آن کسی که ایمان ندارد، اصلًا خدا را نمی‌خواهد، پس خدا هم مال او نیست. آن کسی که ایمان ندارد آخرت را نمی‌خواهد؛ وقتی آخرت را نمی‌خواهد دیگر نمی‌شود آن را به او داد. در آخرت به انسان آنچه را که خواسته است می‌دهند؛ معنی ندارد که آنچه را که نخواسته و به سوی آن نرفته است به او بدهند. استاد مطهری، آشنایی با قرآن، ج 4، ص136

خواجه عبدالله انصاری هم تعبیر شیرینی دارد، می‌گوید: بدی را بدی کردن سگساری است (کار سگها هم چنین است. یک سگ، سگ دیگر را گاز می‌گیرد، او هم گاز می‌گیرد. اگر کسی به انسان بدی کرد و او هم بدی را با بدی جواب داد، هنری که کرده کار سگها را انجام داده است. اگر انسان سگی را بزند فوراً برمی‌گردد و پای او را می‌گیرد). خوبی را خوبی کردن، خرخاری است (یعنی اگر کسی به انسان خوبی کند و انسان در مقابل خوبی او خوبی کند خیلی هنر نکرده است. یک الاغ می‌آید شانه الاغ دیگر را با دندانش می‏‌خاراند و به او خدمت می‌کند، او هم فوراً شانه این را می‌‏خاراند. این مقدار را که در مقابل خوبی باید خوبی کرد و خوبی را باید با خوبی جواب داد الاغ هم می‌فهمد)، اما بدی را نیکی کردن (در مقابل بدی خوبی کردن) کار خواجه عبدالله انصاری است.

یک داستان جعل می‌کند، بعد این داستان را به زبان خود اینها می‌اندازد تا خودشان قصه و حرف و سخنی را که دشمنشان علیه خودشان جعل کرده بازگو کنند. این علتش ناآگاهی است و نباید مردمی این قدر ناآگاه باشند که حرفی را که دشمن ساخته، ندانسته بازگو کنند؛ این یکی می‌گوید چنین حرفی را شنیده‌ام، دیگری می‌گوید من هم شنیده‌ام، و همین طور. اینها نمی‌دانند حرفی که دشمن جعل می‌کند وظیفه شما این است که همان جا زیرپایتان دفنش کنید. اصلًا دشمن می‌خواهد این حرف بین مردم پخش بشود. شما باید دفنش کنید و به یک نفر هم نگویید، تا به این وسیله با توطئه‏ [1] سکوتْ نقشه دشمن را نقش بر آب کنید [2].

بله، این جورى است؛ خیال نکنید ما که حالا مؤمنیم، خاطرمان جمع باشد و هیچ مراقبتى از خودمان و از دلمان و از انگیزه هایمان نکنیم؛ نه، مؤمن هم اگر مراقبتهاى لازم را از خودش نکند و دل خودش را مورد مراقبت قرار ندهد، بتدریج انگیزه هاى نفاق در او به وجود مى آید؛ مثل انگیزه هاى گناه، فسق و حتّى مثل انگیزه ى ...