آواز کافه ی غم بار
 نوشته کارسون مکالرز 
ترجمه حانیه پدرام


داستان یک ساختمان متروکه را می گوید که روزی روزگاری برای خودش رونقی داشته است و حالا به این روز در آمده است. در آواز کافه ی غم بار شما اتفاقات آدم هایی که به ساختمان رونق داده اند و این رونق را از آن گرفته اند می خوانید.
روایت راوی داستان آرام و جذب کننده است. کتاب تصویر سازی و شخصیت پردازی خوبی دارد. که باعث می شود شما داستان خوبی بخوانید و از خواندنش لذت ببرید.

کتاب قطع پالتویی دارد و 138صفحه دارد و نشر بیدگل آن را کار کرده است.
        

          پایان کتاب برایم جالب بود و به قول امروزی ها توییست داشت ولی حقیقتا خود داستان را خیلی دوست نداشتم
        

          آواز کافه‌ی غم‌بار رو نخوندم... انگار از یه جایی توی درونم عبور کرد.
غم عجیبی داره این کتاب، از اون غم‌هایی که نمی‌تونی دلیلشو بگی. نه از یه اتفاق مشخص، بلکه از یه فضای غریب. از یه کافه تو یه شهر بی‌نور‌. از آدمهایی که نمی تونن دوست داشته باشن و اونی که دوسشون داره رو میشکونن.
نه داستانش پیچیده‌ست، نه شخصیت ‌هاش زیادن، ولی یه لایه‌ی خاکستریِ نرمی دور کل کتاب هست که تا ته ذهن می‌مونه.
میس آملیا برام موندگار شد؛زنی قوی، صبور، خشن و مهربون... همه‌چی در هم و دست نیافتنی.
و اون گوژپشت که با تمام شکنندگی‌اش، رفت پیش کسی که تحقیرش می‌کرد.
و من هنوز نمی‌دونم چرا؟
گوژپشت شاید حس کرد ماروین نماد قدرت و مردانگی‌ایه که خودش هیچ‌وقت نداشت، و فکر کرد اگر کنارش باشه، دیگه اون «کوچک و بی‌پناه» نیست.
حتی اگه ماروین بهش پشت کنه... بازم بودن کنارش یعنی هویت داشتن، دیده شدن.
اینجا عشق نه نجات‌دهنده‌ست، نه شاعرانه.
اینجا عشق، همون چیزیه که آدم‌ها رو شکسته‌تر می‌کنه.
و مک‌کالرز اینو با صدایی آروم، بی‌ادعا، ولی خراش‌دهنده می‌نویسه.
آخرش وقتی راوی از دور، از آبادی حرف می‌زنه، حس کردم خود نویسنده‌ست، یا شاید خود آملیا، یا شاید خود من.
نه راوی مشخصه، نه دلیل این حجم از اندوه.
یکی از بهترین پایان‌ها، همون چند خط آخره.
دوازده مرد فانی نشستن و دارن تاریکی رو نگاه می‌کنن.
و شاید ما هم یکی از اوناییم.
"قبل از هر چیز، عشق تجربه‌ای است مشترک میان دو نفر، اما این موضوع به این معنا نیست که هر دو طرف تجربه ای مشابه را از سر می‌گذرانند. یکی عاشق است و‌دیگری معشوق، اما از دو دیار متفاوت. "
        

          در کلاس‌های داستان‌نویسی می‌گویند مخاطب تا شخصیت را نشناسد، درباره‌ی سرنوشت شخصیت کنجکاو نخواهد شد و آنچه بر سر شخصیت خواهد آمد، مخاطب را غمگین یا خوشحال نخواهد کرد.  این موضوع برای من در این کتاب اتفاق افتاد. حس می‌کردم راوی نتوانسته خوب من را با شخصیت‌ها آشنا کند. چون همه‌چیز را گفته و نشان نداده. «همه می‌دانستند میس آملیا این‌طوری است، آن‌طوری است.» 
چه‌قدر دیالوگ کم داشت داستان و چه‌قدر من آن دیالوگ کوتاه بین میس‌آملیا و پسرخاله‌اش را در مورد مرگ پدرش دوست داشتم. وقتی داستان تمام شد نظرم این بود که ایده‌ای بسیار درخشان و ناب با پردازشی بسیار ضعیف و مختصر حرام شده است. کاش نویسنده حوصله‌ی بیشتری داشت و زندگی آدم‌های آبادی را سر صبر نشانمان می‌داد. ما وقتی داستان می‌خوانیم، می‌خواهیم به تماشای زندگی بنشینیم؛ نه اینکه شنونده‌ی تعریف مختصری از زندگی شخصیت‌ها از زبان راوی باشیم.
        

          «آدم‌ها هیچ‌وقت به اندازهٔ زمانی که احتمال می‌دهند آشوب یا فاجعه در راه باشد، احساس آزادی و بی‌باکی نمی‌کنند.»

این کتاب نمونهٔ بسیار خوبی است برای اینکه ببینیم می‌شود یک قصهٔ ساده و غیرپیچیده را درست تعریف کنیم.
ماجرای میس‌آملیا، که عاشقش را تحویل نمی‌گیرد و این تحویل نگرفتن، بعدترها گریبانش را می‌گیرد. شخصیت‌پردازی‌های ماهرانه، توصیفات به‌جا و بدیع و غیرتکراری و فضای کلی اثر هم شبیه به آثار گروتسک.
از آن کتاب‌هایی است که دلتان می‌خواهد دوباره بخوانیدش تا رمزگشایی‌اش کنید. (در عین سادگی...)
و یک میکروکلاسِ نویسندگی برای زاویه‌دید است.
از ترجمهٔ درجه‌یک خانم حانیه پدرام هم نباید بگذاریم. واقعاً درجه‌یک.
        

          عنوان اصلی: The Ballad of the Sad Cafe
📚آواز کافهٔ غم‌بار (1951)

✍🏻نویسنده و زندگی نامه...
کارسن مک‌کالرز (Carson McCullers) با نام اصلی لولا کارسون اسمیت زاده‌ی ۱۹۱۷ در شهر کلمبوس، واقع در ایالت جورجیا، یکی از چهره‌های برجسته‌ی ادبیات مدرن آمریکا در قرن بیستم است.
پدرش جواهرساز و فردی فرهیخته بود و دخترش را وقتی 17‌ساله شد برای تحصیلات آکادمیک به نیویورک فرستاد.
لولا کارسون اسمیت در 20‌سالگی با ریوِز مک کالرزِ نویسنده آشنا شد و بعد از ازدواج با او، نامش را به (کارسون مک کالرز) تغییر داد. ازدواجی که بعد از سه سال از هم پاشید و کارسون مک کالرز برای زندگی با جرج دیویسِ روزنامه‌نگار به نیویورک رفت. این رابطه هم دوامی نداشت و در سال 1945 دوباره با ریوِز ازدواج کرد.
کارسون مک کالرز در زندگی با مشکلات جسمی و روحی فراوانی دست‌‌به‌‌گریبان بود. ناکامی در رابطه، افسردگیِ منجر به خودکشی ناموفق، سکته‌های مکرر و فلج شدن نیمی از بدنش در سال‌های پایانی عمر، از زندگی کارسون مک کالرز تراژدی غم‌انگیزی ساختند.
او در 29 سپتامبر 1967 در سن ۵۰ سالگی و به علت خون ریزی مغزی، ناشی از سکتهٔ مغزی در نیویورک چشم از جهان فرو بست. اما آثارش همچنان با خوانندگان امروزی نجوا می‌کنند.🖤📚
 او نویسنده‌ای بود که با وجود عمر کوتاه و بیماری‌های مکرر، موفق شد جهانی منحصر به فرد از تنهایی، دلتنگی، عشق‌های ناکام و انسان‌های در حاشیه‌ی اجتماع را خلق کند. مک‌کالرز در آثارش عمیقاً به انسان‌های شکسته و از نظر روحی یا جسمی آسیب‌دیده می‌پردازد.
او از کودکی با بیماری قلبی دست‌وپنجه نرم می‌کرد و این آسیب‌پذیری جسمی، نگاه عمیق و شفقت‌آمیز او به انسان‌ها را تقویت کرد.او به همان اندازه که درون‌گرا و منزوی بود، عاشق موسیقی، ادبیات و جست‌وجوی ریشه‌های عاطفی آدمی نیز بود.🖤💚🌱

✍🏻✨زمینهٔ نگارش و فضای اثر:
کتاب آواز کافهٔ غم‌بار در اصل داستان بلندی است که ابتدا در سال ۱۹۵۱ به چاپ رسید و بعدها با مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه مک‌کالرز همراه شد. این داستان در فضای جنوب آمریکا، جایی دورافتاده و بی‌زمان، رخ می‌دهد؛ مکانی که انگار از دل خواب یا رویایی تلخ بیرون آمده است.
مک‌کالرز در این اثر، عشق را کالبدشکافی می‌کند؛ اما نه عشقی رمانتیک و مرسوم، بلکه عشقی یک‌طرفه، ناتمام، مخدوش و گاه بیمارگونه. او عشق را همچون نیرویی تراژیک و در عین حال زیبا به تصویر می‌کشد؛ عشقی که می‌سوزاند، نه می‌پروراند.

📝خلاصهٔ داستان...
در شهری فراموش‌شده، میان سکوت و خاک و در جنوب آمریکا، زنی تنها زندگی می‌کند. زنی که بیشتر شبیه سنگ است تا انسان؛ ساکت،سخت، اما در اعماقش آتشی خفته. او سال‌هاست که از مردم فاصله گرفته، به تجارت، داروسازی و تنهایی خو کرده است. اما روزی، از دل جاده‌ای خاک‌گرفته، مردی نحیف و غریبه از راه می‌رسد. چهره‌اش خسته، قامتش شکسته، اما حضورش همچون نسیمی غبارگرفته، در قلب آن زن چیزی را بیدار می‌کند — شاید خاطره‌ای دور از دوست داشتن، یا میل گنگی به مهر💕خانه‌ی سرد، کم‌کم جان می‌گیرد. جایی که پیش‌تر سکوت خانه کرده بود، به کافه‌ای برای گفتگو و خنده بدل می‌شود. مردم شهر، که مدت‌ها خاموش بودند، کنار هم می‌نشینند، چای می‌نوشند، و برای لحظه‌ای کوتاه، احساس زنده‌بودن می‌کنند.
اما این خوشی، چونان شعله‌ای لرزان، با وزش بادی از گذشته تهدید می‌شود. آنچه در ظاهر رشد کرده، ریشه در زخمی کهنه دارد...

بررسی شخصیت‌ها:🤔

👤خانم آملیا: زنی مستقل، قوی، بی‌احساس در ظاهر اما پرشور در درون. شخصیت او نوعی تضاد میان قدرت بیرونی و شکنندگی درونی را به نمایش می‌گذارد. او در برابر جامعه‌ای مردسالار می‌ایستد، اما در برابر عشق، می‌شکند.

👤لایمون ویلیس کوچک: مردی گوژپشت، بی‌پناه و مرموز که توانایی عجیبی در جذب احساسات دیگران دارد. نه با زیبایی، بلکه با ضعفش دل می‌رباید. او نماینده‌ی انسان‌های نحیف، وابسته و در عین حال فرصت‌طلب است.

👤ماروین مِیسی: مردی جذاب اما خشن، طردشده و انتقام‌جو. او همان چهره‌ای‌ست که هم قربانیِ عشق بوده، هم شکننده‌ی آن. خشونت او برخاسته از زخمی عمیق است، زخمی که به شکل انتقام و تحقیر فوران می‌کند.

سبک و ساختار روایت🧩
آواز کافهٔ غم‌بار با زبانی آروم و دل‌نشین روایت می‌شه؛ نه پرهیجان، نه پراتفاق، اما هر خطش انگار یه ضربه‌ی آروم به قلبه. کارسن مک‌کالرز از همون اول قصه‌اش رو بدون عجله تعریف می‌کنه. با حوصله. طوری که انگار کنار تو نشسته، لیوانی چای داره، و کم‌کم داره از یه درد قدیمی می‌گه. نویسنده از زاویهٔ دید سوم‌شخص استفاده می‌کنه، ولی انگار خیلی خوب دل شخصیت‌ها رو می‌شناسه. قضاوت نمی‌کنه. فقط نگاه می‌کنه. با همدلی.جملاتش کوتاه‌ان، ساده‌ان، اما پر از لایه.هر کلمه یک چیزی پشتشه: یک سکوت، یک حس نگفته، یک زخمی که دیده نمی‌شه ولی هست🙃ساختار داستان ساده‌ ست، بدون پیچیدگی.اتفاق‌ها به ترتیب می‌افتن و مهم‌تر از (چی شد) اینه که (چه حسی داشت) همه‌چیز با ریتمی آروم پیش می‌ره، انگار که تو باید با هر حرکت، بیشتر وارد دل شخصیت‌ها بشی. این روایت، صدا نداره... اما عمیقاً شنیده می‌شه. چون از همون جنس دردیه که (خیلی‌هامون) بلدیم باهاش زندگی کنیم:)

📚🧐جایگاه اثر در ادبیات و نقدها:
آواز کافهٔ غم‌بار یکی از درخشان‌ترین نمونه‌های ادبیات جنوب آمریکاست؛ سبکی که با نویسندگانی چون ویلیام فاکنر، فلانری اوکانر و تنسی ویلیامز شناخته می‌شود. این سبک اغلب به بررسی فقر، روابط انسانی، فروپاشی ارزش‌ها و حالات روحی انسان در فضای جنوب ایالات متحده می‌پردازد.
کارسن مک‌کالرز در این داستان، هم‌زمان با کم‌ترین ابزارها، بیشترین تأثیرات عاطفی را ایجاد می‌کند. در نقدها، اغلب از او به‌عنوان نویسنده‌ای «عاشق انسان‌های تنها» یاد می‌شود — کسی که زشتی، ناتوانی، شکست و حتی خشونت را با نگاهی شفقت‌بار ترسیم می‌کند. منتقدان این اثر را شاهکاری در نمایش "تراژدی عشق یک‌طرفه" و "خردشدن رویای نزدیکی" دانسته‌اند. روایت آن، اگرچه کوتاه است، اما بار فلسفی و احساسی‌اش همچون رُمانی بزرگ است.

🎬اقتباس از کتاب کافهٔ آواز غم بار:

در سال 1952 فرد زینمان، کارگردان اتریشی-آمریکایی، با اقتباس از رُمان در جست‌وجوی یک پیوند، فیلم اعضای مراسم عروسی (The Member of the Wedding) را ساخت.

 اثر بعدی با برداشت از آثار کارسون مک کالرز ساخته شده، بازتاب در چشم طلایی (Reflections in a Golden Eye) نام دارد که جان هیوستون آن را بر اساس رُمان کارسون مک کالرز، در سال 1967 روی پرده برده است

 رُمان قلب شکارچی تنها (The Heart Is a Lonely Hunter) را هم رابرت الیس میلر در سال 1968 دست‌مایه‌ی ساخت فیلمی با اسمی مشابه قرار داده است.

در سال 1991 فیلمی با همین نام کتاب و به کارگردانی سیمون کالو ساخته شد. این کارگردان به خوبی در انتقال حال و هوای این رُمان موفق عمل کرده است.

جمع بندی:🏹🎯
آواز کافهٔ غم‌بار کتابی‌ست برای آنان که طعم (تنهایی) را چشیده‌اند، برای آن‌هایی که روزی (عاشق) شده‌اند و پاسخی نگرفته‌اند، یا آن‌هایی که در سکوت شب، صدای قلب شکسته‌ای را شنیده‌اند. این داستان کوتاه، جهانی بی‌انتها دارد. هر واژه‌اش پژواکی‌ست از تنهایی، هر جمله‌اش تکه‌ای از زخمی کهنه.
مک‌کالرز، نه قضاوت می‌کند، نه دل‌سوزی؛ او تنها حقیقت را می‌نویسد — حقیقتی که گاه تلخ است، گاه زیبا، و اغلب هر دو. در جهانی که همه از (عشق) حرف می‌زنند، آواز کافهٔ غم‌بار، آواز بی‌پاسخ بودن است. و چه بسا، زیباترین آوازها، آن‌هایی هستند که (هرگز شنیده نمی‌شوند)🖤
امیدوارم این مطلب برای شما مفید واقع بوده باشه🌱
        

          داستان درمورد قدرت تخریبگر عشق است و در روستایی کوچک و دلگیر اتفاق می‌‌افتد. به‌نظرم نقطه‌ی قوت این داستان، شخصیت‌پردازی‌ها و توصیف خوب و دقیق فضاها بدون زیاده‌گویی بود. خود داستان هم با رعایت دقیق تکنیک‌ها نوشته شده بود که در نقد آخر کتاب مفصل به آن پرداخته شده.
        

          گذشته می‌تواند زندانی باشد با دیوارهایی که صوت را تکرار می‌کند؛ هر صدایی که از قدم‌هایتان، حرف‌هایتان یا هر تکان‌خوردنی تولید شود، نه‌تنها ضعیف نمی‌شود؛ بلکه بعد از هربار برخورد با دیوارهای زندانِ خاطرات، بر تعدادش افزوده می‌شود. دیری نمی‌پاید که عقل در سنگینیِ این پژواک نابود می‌شود و آدم به کالبدی متحرک و خالی از روح تبدیل می‌شود.
امّا گاه انسان می‌تواند با مرور خاطراتِ ایامِ رکود و سکون یا با مرور حسرتِ فلج‌کنندهٔ خاطراتِ پویا و پرکشش‌اش، نیرویی تازه و معنایی پررنگ برای ادامهٔ زندگی پیدا کند.
در این کتاب، نویسنده به زیبایی توانسته چنین مواجهه‌ای را با کلماتش به تصویر بکشد و چنین انگیزه و توانایی‌ای را در دل خواننده/بیننده بیدار کند.
        

          از کتاب هایی بود که خیلی براشون ذوق داشتم و هیجان زده بودم و وقتی بالاخره خوندمش حقیقتا نا امید شدم و امیده برای شما پیش نیاد
https://taaghche.com/book/81431
        

          فضای این داستانِ نسبتاً کوتاه خیلی عجیب بود؛ در عینِ سادگی انگار پیچیده بود، انگار متوجه چیزهایی که اون زیر در جریان بودن نبودی، انگار مدام حس می‌کردی به‌اندازهٔ کافی به جزئیات دقت نکردی. شخصیت‌ها بااین‌که به‌شدت غریب بودن، قابل‌لمس بودن. انگار داشتی می‌دیدی‌شون، انگار تو هم به اون کافه رفته بودی. به اون کافه در اون دهکدهٔ گرم و بی‌روح و سوت و کور. بعد از تموم شدن کتاب و خوندن متن جان مک‌نلی که انتهای کتاب اومده بود برام کمی روشن شد چرا این حس رو داشتم؛ به‌خاطر راوی عجیب کتاب که انگار یکی از شخصیت‌های نادیدنی کتاب بود و لابه‌لای روایت از تجربه‌های سوبژکتیوش می‌گفت. من کارسون مکالرز رو نمی‌شناختم و بعد از تموم شدن کتاب که دربارهٔ زندگی تکان‌دهنده‌ش و تمایلش به سبک گوتیک خوندم بیشتر و بیشتر با فضای کتاب ارتباط برقرار کردم. مطمئنم حس‌وحال اون دهکده و شخصیت‌های عجیبش و اون زندانی‌های  فانی همیشه گوشهٔ قلبم می‌مونن.
        

          کتاب حکایت زنی است و گوژپشتی و مردی!
اوایل کتاب ممکن است کمی ملال‌آور به نظر برسد، اما توصیه می‌کنم که ادامه دهید چون رفته رفته داستان جذاب‌تر می‌شود.

توصیفات بسیار عالی است، ترجمه روان و کم‌نقص است و در مقایسه با ترجمه‌ی دیگری که از این کتاب توسط نشر بیدگل منتشر شده است؛ بدون اغراق یک‌سر و گردن بالاتر است.
        

          داستانی در دهکده ای امریکایی گرم و داغ اما به همان اندازه عجیب می گذرد. یک گروتسک غربی. با شخصیت هایی که در عین  عجیب بودنشان آشنا هم هستند. بقول موخره ی کتاب داستانی گروتسک از قدرت ویرانگر عشق. داستانی که ذهنی جنوبی  آن را نوشته شده که شباهت هایی به داستان های فاکنر دارد. داستانی جنوبی که با مرکزیت دهکده، کافه، زن غول پیکر لوچ چشم صاحب کافه با ماجرای ازدواج غریب  ده روزه اش، ورود کوتوله ای قوزی که همه چیز در روستا را عوض می‌کند یا به بیان درست تر  به هم میریزد، و موضوع دیگر که قابل تامل است راوی هست که در موخره، بررسی ای در موردش نوشته شده که می تواند در درک داستان و داستان پردازی کمک کننده باشد در یک کلام اگر از داستان های روزمره خسته شده اید این داستان برایتان  جذاب، عجیب و همچون یک خواب خواهد بود.
        

          غمگین و شوکه کننده 
عشقی از جنس داستان ها و شاید پایانی از جنس واقعیت :)

        

          داستانِ این کتاب در یک آبادی یا یک دهکده اتفاق میفته، و تو خونه‌ای که یک زمان کافه شده بود.

راویِ کتاب کسیه که شاهد همه‌چی و همه‌ی اتفاقات این داستان بوده و انگار الان نشسته داره برات تعریف می‌کنه.
طبق سلیقه و قضاوت خودش،به یک سری خاطرات بیشتر می‌پردازه، و از یک سری موارد گذر میکنه.(در انتهایِ کتاب کاملا در رابطه با نوعِ روایت و راوی توضیح داده شده،که برام جالب بود)

اوایل داستان مربوط به زمان حاله، راوی می‌گه الان و در همین زمان وضعیتِ آبادی چطوریه و توصیفش می‌کنه و بعدش شروع می‌کنه از گذشته می‌گه.

این جابجایی از حال به گذشته، به شکلیه که انگار وارد یک خونه قدیمیِ تاریک و خالی شدی،و بعد تموم لحظاتی که این خونه روشن و شلوغ و پرسروصدا بوده رو به یاد میاری.

به نظرم این کتاب، از اون کتاب‌های عجیبی بود که میشه ازش برداشت‌های متفاوتی داشت.
برای من 
داستانِ عشق‌های نافرجامی بود که به قول معروف چشمِ عاشق رو کور می‌کنن، و داستانِ معشوق‌هایی که بی رحمن.

بیشتر از هرچیزی از شخصیت پردازی و فضاسازی داستان لذت بردم.یک‌جوری توصیف شده بود که الان می‌تونم چهره‌هاشون رو تو ذهنم تصور کنم!
        

          دنیای عجیبیه...
بین خواستن و خواسته نشدن.
مفهومش اینه که شاید تو بین همه خیلی محبوب باشی اما، اونی که تو می‌خواهی بهت توجه کنه به‌چشمش نمیای.
آدمایی که این کتابو می‌خونن دو دسته میشه یا خوششون نمیاد(قبل از اینکه بخرم و بخونم پرسیدم ازشون) یا اینکه به دید مفهومی تر کتاب رو می‌خونن نمی‌گم عاشقش میشن ولی خب بدشونم نمیاد.
یه جورایی می‌تونم کتاب رو ربطش بدم به کتاب شب های روشن، یعنی از نظر من اینطوری بود که یه ته شباهتی دارن.
شخصیت های کتاب یکیشون میس آملیا که یه شخصیت به ظاهر سنگدل و قدرت طلب و شجاع، پسر خاله لایمون یه شخصیت اجتماعی اما دورو، و ماروین میسی یه شخصیتی که بلده عشق رو در خودش بکشه حقیقتا من از این بیشتر از بقیه خوشم اومد.
چون اگر ضربه ای در عشق خورد، جوری خودش رو جمع کرد که شاید یه آدم عاشق نتونه.
و در نهایت کتاب ضربه عشق رو در غالب داستان 
نشون میده.
و تو نمی‌تونی بفهمی شخصیت اصلی کتاب کیه، یه جورایی همه به نوبه خودشون اصلی هستنمن از خوندنش پشیمون نیستم.
        

          غمگین و خسته کننده بود اسمش منو جذب کرد اما روایتش رو اصلا دوست نداشتم 
        

          عمیقاً احساس می‌کنم که وقتم به هدر رفت.
        

          یه کافه تو دل یه آبادی تو آمریکا و شخصیت‌های عجیب و غریب، کاری می‌کنه که کتاب رو درسته قورت بدی! کافه همیشه غمگین نبود اما از یه جایی به بعد تیره و تاریک شد، عشق و نفرت سایه انداختن و چراغ‌هاش رو خاموش کردند. فکر میکنم تک تک شخصیت‌ها تا مدت‌ها تو ذهن و دلم باقی بمونند. 
        

          همون‌طور که آخر کتاب گفته شده، آواز کافۀ غم‌بار قدرت ویرانگر عشق رو خلاصه و مختصر در دل روایتی جالب، شرح می‌ده.
داستان در آبادی ساکت و ملال‌آوری اتفاق میوفته که عشق به یکباره مثل یه گردباد میاد و زندگی میس آملیا رو از رخوت درمیاره.
شاید عشقی که بهش پرداخته شده اونی نباشه که توی ذهن خیلی از ماست. اما عشق عشقه. خیلی هم ربطی به معشوق نداره. بیشتر خاصیت عاشقه.