سرانجام باید نوشت که هستی بی‌معناست، و ما چاره‌ی دیگری نداریم، جز آنکه به طبقه‌ی پنجم برویم، لب بام بایستیم، و پایین بپریم. باید به پیشواز مرگ رفت؛ چون جز نفرت‌‌هایمان چیزی از دست نخواهیم داد.

تنفر، در غایتِ خود، بی‌صداست.

فکر مرگ یک دوست نزدیک در دل دوستانی که این خبر را می‌شنیدند، طبق معمول، احساس شادی خاصی پدید می‌آورد. خوشحالی از اینکه او مرد و من نمردم.

ته‌نشست رنج‌های اعصار گذشته را از ابژه‌ی معرفتتان بزدایید، چه ابژه‌ای برایتان باقی خواهد ماند؟