شاهین سیاه را به پایتخت آمریکا بردند تا به عنوان رهبر شورشی‌ها در برابر چشمهای تماشاگران کنجکاو بایستد؛ اما او در برابر سفیدها شروع به سخنرانی کرد:«من هیچ خطایی نکرده‌ام که باعث خجالت یک سرخپوست شوم. من با سفیدهایی جنگیدم که سال به سال، قدم به قدم، با دروغ و فریب جلو می‌آمدند تا زمین‌های ما را از چنگمان بیرون بکشند. اگر یک سرخپوست مثل شما دروغگو باشد، از قبیله اخراج می‌شود تا گرگ‌ها او را بدرند. مردان سفید معلمان بدی هستند. آنها به سرخپوست‌ها لبخند می‌زنند تا گمراهشان کنند. با سرخپوست‌ها دست میدهند تا فریبشان دهند. آنها مانند مار به میان ما خزیدند و ما را مسموم کردند.»

یکی از سرخپوستها که از علاقه عجیب تازه‌واردها به این فلز زرد تعجب کرده بود، علت آن را از کورتز سوال کرد. کورتز یک دستش را روی قلبش گذاشت و گفت:«تمام مردم ما به یک بیماری مبتلا هستند، یک بیماری قلبی که فقط با طلا درمان می‌شود.»

«وقتی اسپانیایی‌ها سرخپوستان را با چاقو مجروح می‌کردند و یا تکه‌هایی از بدن آنها را می‌بریدند تا تیزی شمشیرهایشان را امتحان کنند، هیچ فکر بدی در سر نداشتند... . روزی دو نفر از این هموطنان به دو نوجوان سرخپوست رسیدند که هر کدام یک طوطی داشتند. آنها طوطی‌ها را گرفتند و سر نوجوان‌ها را بریدند؛ به همین سادگی... فقط برای تفریح... زن‌هایی که در مزارع کار می‌کردند غذایشان آن‌قدر کم و بد بود که هیچ شیری نداشتند تا به نوزادانشان بدهند. بسیاری از آن‌ها که از گریهٔ کودکشان ناامید و درمانده می‌شدند، او را در آب خفه میکردند»

او سپس صاحبان این سرزمین(بومیان امریکا) را این گونه توصیف می‌کند:«به قدری خام و ساده‌اند و دربارهٔ دارایی خود آن‌قدر سخاوتمندند که اگر کسی ندیده باشد، باور نمی‌کند. اگر چیزی از آنها بخواهید هیچگاه «نه» نخواند گفت. حتی برعکس، مایلند هر چیزی را که دارند با دیگران تقسیم کنند.»

به رسمیت شناختن تفاوت‌های فرهنگی می‌تواند مبنای شکل‌گیری جامعهٔ عدالت‌محور باشد اما اگر در همین حد باقی بماند_شکلی از تصدیق فرهنگی بدون بازتوزیع منابع اقتصادی و سیاسی_فقط نوعی لفاظی است که در پیرنگ تاریخ تأثیری نمی‌گذارد؛ تلاشی کلامی است برای پر کردن جای خالیِ جبرانِ مادیِ خسارت با شگردها و خدعه‌های گفتمانی و آیینی.