به نظرم جالبه درمورد عادات نویسنده‌های دیگه بخونیم. یکی فقط شب می‌نویسه، یکی باید قهوه بخوره، یکی توی شلوغی می‌نویسه و کس دیگه‌ای در سکوت مطلق. همه‌ی اینا نشون میده که هیچ فرمول طلایی‌ای وجود نداره، هرکسی باید ریتم خودشو پیدا کنه. همینطور، هیچ روش درست یا نادرستی نیست.
اما از طرفی، بیشتر الهام‌بخشه تا آموزشی. بهت نمیگه چطوری دیالوگ بنویسی، شخصیت بسازی، طرح بسازی و روایت رو پیش ببری.
از یه‌جایی به بعد هم کمی کسل‌کننده و تکراری میشه ولی در کل، خوندنش جالب بود.

      

        داستان این کتاب اون‌قدر جذاب و گیرا بود که نتونستم بذارمش زمین. تقریبا توی یه نشست خوندمش.
خلاصه اینه که شخصیت داستان متوجه میشه خاطرات قبل از دوران دبستانش رو اصلا به یاد نمیاره. انگار زندگی‌ش از اول دبستان به بعد شروع شده. توی وسایل پدرش یه کلید عجیب پیدا می‌کنه و یک نقشه. حس می‌کنه با خاطرات گمشده‌ش ارتباطی داره. به همراه نامزد سابقش وارد خونه میشه و قراره با هر صفحه غافلگیر بشید.
برخلاف کتاب‌های معمایی دیگه‌ای که خونده بودم، خیلی با مضمون این داستان ارتباط گرفتم و عمیقا به قلبم نشست. 
اینکه همه‌ی ما در گذشته، جایی مردیم و دیگه بهش برنگشتیم. مرگی بدون جنازه؛ مرگی که خاطرات و تکه‌ای از آدمی که قبلا بودیم رو از بین برده. گذشته‌ای که داخلش دفن شدیم و برگشتن بهش یعنی روبرو شدن با خودت.

      

        این کتاب تونست علاقه‌ی شدیدم به گربه‌ها رو شدیدتر کنه. جدا از چیزهای دیگه، یه راهنمای کامل هم هست برای شناختن گربه‌ها.
از نظر سبک نوشتاری، راحت‌خوان و دوست‌داشتنی بود. برای وقت‌هایی مثل انتظار داخل صف یا اتوبوس، همراه آروم و خوش‌لحنیه.
درمورد بعد روانشناسی هم، بیشتر شبیه یه یادآوره تا راهنما. ایده‌ها رو نشون میده ولی مسیر رو باز نمی‌کنه. 
اما اگه از یه زاویه دیگه بهش نگاه کنیم، شاید هدف اینطور کتاب‌ها همین باشه: تحریک کنجکاوی. برای اینکه خواننده بعد از خوندن خودش بره دنبال مسیر رشدش.

در کل؛ دوست‌داشتنی بود و توصیه می‌کنم اگه به گربه‌ها علاقه دارید حتما یبار بخونیدش.
      

        نوشتار روان این کتاب باعث شد زود تمومش کنم.
داستان، تضاد در یک جبهه رو نشون می‌داد که شخصیت اصلی رو سردرگم کرده بود و در پی کشف حقیقت بود.
مفهوم فلسفی تقریبا خوب بیان شده بود داخلش اما از لحاظ ساختاری اصلا منطقی نبود.
احساس کردم نویسنده بیشتر تمرکزش روی اون مفهوم بوده برای همین خط داستانی و ساختار روایی رو از دست داده. 
به‌نظرم اصلا پایان خوبی نداشت. خیلی از چیزا همینطوری مبهم رها شدند؛ مثل کمیته‌ی نظارت و سرنوشت شخصیت اصلی. یا یسری از شخصیت‌ها که یهویی وارد داستان می‌شدن و بعد یهویی معلوم می‌شد کلا نقششون فرق می‌کنه بدون هیچ توضیح و دلیلی. اون پرونده‌ای هم که شخصیت اصلی دنبال می‌کرد به جایی نرسید.
و انگار هرجا نویسنده با شخصیت‌ها و داستانشون به بن‌بست رسیده بود، حذفشون کرده بود.
این نشون میده که هرچی هم داستان از نظر درون مایه و مفهوم قوی باشه ولی پایان خوب ومنطقی نداشته باشه، کیفیتشو میاره پایین. فرق ظریفی هست بین پایان باز و پایان ناقص.

در کل؛ خیلی از معماها بدون‌پاسخ موندند که به نظر می‌رسید از سر ناتوانی بوده. پایان منسجم و منطقی‌ای نداشت. اما مضمون زیبایی رو به تصویر کشیده بود. برای حداقل یک‌بار خوندن بدک نیست.


      

        خوندن کتاب‌های هدایت رو با بوف کور شروع کردم. خیلی فضای عجیب و اندوهناکی داشت؛ خیلی متفاوت. تاحالا شبیه‌ش رو نخونده بودم و دقیقا چیزی بودم که دوست داشتم یه روز بخونم. انگار خیلی شبیه حال و هوای درونی خودم بود و عاشقش شدم.
صادق هدایت همیشه به خاطر داستان‌کوتاه‌های جذابش زبانزد بوده و این کتاب هم شامل ۹ داستان کوتاهه. 
داستان زنده به گور به نظرم بیشتر شبیه بوف کور بود و بیشتر دوستش داشتم. آب زندگی رو هم همینطور.
      

        این کتاب هدیه‌ی تولدم بود. چیزی که خاص‌ترش می‌کنه برام اینه که دیزی  یا همون گل بابونه، گل موردعلاقه‌مه. دوستم همراهش یه بوک‌مارک واسم گذاشته بود که گلبرگای بابونه داشت و خیلی عمیق بود.
داستان کلی، درمورد یه خانواده‌ست که با وجود اختلافات زیادشون بعد از مدت‌ها دور همدیگه جمع شدن. هم به مناسبت تولد مامان‌بزرگ هم شب هالووین، توی عمارت بزرگ و قدیمی‌ش. هرکدوم از اونا رازی دارن. مخصوصا دیزی دارکر، دختر کوچیکشون. بعد از اینکه جزر و مد میشه و آب دریا بالا میاد، ارتباطشون به مدت ۸ ساعت با دنیا قطع میشه. توی این ۸ ساعت اتفاقات وحشتناکی میوفته.
در حین خوندن یاد کتابای فریدا مک‌فادن افتادم.
بافتارش خیلی روون بود، از اون دسته‌هایی که انگار کسی داره به آرومی برات می‌خونه. 
کاملا می‌تونم تضمین کنم که وقتی شروعش کنین، دیگه از دستتون نمیوفته. پایان هر فصل مجبورتون می‌کنه زودتر برین فصل بعدی.
خیلی توی این ژانر متفاوت بود برام، شاید بیشتر به خاطر پایانش. طوریه که اصلا اصلا نمی‌تونین حدس بزنین. در حین خوندن حدس‌هایی می‌زدم و مطمئن بودم درموردشون ولی آخرش شوکه‌کننده بود.
شخصیت‌پردازیش هم خیلی خوب بود.
یه چیزی که یکمی اذیتم می‌کرد توی روند داستان، فلش‌بک‌های زیادش بود. همینا باعث پرعمق‌تر بودن شخصیت‌ها شدن یه جورایی ولی بعضی جاها به نظرم خسته‌کننده بودن.
ولی در کل، ارزش خوندن داره و شاید بعدش دوباره بخواین از اول بخونین.

پ.ن: به نظرم خلاصه‌ی پشت کتاب رو نخونین بهتره.😂 یه جورایی اسپویل داره.
پ.ن۲: یبار توی کتاب کافه پیانو خوندم که می‌گفت به نظرم هر کتاب یه جمله داره که کل داستان توش خلاصه میشه. 
به نظرم اون جمله‌ی کتاب، این بود: فقط می‌خوام تل وقتی زنده‌م زندگی کنم