این کتاب رو تموم کردم تو این مدت و فکر میکنم چون رمان معروفیه خیلی هاتون خونده باشین نمی‌دونم واسه افرادی که نخوندن میگم
«من زنده ام»
به نظرم یک نور زنده و یک تجربه ی زیسته از زن الگوی سوم و زن طراز انقلاب اسلامی بود،
یک جاهایی از کتاب واقعا برای خود من هم که بالاخره تا حدودی کتاب های این سبکی خوندم هم غیر قابل پیش بینی بود و خیلی برام جذاب بود یعنی با اینکه موقع مطالعه جایی بودم که خیلی سرم شلوغ بود و از خستگی بیهوش میشدم «من زنده ام»باعث میشد حس بهتری به زندگی بگیرم و به تجربه ی این الگوی ایرانی اسلام افتخار کنم.
*بخونید
      

        «باید مرگی را انتخاب کنیم که زندگی را بارور کند.»
این جمله ای طلایی بود که موقع خوندن سطر به سطر کتاب به ذهن می‌رسید.
لا به لای کلمات کتاب کلی فکر کردم به مرگ به زندگی، به حسین(ع) که به میلیون ها انسان زندگی می‌بخشد.
با عینک آقای صفایی به عاشورا نگاه کردم و همراهش زمزمه کردم که «اکنون که مرگ حتمی است بگذار  مرگی را انتخاب کنیم..»
      

        برام جذاب بود، چون همون‌طوری که خودم صفحه های تاریخ رو ورق می‌زنم، ورق می‌زد، و انگاری از اون مقطع های تاریخی زیر  بخش های مهمش برام  خط می‌کشید.
یه جاهایی تکرار داشت که منطقی بود با توجه به اینکه کتاب یک سری سخنرانی بود، اما به نظرم می‌تونست توی نگارش کمتر باشه چون یکم روند خوندنش رو کند میکرد برام ولی در کل کتابی بود که خوشحالم وقت گذاشتم و خوندمش، انسان رو به تفکر وا می‌داشت.

این تیکه هم برام جالب بود از کتاب:
«به اهل قعود باید گفت که وقتی تو تفریط می‌کنی، دشمنت قطعاً افراط خواهد کرد.
اگر تا قبل از این نمی‌خواست حمله نظامی کند، حتماً حمله نظامی می‌کند.»
      

        شاید این لطیف ترین شرحی بود که بر خطبه ی لطیف اما کوبنده ی فدکیه خوندم، و واقعاً دوست داشتنی بود.
      

        اطلاعات مفیدی داشت، ولی چیز جدیدی برای من نداشت و کلی بود
یکسری بخش ها هم برام گنگ بود.
      

        کتابی جامع و کامل در مورد روایات ظهور..
دوستش داشتم.
      

        از اون دسته کتاب هایی ترجیح می‌دادم زودتر ته قصه رو بفهمم و دست از خوندنش بر نمی‌داشتم.
می‌دونید همیشه خوندن و شنیدن قصه ی آدم ها برام جذاب بوده، مثل راه رفتن تو مسیر های مختلف می‌مونه، انگار که من هم تو شارع الامین زندگی کردم و همه ی اون اتفاقات رو به چشم دیدم.
بماند که ای کاش مجاور شارع الامین نشدم،حداقل مسافرش بشم:) قصه ی عمو جمال از اون قصه هاست که دوستش خواهید داشت.
پر از عبرت،پر از تجربه..
      

        کتاب جذابی بود،یک نفس خوندمش،و همون شیوه ی همیشگی و جذاب شهیده بزرگوار در تبیین مسائل دینی به شیوه داستانی بود
      

        جذاب،غیر قابل پیش بینی؛ارزش وقت گذاشتن رو داشت.
      

        سیر داستان خواننده رو به ادامه دادن وا می‌داشت،
بستگی به اطلاعات و تجربیات هر خواننده فکر میکنم درک داستان متفاوت تر خواهد بود،به هر حال همیشه طرفدار ایده ی دور بودن از تعصب بودم و کتاب برام دوست داشتنی بود.
      

        با اینکه می‌تونست جذاب تر از این هم نوشته بشه ولی خب بازم در نوع خودش خوب بود و روایت اون طرف قضیه برای من که اولین بار بود میخوندم جالب بود.
      

        با اینکه از پایان معمایی و باز خوشم نمیاد ولی روند داستان خیلی جذاب بود و خواننده رو به سمت حدس زدن هایی میبرد که تهش درست از آب در نمیومدن.
      

        توی کتاب استاد از چیزهای مهمی در روابط زن و مرد صحبت میکنن که خیلی کم توی زندگی های مشترک مورد توجه قرار میگیره.
در کل کتاب خیلی خوبی بود دوستش داشتم و چیزهای جدید یادگرفتم.
      

        خیلی زیبا فضا رو توصیف کردن به طوری که حس می‌کنی توام اونجا هستی و داری با نوشته ها پیش میری..
نکات عمیق زیادی آمیخته با ادبیات داستانیشون شده بود که به نظرم کتاب رو دارای ارزش فراوانی میکنه
      

        شاید اولش از اسمش فکر میکردم که با یک متن ادبی پر از کلمات سخت مواجه باشم
ولی بعد خوندش از ساده و روان بودنش و همچنین نوع ارتباط گیری نویسنده با مخاطب لذت بردم و در کل من نسبت به این شهیده بزرگوار ارادت خاصی دارم،اما به دور از هرگونه تعصب میتونم بگم مقاله پر محتوایی بود...:)