با لذت عمیقی خواندم و دلم برای نادر ابراهیمی که هیچ‌گاه ندیدمش و خیلی هم دیر سراغ کتاب‌ها و اندیشه‌هاش رفتم، تنگ شد.
نمی‌دونم این سبکی که مرحوم نوشته تو چه دسته‌ای از انواع روایات قرار می‌گیره اما اگه تو هیچ کدوم هم جای نگیره نه عجیبه نه مهم، چرا که خود نادر ابراهیمی هم در هیچ قالب مرسوم و عرف زمانه خودش جا نمی‌شد. بخش عمده سختی‌هایی هم که کشید برای همین بود که نه باج داد و نه از اصولش عدول کرد. چقدر هم این مدل زندگی کردن سخته و پایداری می‌خواد.
کاش از این نادرها بیشتر بود یا اگه هستن می‌شد در زمان حیات شناختشون و ازشون درست زندگی کردن رو یاد گرفت.
        

          تعریف‌های زیادی درباره‌اش شنیده بودم و به نظرم حقش بود.
نثر قوی و اندازه، شخصیت‌پردازی نسبتا خوب و نقطه قوت داستانش توصیف‌ها و صحنه‌پردازی‌‌ها.
داستانی رئال درباره دختری تنها و جوان در دهه ۵۰ که با فلش‌بک‌ها به دهه ۴۰ و ۳۰ و حتی شهریور تلخ ۲۰ هم میره. از نظر اشاره به بعضی رویدادهای تاریخی ایران در دوران پهلوی و ارتباطی که بینشون برقرار کرده می‌تونم بگم کار هنرمندانه‌ای بود اما از طرفی به نظرم حجم ماجراها برای کتابی حدود ۱۵۰ صفحه زیاد بود. می‌شد یا ماجراها رو کم کنه یا کتاب رو طولانی‌تر کنه تا از فشردگی ماجراها کم بشه.  مثلا ماجرای تبعاتی که لهستانی‌ها تو جنگ جهانی دوم برای ایران داشتن خودش می‌تونست یه داستان و کتاب مستقل باشه.
بعضی شخصیت‌ها هم خیلی عمیق نمیشن به خصوص شخصیت امیر که ناجی فروغ بود و ما هیچ‌وقت نمی‌فهمیم دلیل حمایتش از این دختر و رفتار متفاوتش با اون چیه مخصوصا که این رفتار متفاوت می‌تونست منشأ کلی حرف و حدیث براش بشه.

        

          ایوان تورگنیف به یادم آورد که هر کسی با نوشتن چند خطی نویسنده نمی‌شود، هر کسی با نوشتن چند داستان و چند صفحه نویسنده نمی‌شود، حتی کسی با نوشتن چندین کتاب‌ هم نویسنده نمی‌شود، پس چه کسی نویسنده است؟! چگونه می‌توان دست به قلم برد با وجود اینکه می‌دانیم در مقابل نویسندگان حقیقی، عریضه نویسانی بی دست و پا بیش نیستیم. 
این دو دفتر اشعار منثور چشم مرا به دنیای حقیقی باز کرد و مرز نویسندگی با عریضه نویسی شاهانه ترسیم کرد. 
هرچند که بسیارند عریضه نویسان پر ادعا و جایزه بگیر در این دنیای مدرن اما نویسندگان چیز دیگرند.