یک پژوهش بسیار خوب پیرامون موضوع انجام شده
البته سطح کتاب کمی بالاست و برای مخاطب عام کمی سنگینه
اما محتوا عاالیست
      

        از خود کتاب بخوام بگم که خب متنش خود خاطره‌ست.
اما نویسنده هر از چندگاهی مطابق سلیقه سیاسی خودش تو پاورقی در واکنش به خاطرات کامنت می ذاره که اعصاب آدم رو به هم می‌ریزه:)
خواننده می‌خواد خاطره رو بخونه نه نظرات نویسنده رو که آخه:)
عقل داره و خودش برداشت مقتضی رو می‌کنه!
      

        فانتزی، افسانه‌ای و نوجوانانه.
جون می‌ده برای اینکه ازش یه انیمه مثل شهر اشباح دربیارن.
سلیقه‌ایه اگر کسی مثل من حوصله پرداخت و آب و تاب و داستان‌سرایی زیاد نداره براش کتاب خوبی نیست.
ولی برای کسی که این ژانر رو می‌پسنده کتاب روانیه و انتهای داستان هم خوب جمع می‌شه و ایده کلی کتاب هم ایده بدی نیست.
      

        از زرد و  اینستاگرامی‌ترین کتاب‌های ممکن
      

        یه نگرش جالب و جدید
      

        مکالمه یه فرد با درمانگرش. اگر کسی به مطالب روانشناسی و طرح‌واره‌ها علاقه داشته باشه براش خالی از لطف نیست.
ولی قالب کار رمانه پس نیازمند پرداخته. همین محتوا اگر یه مطلب علمی بود تو ده صفحه جمع می‌شد. برای کسی که حوصله نداره این ایده که این مطلب رو بیاره در این قالب چیز جالبی نیست. ولی برای اینکه محتوای علمی رو عامه پسندش کنه بد نبود.
      

        نوجوانانه بود ولی موضوعش نسبتا جالب بود.
      

        کتاب خوبیه. بهش می‌آد زرد باشه ولی نیست. البته یه جاهایی به فرهنگ ما نمی‌خوره طبعا چون مال کره هست. اما در کل محتواش خوبه. به درد وقت‌هایی می‌خوره که خیلی به خودت سخت گرفتی یا توسط محیط معذب شدی و نیاز به حرف‌های رهاکننده داری.
      

        هرچقدر به خودم فرصت می‌دم که با بیان اقای عین صاد ارتباط بگیرم فایده نداره که نداره.
و اگر کسی عین صاد پرسن باشه فکر می‌کنم بهتر بتونه کتاب رو قضاوت کنه.
      

        پرداختش بیش از حوصله من بود.
ایده‌ش و انتهاش جالب بود.
تمام سعی نویسنده بر این بود که بگه انسان‌ها خاکستری اند، نه تماما سیاه و نه تماما سفید؛ فقط کافیه هرچیزی رو از دیده‌ی دیگران هم بنگری‌.
      

        با اینکه روی کاغذ اگه بهم می‌گفتن ژانرش عاشقانه مذهبی تاریخیه اصلا سمتش نمی‌رفتم
ولی با تعریف یه عزیزی خوندمش و تو یه بعدازظهر تمام شد.
ماجرا کلا قابل پیش‌بینی بود اما متن و پیش‌برد داستان و پرداخت کار انقدر خوب بود که آدم رو به ادامه دادن وادار می‌کرد.
بعد مدت‌ها از اون کتاب‌ها بود که بدون توقف خوندم.
      

        اصلا دوست نداشتم.
چندیین صفحه درمیون خوندم تموم شه.
این ایده که یه موضوع مذهبی و تاریخی رو دراما کنن به هیچ وجه به نظرم جالب نیومد.
انگار یه نوجوون رمان نوشته باشه. کاملا شبیه رمان‌های اینترنتی. فقط با یه موضوع مذهبی.
      

        ایده و مفهوم و روند و بیان متن زیبا👌
رنج سنی هم به نظرم نداره
      

        جملاتش خوب بود.
اینکه ایده‌ش یه کپی از شازده کوچولو بود یه جوری بود.
اعتماد به نفس نویسنده هم جالب بود:) ما اگه ۴۰-۵۰ تا جمله برای گفتن می‌داشتیم کتابشون نمی‌کردیم. نهایتا توئیتشون می‌کردیم!
      

        فضای کتاب بسیار سرد، خشک، خشن، نچسب و اروپایی بود.
همه‌ی کتاب اینطوری بودم که کاش فلاسفه غربی به جای این دست و پا زدن‌های مذبوحانه در فلسفه، یه قطره از اقیانوس اسلام رو چشیده بودند.
مفاهیمی واقعا پوچ رو سال‌ها براش تلاش می‌کنند تا کسب کنند و چون روحیه‌ی انسانی‌شون رو ارضا نمی‌کنه روحشون بیمار می‌شه.

کل کتاب به این دلیل نوشته شده بود که تفکر اقای شوپنهاور رو به مخاطب توضیح بده و من نمیدونم دقیقا چرا:/
اما چیزی که می‌دونم اینه که اونها اینقدر وقت می‌ذارن تا یه فیلسوف پوچ رو بشناسونن(البته که تقصیر خودشون هم نیست چون واقعا ته محتوای در دسترسشون همین چیزهاست) و ما چی؟
این همه ایدئولوژیُ اقناع کننده که سر بسته مونده و از همه حیف شده.

با این وجود چی باعث شد این کتاب نچسب رو تموم کنم؟
۱- تصمیم گرفتم فعلا هیچ کتابی رو نیمه رها نکنم
۲- دونستن نظرات مختلف ولو جالب نباشه، یه چیزی به آدم اضافه می‌کنه
۳- تفکر موجود در شخصیت‌های کتاب در اطرافیان خیلی همه گیر شده به واسطه تاثیرگذاری‌های غرب. شخصا هم البته گاهی متاثرم.
۴- جملات مفید محدودی هم داشت.

اگر برگردم به وقتی که می‌خواستم شروعش کنم، شروع می‌کنم؟
نه.