با این کتاب مثلِ  سه دیدار با مردی که از فرا سوی بارور ما می‌آمد، حسنک وزیر، مدیر مدرسه و ... که یک قسمتش را در کتاب درسی می‌آوردن تا بمیریم و برویم خودمان ادامه‌اش را بخوانیم، آشنا شدم (زمان ما که این طور بود و چقدرم خوب بود و به نظرم خوبه از کتاب‌هایی که در کتاب‌درسی بچه‌ها تاریخ و ادبیات و ... هم نداره، نام برده شده برای کتابخانهٔ مدرسه تهیه بشه). 

طه حسین در کودکی بر اثر بیماری تقریبا نابینا می‌شود اما به مکتب می‌رود، قرآن را کامل حفظ می‌کند، به الازهر و سپس به دانشگاه می‌رود و به زبان لاتین و فرانسه مسلط می‌شود آن هم فقط از راه شنیدن. مدت‌ها از خوندن این کتاب گذشته دو چیز  که یادم مونده رُ دوست دارم کوتاه بگم اول اینکه دوتا از برادراش(یکی خردسال یکی دانشجوی پزشکی که رابطه‌ی خوبی هم با هم داشتن) به علت بیماری فوت می‌کنن و این نابینا جوری صحنه‌ رُ تصویر می‌کنه که منِ خوانده حس بیننده رُ داشتم بدون اغراق. دوم اینکه سراسر زندگی این مرد تلاش و تلاش و تلاشه برای آموختن. 
در خلال این زندگینامهٔ خودنوشت، با وضعیت اجتماعی و سیاسی مصر در آن دوران تا حدی آشنا می‌شویم.