این کتاب درباره‌ی روزهای سالمندیه. اگه پدر، پدربزرگ یا مادربزرگ سالخورده‌ای داری که ازشون نگهداری می‌کنی، خیلی راحت باهاش همزادپنداری می‌کنی. برای اونایی که پدرشون رو از دست دادن، ممکنه کمی غم انگیز باشه.برای اونایی که پدر و مادرشون هنوز سالم و کنارشونن، هم دلگرم‌کننده‌ست، هم آموزنده ست حتی  برای آینده‌ی خودشون هم. بعضی جاها لبخند به لبت میاره، ولی ریتمش آرومه. از اون کتاباست که باید کم‌کم و با حوصله خوندش. نه اینکه خسته‌کننده باشه، فقط باید آهسته باهاش همراه شی.
      

        چخوف نگاه تیز بینی به زندگی و روابط انسانی و استعداد زیادی تو به تصویر کشیدن زوایای  مختلف زندگی انسان داشته 
      

        بعضی کتاب‌ها را تا یک دقیقه قبل از خواندنشان حتی به ذهنمان نمی‌رسد که بخواهیم بخوانیم.بدون اینکه حتی در موردشان شنیده باشیم، جلوی راهمان سبز می‌شوند و تا چشم باز می‌کنیم، می‌بینیم مشغول خواندنشان هستیم. این کتاب هم به‌طور اتفاقی جلوی من سبز شد. 

داستانی پر از الهام و احساس، که به عمق روح انسان و شجاعتی که در برابر مشکلات زندگی شکوفا می‌شود، می‌پردازد. در بطن خود پیام‌هایی از ایستادگی، فداکاری و امید را به شکلی زیبا و واقعی منتقل می‌کند. شخصیت‌ داستان در مسیر خود با چالش‌هایی بی‌پایان روبه‌رو هست، اما در دل این دشواری‌ها، همواره جست‌وجویی برای آزادی و رشد درونی دارد.
نویسنده با قلمی ظریف و عمیق، دنیای درونی شخصیت‌ها را به تصویر می‌کشد و ما را به دنیای پیچیده احساسات و انتخاب‌های انسانی وارد می‌کند. در هر برگ از این کتاب، ما شاهد مبارزه‌ای هستیم که نه تنها در بیرون، بلکه در درون شخصیت‌ نیز در جریان است. او نه تنها با دنیای بیرون، بلکه با ترس‌ها و ضعف‌های درونی خود می‌جنگند. بال های شجاعت کتابی است که خواننده را با خود به سفری درونی می‌برد، سفری که در آن تنها شجاعت و امید می‌توانند بال‌هایی برای پرواز بسازند.

این کتاب به خوبی نشان داد که محدودیت ها مانع پرواز ما نمی شوند.
      

        ادبیات روسیه همیشه برایم جذاب بوده و این بار نیز تولستوی با دقت و قدرتی بی‌مانند دختری جوان را به تصویر کشیده است، گویی خودش تمام زندگی‌اش را زیسته است! این رمان کوتاه و جمع و جور، همه چیز را به اندازه دارد؛ احساسات، منطق، شور زندگی، ملال، شادی جوانی و پختگی پیری. همین ترکیب‌های دقیق آن را ملموس و باورپذیر کرده است.
داستان کتاب ساده است؛ روایتی از تغییر تدریجی احساسات انسان در گذر زمان. یکی از پیام‌های کلیدی آن این است که باید گذر زمان و اثرات طبیعی آن را بپذیریم و تغییر شور و هیجان اولیه را به معنای پایان عشق تعبیر نکنیم. عشق بدون تلاش و مراقبت دوام نمی‌آورد.
خواندن این کتاب شبیه تماشای آینده‌ای خاکستری اما واقعی است؛ احساسی که حتی برای خودمان هم راه فراری ندارد. این حس هم الهام‌بخش است و هم آزاردهنده، مثل یک اسپرسوی خیلی خوب.
      

        «اتاق شماره ۶» یکی از عمیق‌ترین و در عین حال تلخ‌ترین داستان‌های آنتون چخوف است؛ داستانی کوتاه اما چندلایه، که مرز میان دیوانگی و عقل، و فاصله‌ی بی‌رحمانه‌ی میان انسان‌ها را به تصویر می‌کشد.
چخوف، با شناختی دقیق از روان انسان و ساختارهای اجتماعی بیمار، روایت خود را در یک آسایشگاه روانی دنبال می‌کند؛ جایی که «ایوان دمیتریچ گروموف»، مردی با ذهنی بیدار اما اسیر برچسب جنون، و «آندری یفگرافیچ راگین»، پزشک شهر، در آن به هم می‌رسند. گفت‌وگوهای این دو شخصیت، به ظاهر فقط بین دو انسان است، اما در لایه‌های پنهان‌تر، جدال همیشگی انسان با رنج، حقیقت، پوچی، و مسئولیت در برابر جامعه را بازتاب می‌دهد.
راگین، نماینده‌ی انسان منفعل و روشنفکرانه‌ای‌ست که می‌بیند اما دخالت نمی‌کند. او ابتدا فقط ناظر است، بعد شنونده، و در نهایت، خودش به بخشی از همان سیستمی تبدیل می‌شود که زمانی از آن انتقاد می‌کرد. در این مسیر، چخوف نشان می‌دهد چگونه بی‌عملی، هرچند با فلسفه توجیه شود، می‌تواند سرانجام به هم‌دستی با ظلم منتهی شود.
اتاق شماره ۶، صرفاً اتاقی در یک بیمارستان نیست؛ استعاره‌ای‌ست از تمام نظام‌های بسته و پوسیده‌ای که در آن، تشخیص «دیوانه» از «عاقل»، نه بر اساس حقیقت، بلکه بر اساس قدرت، ترس و سکوت تعیین می‌شود. و شاید همین، تلخ‌ترین بخش داستان باشد: جایی که واقعاً نمی‌دانیم جنون کجاست و عقل کدام است.
نثر چخوف، همان‌قدر ساده و بی‌ادعاست که کوبنده و تلخ. بدون اغراق‌های عاطفی یا صحنه‌سازی‌های نمایشی، فقط با دیالوگ‌ها و توصیف‌های دقیق، جهان سرد و خاکستری‌اش را خلق می‌کند. این سادگی، نه حاصل ناتوانی، بلکه حاصل پختگی‌ست؛ نویسنده‌ای که نیازی به فریاد ندارد تا حرفش شنیده شود.
اتاق شماره ۶ نه فقط نقدی بر نظام پزشکی یا روان‌درمانی روسیه‌ی آن زمان است، بلکه تاملی عمیق بر شرایط انسانی در هر جامعه‌ای‌ست؛ جامعه‌ای که در آن، بی‌تفاوتی، خطرناک‌ترین شکل خشونت است.
      

        یه جمله بسیار مهمو واقعا قشنگی میگه به نظرمن
میگه ما از مدرسه بهمون گفتن مهربون بودن خوبه باید مهربون باشید 
مثلا احترام گزاشتی به والدینت؟ پاکنت رو به داداشت دادی؟ میگن اونیکه از حق خودش گذشت کنه و به بقیه کمک کنه مهربونه اینجوری ما اینطور  ارزش میگیرم
یعنی به خودمون نه به بقیه هروقت ایثار کردیم خوبیم
برای خودمون ارزش قائل شدیم خوب نیستیم خودخواه لعنتی بیش نیستیم
 من  خودم خیلی قدر این جمله رو میدونم 
میگه ما یه وقتایی باید بدونیم مهربون بودن وظیفه نیست مهربون بودن برای این نیست که کار خوبیه مهربون بودن ما برای آدما های اطرافمون همه چیزه
میگه اگه تو به مادرت خیلی زنگ نزدی و احوالش رو نپرسیدی 
برای اون مساوی کله زندگیشه مادرت میگه کله زندگیم به فنا رفت من جونیمو همه چیم رو پاش گذاشتم و یه زنگ به من زده نشد این برای اون فقط یه زنگ نیست این مساویه کله زندگیه مادرته
اگه به یه نفر توجه کردید ناراحت بود پرسیدی چته این کله زندگیه اون فرده چون  یدفعه میگه عه بهم توجه شد