این کتاب تموم شد و این سوال واقعا تو ذهنم جا موند: دلیل شما برای امید داشتن چیست؟
دلیل من شاید این باشه که تغییر همیشه ممکنه.
 هیچ چیزی برای همیشه نمی‌مونه، نه درد، نه تنهایی، نه سردرگمی.
و همین تغییرپذیری زندگی، یعنی همیشه یه احتمال هست برای بهتر شدن و برای دوباره لبخند زدن.
در جست‌وجوی آلاسکا برای من تجربه‌ای تاثیرگذار بود. داستان با سادگی شروع شد، اما هرچه جلوتر رفت، لایه‌های عمیق‌تری از شخصیت‌ها و مفاهیم زندگی، مرگ و رهایی رو نشون داد. آلاسکا برام هم مرموز بود و هم صادقانه بی‌پرده، و همین تضاد باعث شد مدت‌ها بهش فکر کنم. پایان داستان هنوز در ذهنم می‌چرخه و باعث شد دوباره به معنای از دست دادن و ادامه دادن فکر کنم.
      

        با وجود اینکه قمارباز از نویسنده‌ی بزرگی مثل داستایوفسکیه و فضای پرتنش قمار رو خوب نشون می‌ده، من شخصاً ارتباط زیادی با داستان برقرار نکردم. ریتم داستان برام کند بود و شخصیت‌ها چندان برام جذابیت نداشتند. با این حال، می‌شد عمق روانی و نگاه تیزبین نویسنده به وسواس و اعتیاد رو حس کرد.




      

        تمومش کردم... بالاخره.
یه کتاب سنگین، بلند، پر از فکر، خنده، دل‌گرفتگی، و سؤال‌هایی که تا ته وجودت میرن.
داستان پدر و پسری که با دنیا قهرن، یا شاید دنیاس که با اونا قهره.
پر از جمله‌هایی که می‌خوای روشون وایستی و فکر کنی. پر از دیوونه‌بازی‌هایی که تلخن، اما آشنا.
آزادی، پوچی، عشق، مرگ، شهرت، شکست و... زنده بودن.
نمی‌دونم جواب کدوم سوالمو گرفتم اما مطمئنم که حالا چند تا سؤالِ مهم‌تر دارم🥲
اگه اهل فکر کردن، خندیدن وسط فلسفه‌، و گم شدن توی زندگی آدمای عجیب‌وغریبین، این کتابو از دست ندین.
      

        با احترام به تمام علاقه مندانِ این کتاب، بی معنی ترین و بی محتوا ترین کتابی که خوندم بود:)
در حدی که تبدیل شد به اولین کتابی که بعد از خوندن نصفش،دست از خوندنش کشیدم