میشه گفت الان ژان پل سارتر رو درک می‌کنم که چرا نتونست رفاقتش رو با آلبر کامو ادامه بده 
حتما اگه خواستم باز یک رمان ابزورد بخونم سراغ کامو نمیرم
قبلا یک بار نمایشنامه بی حیوان توقعم رو از ابزوردیسم بالا برده  بود 
      

        بخش اول جز از کل رو تموم کردم. 
باید بگم مواجهه‌ای بسیار چالش‌برانگیز و سنگینی بود!
روایت کتاب پر از گفتارهای تلخ از ذهنیت آشفته راویه
فضایی آکنده از بدبینی عمیق، طنز سیاه گزنده و نگاهی تلخ به روابط انسانی.
 نثر تولتز بی‌تردید قوی و تصویرسازانه‌ست، ولی همراهی با این ذهنیت پریشان و گاه پارانوئید، حسابی انرژی‌بره.
امیدوارم این فضای  تاریک و پوچ‌انگارانه بخش اول، در ادامه‌ی داستان ابعاد دیگه ای هم پیدا کنه یا لااقل بتونم عمقش رو درک کنم 
البته با وجود تمام اینا نثر درخشان نویسنده و بازخورد هایی که از کتاب خوندم انگیزه‌ی ادامه دادن رو بهم میده.