صبح اول صبح، کله سحر، توی کوچه‌مون «کاتا» می‌رفت. مادرمن و مادر همه بچه‌های کوچه پشت سرش ـ به صف ـ با انگیزه‌ غیرقابل وصف «کاتا» می‌رفتن. ـ چی چون سوگی... مون تون چروگی... بشمار! وقتی با صدای بلند این جمله رو می‌گفت، همه‌ مادرامُشتشون رو می‌دادن جلو و محکم ضربه می‌زدن... بعد مشتشون رو می‌بردن کنار کمرشون... هر بار که این کارو می‌کردن... محکم می‌شمردن: «ایچ... نی... سان...» جَوونیاش‌ دان پنج کاراته داشت. هر کی می‌دیدش باورش نمی‌شد هفتاد و اندی سالشه. توی محل معروف بود به «ننه‌کاراته»!

مثل همیشه قبل از اینکه بخواهد داستان را بهم بگوید، کلمه «یزله» را برای چندمین بار برایم معنا کرد. عین معلم ادبیات، با لحن عربی، با عشق و جان و دل. خواستم بگویم: «میشان، عشقم، قربون دهن غنچت، معنی «یزله», رو چندبار بهم گفتی.» ولی نگفتم، چون برش می‌آید بپری وسط حرفش، کاسه چشم‌های میشی‌اش پر از آب شد. ... همیشه بعد از تعریف یزله، این اتفاق برایش می‌افتاد، بغض و گریه، همان بساط همیشگی، برای بار چندم، فهمیدم که از گفتن ادامه داستان خبری نیست. ...