به فقر ما رحم کن، ما حتی نمی‌دانیم که به جز تو کسی را نداریم. ما به آنچه تو از فقر ما، از جهل ما می‌دانی به آنها دستاویزیم و از فضل تو طالبیم.
*و یقینی بِمَعْرِفَتِكَ مِنِّي أَنْ لاَ رَبَّ لِي غَيْرُكَ وَ لاَ إِلَهَ*
        

          در مورد کارگرانی که تا اخر عمر باید زحمت بکشن و از داشتن حداقل های زندگی محروم باشند.