کتابی که از ابتدا تا انتها یکنواخت بدبختی قشری از مردم را بیان میکرد اما با توصیفات خیلی جذاب و بسیار زیاد 
تمرکز نویسنده بیشتر روی بیان احوال بود تا اینکه موضوع داستان را به نتیجه ای برساند 
      

        قدرت داستان پردازی و طنازی عالی بود اما شور برخی شوخی ها رو درآورده بود که از فرهنگ ایرانی به دور بود
      

        از بین کتب شهدایی که خوانده بودم خاطرات احمد علی نیری واقعا عجیب و غریب بودند چگونه جوانی در این سن میتواند به چنین درجات عرفان برسد...
هر چه بیشتر می‌خواندم حسرتم بیشتر میشد که چرا ما این مسیر را طی نمی‌کنیم 😔
      

        داستانی که یک ایده نو و جالب داشت و انگار در اندیشه‌ی نویسنده این چیز وجود داشت که یک نکته ی اخلاقی درباره چگونگی زیستن را به مخاطب القاء کند آن هم با نگاه و اندیشه یک فردی که از ایمان به خدا در زندگی اش خیلی نمی‌بینید 

      

        اینکه بتوانی داستان را جذاب کنی و خواننده همراه کنی بدون اینکه از کلمات احساسی استفاده کنی به نظرم کار خیلی سختی هست که نویسنده و مترجم به خوبی انجام دادند
      

        ارزش خوندن داره
      

        کتابی بی‌نظیر در بین رمان های ایرانی مخصوصا که تقابل های افراد مختلف با تفکر های مختلف را خیلی خوب نشان می دهد