هیچ کس در کشتن آدم ها بهتر از آدم ها نیست.

مرگ یک موجود نیست. حالتی از وجود است. این ماییم که آن را انسانی یا شیطانی می‌کنیم. ما به آن روح می‌بخشیم زیرا محکوم کردن چیزی که چهره دارد، برایمان آسان تر است.

لبخند کمرنگی زدم و گفتم :(( چیزی نیست ، اونا فقط زخمن، مثل همه‌ی بخشای بدنمون. اونا برای آینه ها و عاشقامونن، کس دیگه‌ای نمی‌تونه ببیندشون.))

بریت ماری جمله ای از کتاب نقل می‌کند: ما می‌خواهیم دوست داشته شویم ؛ اگر نه ، مورد تحسین قرار بگیریم ؛ ازمان بترسند؛ اگر نه ، مورد نفرت و تحقیر واقع شویم.ما به هر قیمتی می‌خواهیم حسی را در دیگران برانگیزیم. روح ما از تهی بودن گریزان است؛ و به هر بهایی طالب ارتباط با دیگران است .

علیرضا کارت پرواز نداشت ، اما تا آخرین مرحله‌ی ورود به محوطه‌ی فرودگاه با ما آمد . طوبی رهایش نمی‌کرد. گوشه‌ی کت پدرش را چسبیده بود و نمی‌گذاشت از ما جدا شود. علیرضا نگران طوبی بود. پیوسته به من و پدرم اشاره می‌کرد که جدایش کنیم، اما طوبی ماجرا را فهمیده بود. حاضر نبود چند میلی متر هم از پدرش فاصله بگیرد. خوراکی و شیرینی هم فایده نکرد. رزمنده ها منتظر علیرضا بودند. مستاصل شده بودیم. تاخیر چند ساعته برای پرواز های منطقه‌ی جنگی طبیعی بود و ما می‌دانستیم که باید چند ساعتی منتظر باشیم. اما علیرضا نمی‌توانست بماند. متوسل شدم به حضرت رقیه . علیرضا ناچار بهانه کرد که باید برود سرویس. طوبی گفت : (( نه! تو می‌خواهی فرار کنی!)) _ نه ! برو بغل آقا جونی. من زود برمی‌گردم. راضی شد و پدرم او را بغل گرفت. به محض اینکه پدرم طوبی را بغل گرفت، گردنش کج شد روی شانه‌ی پدرم و خوابش برد. هنوز پاهای طوبی در آغوش علیرضا بود که خوابش برد! معجزه‌ی حضرت رقیه را اینجا دیدم. سه ساله‌ی امام حسین طاقت بی تابی یک دختر سه ساله برای پدرش را نداشت.