احتمالا این “آدمِ زیادی بودن” حسِ نا آشنایی نیست برامون.
این‌که حس کنیم کسی درکی از افکارمون نداره،حس کنیم توی جمع‌ها یا بینِ دوستامون جایی نداریم، این حسِ غریبِ مطلوبِ دیگران نبودن و در نهایت قضاوت و بررسیِ خودمون از نگاهِ دیگران.
چیزهایی که باعث می‌شن کم‌کم از خودت دور بشی و خودت هم خودت رو نپذیری.

راویِ تنهای این داستان، همون ابتدایِ کتاب اعلام می‌کنه که دیگه چیزِ زیادی از عمرش نمونده و در انتظارِ مرگه.
تو همین روزهای پایانیِ زندگیش شروع می‌کنه به نوشتن و یادآوریِ بخش‌هایی از خاطراتش، اون بخش‌هایی که خیلی پررنگ‌تره چون احساساتی رو تجربه کرده که نتونسته فراموش کنه.
قراره تو این کتابِ کوتاه، خاطراتِ “آدمِ زیادیِ” این داستان رو بخونیم که مهم‌ترین بخشش هم مربوط به تجربه‌اش از عشقه.
        

          شاید دومین تجربه‌ی من از خوندن آثار داستایوفسکی
برام گیج کننده بود اما آخرای داستان احساسات ضد و نقیض آقای  داستان ملموس تر شد 
اولین کتابیه که برای شروع فعالیت این‌جا تصمیم به خوندنش گرفته بودم و همین جرقه ای برای علاقه‌ی من به قلم و آثار داستایوفسکی شد
داستان سراسر حس های متفاوت با بیان اول شخص مفرد از زبان مردی که با جنازه‌ی همسرش روبه‌رو شده و حالا داره خاطرات رو مرور می‌کنه  
        

          من هر بار که رمان ایرانی میخوام بخونم دستام میلرزه چون معمولا خیلی خوب نیستن و آدمو پشیمون میکنن مخصوصا نویسنده های معاصر...حداقل من انتخاب های افتضاحی داشتم...
آخرین رمان ایرانی که خوندمو پشیمون نشدم چراغها را من خاموش میکنم زویا پیرزاد بود... 

با توجه به نظراتی که درباره این کتاب خونده بودم توقعم از این کتاب تا حدی بالا رفت (من معمولا از رمان ایرانی توقعی ندارم مگر اینکه نویسندش جلال آل احمد یا نادر ابراهیم باشه)...فکر کنم برای همین یکم تو ذوقم خورد...نثر جالبی داشت...وسطای کتاب حوصلم سر رفته بود...اما پایان غیر منتظره و خوبی داشت... 

بخشی از کتاب: 

دزد از بی نظمی نان میبرد. امور منزل و دولت و شهر و مملکت ندارد،چه آشپزخانه باشد چه کتابخانه سلطنتی .فرقی ندارد.
خرمن را به هم بریز،انبار را درهم کن،بازار را آشفته کن،طباخ را شاخ کن برای کله پز ..(ادامه داره)..  وخودت از آن بالا بر مسند بنشین و کمچه چوبی‌ات را بزنبه دل این آتش شله‌قلمکار و قرابه‌ات را پر کن ببین چه نفعی میبری...


        

          نکاتی درباره مقاله «روشنگری چیست؟» کانت

فوکو در شرحی که به این مقاله کانت دارد نکته جالبی را بیان می‌کند. کانت در این مقاله برای اولین بار در تاریخ فلسفه به حال خود توجه می‌کند و پرسش «روشنگری چیست؟» میتواند همان پرسش «امروز ما چیست؟» باشد. گویی در طول تاریخ فلسفه اولین دفعه است که فیلسوفی/ جغدی به جای «در هنگام شب» به وقت روز پرواز میکند و ضمنا کانت در همین حین در حال تعیین نقش و جایگاه فیلسوف نیز هست. بگذریم.

.
1- جمله اول تکان دهنده است: «روشنگری خروج انسان از صغارتی است که خود بر خویش تحمیل کرده است.» در همین جمله قید «خود بر خویش تحمیل کرده است.» رهزن است. آیا صغارت‌هایی نیز هستند که انسان بر خورد تحمیل نکرده باشد؟! اصلا پروژه کانت نشان دادن همین صغارت است. نقد اول برای اثبات «حدود فاهمه» به انسان است تا از «توهم استعلایی» جلوگیری کند. پس انسان در اینکه فاهمه‌اش محدود به حدودی است دچار صغارت است اما چون این محدودیتی طبیعی است اما در واقع صغارت نیست. صغارت آنجایی است که انسان در حدود فاهمه خود (یعنی آنجا که توانمند به شناختن است)، پا پس کشیده و عنان خود را به راهنمایی پسپارد تا قیمومیت او را متقبل شود. کانت معتقد است این پا پس کشیدن از فهم و یا شناخت معلول تنبلی و یا بزدلی و برای همین است که شعار روشنگری اینگونه ما را خطاب می‌کند که: «در به کار بردن فهم خود شهامت داشته باش.»
 
2- هرچند کانت در اواخر مقاله اعتراف می‌کند که منظور او از صغارت در طول مقاله، پیشتر و بیشتر از همه صغارت‌ها صغارت دینی است، اما علیرغم این ادعا باز هم مسیحیت خود را حتی به لحاظ تئوریک در چهارچوب نظام فکری خود زیر پا نمی‌گذارد. کلید این مسئله در همان نکته اول نهفته است. خدا به عنوان یک از ایده‌ها، خارج از حدود فاهمه انسان قرار دارد و به همین دلیل میتوان به آن اندیشید ولی نمیتوان شناختش و برای همین «ایمان» ممکن است. اما در طرف مقابل کلیسا و ساختار سلسله مراتبی‌اش کاملا در حوزه شناخت انسانی قرار دارند و به همین دلیل به سادگی میتوان آن را رد کرد. مشخص است که الاهیات لوتری چگونه در حال تئوریزه شدن است؟!

3- کانت در مقاله دو دوگانه مهم را وضع می‌کند که به یکدیگر پیوسته‌اند. دوگانه اول خرد عمومی و خرد خصوصی، و دوگانه دوم انسان به مثابه پژوهشگر و یا فرمانپذیر است. خرد عمومی آن است که انسان آنگاه که در مقام پژوهشگر بیرون از مناسبت روزمره زندگی ایستاده، میتواند درباره همه چیز بیاندیشید و هر چیزی را زیر سوال ببرد. تنها شرط این نوع خرد آن است که سوال، بحث و اثبات آن باید با عرضه به مردم و در رفت و برگشتی آزاد شکل بگیرد. در مقابل خرد خصوصی است که انسان آنگاه که فرمانپذیر است از آن استفاده میکند. توضیح آنکه کانت معتقد است انسان آنگاه که در مقام پژوهشگر است میتواند درباره همه چیز چون و چرا کند اما باقی اوقات تنها باید فرمانپذیر باشد تا نظم اجتماع بهم نخورد؛ بلاخره هر چه نباشد خلف صالح اصحاب قرارداد است! بر این اساس آنگاه که انسان در نقش فرمانپذیر است اگر خرد خود را به کار اندازد و بخواهد در مورد همه چیز چون و چرا کند بدون اینکه افکار به حوزه عمومی عرضه شود، این خرد خصوصی کار را خراب می‌کند. به همین دلیل است که می‌گوید: «برای روشنگری از آن نوعی که گفتم فقط نیاز به آزادی است، آن هم آزادی که از همه انواع آزادی‌ها کمترین خطر را دارد؛ یعنی آزادی در به کارگیری عمومی خرد در همه امور.» به عبارت دیگر آنگاه که انسان در مقام پژوهشگر به صورت عمومی از خرد خود استفاده میکند، سوژه اصیل روشنگری است و در مقال اگر در مقام فرمانپذیر به صورت خصوصی از خرد خود استفاده کند، هر چقدر هم ادعای روشنگری داشته باشد، سوژه مخلی بیش نیست.

4- من ترجمه کتاب حاضر از مقاله را ندیدم و دو ترجمه آقای موقن و پولادپور پیش رویم بوده. این دو ترجمه در موارد بسیاری اختلافات فاحش باهم دارند. از مهم‌ترین اختلافات این است: «منظور من از اصطلاح به کارگیری عمومی خرد، به کارگیری‌ای است که یک پژوهشگر از خرد خود می‌کند تا با مردم باسواد سخن گوید.» (موقن/ ص 4) و «مقصود من از به کار بستن عمومی خرد استفاده‌ای است که هرکس در مقام دانشمند در برابر توده کتابخوان از خرد خود می‌کند.» (پولادپور/ ص 4) در ترجمه آقای موقن بحثی نیست چرا که پژوهشگر با بکارگیری عمومی خرد با مردم با سواد سخن می‌گوید. اما ترجمه آقای پولادپور به گونه‌ای است که «توده کتابخوان/ مردم باسواد» را در مقابل پژوهشگر قرار میدهد. مشخصات توده کتابخوان چیست؟ با در نظر گرفتن مشخصات پژوهشگر میتوان فهمید که توده کتابخوان کسی است که از مسائل تخصصی فهم عمومی (با به کارگیری عمومی خرد متفاوت است) ارائه میدهد و جایی که باید در مقام فرمانپذیر باشد متاسفانه خرد خصوصی خود را به کار می‌گیرد و انتظام امور را بهم می‌ریزد. این شخص همان است که در تحولات بعدی نام «روشنفکر» به خود می‌گیرد.
.
قطعا مقاله نکات بسیاری دارید که هم من فهمم نمی‌رسد و هم خسته‌ام.
        

          به شدت کتاب قشنگی بود.
وای،پایانش..تو خماری موندم و دارم میمیرم(:::
نمیتونم نظرمو کامل بگم،چون پایانش باز بود و به جلد بعدی ربط داشت،بعد از جلد دوم بالاخره میتونم حسمو نسبت بهش بگم🫴🏻.
        

          تا حالا به جز اون صفحه‌های خالیِ آخر کتاب‌هام جایی برای کتابی یادداشت ننوشتم، ولی از اونجایی که اون بالا نوشته شده بود که تو بهخوان برای این کتاب یادداشت بنویسم، می‌نویسم.🤪
کتابِ خیلی قشنگی بود برام و خیلی دوستش داشتم، ژاکِ حق‌گوی عزیزم و اربابِ مهربون و مظلومی که خودش اسم نداشت و به واسطه‌ی ژاک تعریف می‌شد، گفتگوهای بین‌شون، طنزِ کم و ماهرانه‌ی کتاب و‌ حتی قسمت‌هاییش که دقیق متوجه نمی‌شدم و تو نظرها می‌خوندم که دقیقا همونا قسمت‌های فلسفی کتابه، همه و همه‌اش برام جذاب بود ولی خب چون روند ثابتی داشت و بدون وقفه بود، یکم پیوسته خوندنش برام خسته کننده شد این آخرا و خیلی طول کشید. از جبر و اختیار و نظری که به دیدگاهِ دیدرو داشتم هم دوست داشتم بنویسم که ایشالا تو‌ کتاب بعدیش. 🤲🏿
        

          این کتاب انقد زیبا بود که تا ۲ ساعت تو شوک بودم.
البته قبلش باید حتما تا کتاب جلد ۴ هری پاتر رو بخونید.
من نخوندم ولی درکش کردم🥲
        

          این مجموعه خیلی خیلی زیباست... داستانی فانتزی و قهرمانانه داره و باعث میشه موقع خوندنش قلبتون حس حال متفاوتی داشته باشه.... 
یکی از معدود کتاب هایی که راجب یه کشور پر از قانون و عجیبه و با تمامی مشکلاتش تونسته مقام زیباترین فانتزی رو کسب کنه :) 
پیشنهادش میکنم:::) 
        

          آه نمیدانم چه بگویم راجب این کتاب.... 
راجب داستان هایش بگویم؟ 
راجب عشق و امیدی که درش جریان داشت بگویم؟ 
راجب جم نیک چهر بگویم؟ 
یا راجب پریچهر، ماندانا، شهرناز،اوشیدر،آوش، آستیا و کارون بگویم؟ 
با این سه جلد زندگی کردم؛ طعم امیدواری را چشیدم؛ خندیدم؛ از ته دل گریه کردم؛ درس زندگی را آموختم و با لبخند کتاب را تمام کردم. 
داستانی حماسی که لیاقت خوانده شدن را دارد... 
و همانطور که مرجان عزیزم گفت :
« برای ایران خانم زیبا و بچه هایش و برای نوروز که به چشم من بزرگ ترین حماسه ی ماست:)»
        

          با خوندنش خاطرات هر هشت قسمت برام زنده شد:)
داستان البوس پاتر و اسکورپیوس مالفوی...
دراکوی مهربون!!!... سه دوست قدیمی... و جینی که نمیدونم کجا بزارمش🥲😂