هرچقدر بیشتر از حاج قاسم میخونم بیشتر دلم براشون تنگ میشه و بیشتر حسرت میخورم  و دلتنگ میشمبرای روزهایی که ما این بزرگ‌مرد رو کنارمون داشتیم :)‌
      

        چون داستان از دید حاج حسین گفته میشد تو تک تک جملات صدای خودشون تو سرم بود :) 
قدرت روایت‌های ایشون و نمیشه حتی اینجام نادیده گرفت، جمله به جمله رو میتونستم تصور کنم. خیلی وقتا با بچه‌های جبهه میخندیدم، گریه میکردم. 
تجربه قشنگی بود برام! کتاب خوبی بود.
      

        کتاب روند جذابی رو طی میکرد و نویسنده خوب بلد بود کاری کنه که مخاطب هر لحظه برای دونستن کتاب کنجکاوتر بشه، طوری که من حتی وسط تدریس معلمم کتاب دستم بود :)‌
پایانی که داشت در غیرمنتظره‌ترین حالت ممکن بود و قطعا میگم که ارزش خوندن داره.
اون یه ستاره ای هم که کم کردم بخاطر اینه که بعضی جاها خیلی بی‌پرده از بعضی مسائل صحبت میشد که برای من خوشایند نبود، ممکنه برای شما مسئله‌ای نداشته باشه این قضیه!
      

        روایت‌هایی که توی کتاب مطرح شده بود جذاب بود، در واقع چیزهایی بود که من به عنوان دختر خانواده و مادرم که همزمان با نقش مادری محصل و کارمند بود، تجربه کرده بودیم و از این جهت خیلی خوب تونستم با مادر و دختر قصه همذات‌پنداری کنم. 
ولی انتظار داشتم این روایت‌ها تهش مخاطب و به یه نتیجه خاص هدایت کنه، یه هدف، ولی به‌نظرم چنین چیزی نداشت! 
کتاب‌های خیلی بهتر و پرمحتواتری در این زمینه میشه در این زمینه خوند.
      

        نسبت به جلد اولش یعنی چایت را من شیرین میکنم، دنیای متفاوتی داشت. فضاش منو یاد کتابای کف خیابون و جان بها انداخت، اگر اونها رو خوندید و پسندیدید احتمالا از مثل بیروت بود هم خوشتون میاد! 
خیلی جاها هیجان داستان باعث می‌شد احساس اضطراب و ترسی که شخصیت‌ها داشتن به منم منتقل بشه و تا تموم کردن آخرین خط کتاب، نتونم کتاب و روی زمین بذارم.