ترجمه‌ی عباس علی‌عزتی و نشر چشمه، کتاب همه‌ی داستان‌های گوگول را خواندم.
به نظرم نوشتن حرف‌های نامفهوم و بی‌ربط از زبان یک دیوانه کار شگفت‌آوری نیست حتی اگر معنایی در پس آن‌ها پیدا کنیم.
      

        عمیقاً احساس می‌کنم که وقتم به هدر رفت.
      

        این رمان داستان یک دانشجو زبان عربی است که کارش قرآن خواندن برای قبرهاست. ولی بخشی از سرگذشت پنج برادر، وقتی این دانشجو به قبرشان می‌رسد روایت می‌شود. پنج برادر با فامیلی «سوخته» در جاهای مختلفی از دنیا که به قول جلد کتاب، گم شده‌اند.
من کتاب را فقط تا دومین برادر خواندم. شاید چون امسال بیشتر از همیشه رمان خواندن برایم پوچ و بی‌بهره شده باشد.
پس نظرم درباره داستان نیست.
سبک نوشتن یزدانی‌خرم از نظر زبانی و روایی جالب است. هم لحن خودش را دارد. هم روایت تصویری و سینمایی دارد. این سینمایی بودن در کات‌هایی که بین تصاویر مشابه در زمان‌های مختلف می‌زند خودش را نشان می‌دهد. مثلا اسبی نزدیک کلیسای وانک به اسبی در اورشلیم و جنگ‌های صلیبی کات می‌خورد...
جنگ‌های صلیبی از طریق یک روح (روح خبیث خال‌دار) روایت می‌شود که کنار دانشجو و برادران حضور دارد و همراه یک روح دیگر نظاره‌گر ماجراهاست.
به اندازه کافی کنجکاو نشدم که تا آخر بخوانم. اما بعدها شاید تمامش کردم.
      

        بیش از حد خلاصه بود.
فقط برای سرنخ مطالعه بیشتر گرفتن بدرد خورد که اون هم با اینترنت بدست می‌اومد.
      

        مناسب سنم نبود🌚
منظورم توصیفاتش از قاجار است. هرچند مستقیما اشاره‌ای نمی‌شود.
شاید کمی سخت‌خوان باشد و باید به قرینه‌هایی مثل شباهت اسم فخری و فخرالنساء دقت کنید. شاید حتی بد نباشد قبل از خواندن بدانید که این دو، یک نفرند. و این سبک روایت در کل کتاب حضور دارد...
      

        گمان می‌کنم که این کتاب، یک داستان است و تجربه واقعی نیست. اما خیلی به‌نظر می‌رسد که روایت تجربه‌های شخصی باشد. اگر مدرسه از دو جبهه معلمان و دانش‌آموزان تشکیل شده باشد، برای من که بودن در طرف کارکنان مدرسه را تجربه نکرده‌ام، این کتاب نقطه نظر یک مدیر مدرسه را نشانم داد. و این جالب بود. نگاهی انتقادی که به فضای آموزشی کشور داشت، موجب ناامیدی‌ام شد به‌خاطر اینکه هیچ تغییری از آن زمان تا الان نکرده‌است...
      

        حرف زدن از ندیدن و دنیای نابینایان در هر فرم محتوایی مثل فیلم و سریال یا کتاب برای من بسیار جذاب است. تمام کتاب در تاریکی بی‌انتهای ذهن یک دختر نابیناست. نبود قدرت بینایی و شرایط زندگی‌اش و خاطراتی که روایت می‌کند، یک جنون مزمن ساخته‌است. و تنهایی‌اش فضای اسکیزوفرنیا و خیالاتی را شکل داده که آنها را می‌بیند. اسپویلی بیشتر از پشت کتاب نکرده‌ام اگر بگویم که کتاب با بوی گیاهان همراه بود تا کم‌کم به بوی خون بیشتر و بیشتری رسید.

نظرات درباره این کتاب را که می‌خواندم فهمیدم که مخاطبان یا خیلی از این کتاب خوششان آمده و یا از آن متنفر شده‌اند. و بعضی‌ها هم این موضوع را فهمیده بودند. ولی من تا قبل از آن اصلا تصور نمی‌کردم که کسی از این کتاب خوشش نیاید! 
البته که می‌توانم آن را یک تراژدی تمام‌عیار بدانم. ولی همیشه لذتی در تراژدی‌ها برای من هست که دلیلش را هم نمی‌دانم...

پ.ن: بهخوان خیلی اپ خوبیه! لیست خواهم خواند اطلاعات خوبیه برای هدیه دادن و گرفتن کتاب‌هایی که دوست داریم:)
این کتابو از همین راه هدیه گرفته بودم :))
      

        زندگی‌نامه میخائیل بولگاکف قلب آدم را می‌شکند. مطمئنم در زندگی‌اش همه همشهری‌های کومونیستش را مثل (پولیگراف پولیگرافوویچ) شاریکوف می‌دید و هم‌اندازه پروفسور (فیلیپ فیلیپوویچ) پری‌آبراژنسکی و دستیارش (ایوان آرنولدوویچ) بورمنتال حرص می‌خورد و لابد می‌خواسته آنها را به سگی که بوده‌اند برگرداند.
در این کتاب بیشتر از اینکه داستان عجیب شاریک را بخوانم، احساسات و تفکرات خود بولگاکف را  دیدم. او خودش را در قالب اعضای منزل پروفسور نشان می‌دهد.
پ.ن: در ترجمه کمی سانسور شده که البته جریان داستان قابل فهم است.